Angeli

Een roos van goud

Ik ren zo vlug als ik kan Jonas achterna maar hij is een pak sneller dan ik. Wanneer ik uiteindelijk arriveer, zie ik dat het probleem al opgelost is. Angelique en Eric zien er ongedeerd uit en Jonas staat alweer een lange uitleg te geven over drakenhelpers waarschijnlijk. Maar het was al donker aan het worden en mijn ogen konden mij bedriegen.
Als ik dichter kom, zie ik dat Angelique toch een beetje geshockeerd is en dat er een draak achter haar staat. Bedekt met gouden tekens, alleen zijn het geen krullen, maar dieren zoals een vos, kraai of slang. Vrij ongewoon voor een zonnedraak voor zover ik weet. Toch drong het tot me door dat Anqelique zelf bekend stond voor deze gouden tekens. Ze kreeg zo te zien zoals ik een eigen draak geschonken door de feeën.
Ik was min of meer wel trots op haar en ik kreeg spijt dat ik haar deze namiddag zo aangevallen had. Het was de frustratie van mijn droom geweest in mix met de angst voor haar. Ook het feit dat ik nooit kinderen zou hebben, brak mijn hart en gaf mijn gedachten frustraties. Maar nu ik haar zo geschrokken naast Eric zag zitten, besefte ik dat ze me niets kon doen. Ze had de middelen niet, buiten een draak, maar ik had er ook nog eentje. Hij mocht dan niet zo machtig zijn dan een zonnedraak, wij hadden samen wel al meer ervaring.
Uiteindelijk arriveer ik en zie ik dat Jonas de draak naar zich toe lokt, maar angstig en grommend achter Angelique blijft. Hij had wat ervaring, maar geneesheer zijn was hem toch iets beter gelegen naar mijn mening. Ik moest een lachje onderdrukken.

'Heeft Jonas jullie al het goede nieuws verteld?', roep ik terwijl ik met mijn laatste restjes energie begin te rennen.

'Welk nieuws?', vroeg Angelique die de draak aan haar hand liet snuffelen zoals Jonas zei.

'We hebben veilig vervoer kunnen vinden om naar de feeën te gaan. Onze vader heeft een koets met getrainde soldaten en sterke paarden gestuurd. Ook Dominique gaat mee, om Aurelie te zoeken natuurlijk, met goede vrienden uit het leger die meegekomen zijn vanuit het paleis. Dan kunnen we je het speciale drankje geven en je engel binnenin naar buiten lokken. Ik wil je wel al waarschuwen voor de koningin. Ze kan nogal irritant overkomen', grinnik ik en Jonas lacht meteen mee.

'Wanneer vertrekken we?', vroeg Eric meteen, 'en wat doen we met dit draakje?'

'We vertrekken direct wanneer jullie koffers gepakt zijn. Veel tijd kunnen we niet verliezen en dat voelen jullie al door deze hittegolf. Er zijn al enorm veel mensen in de stad gestorven en het water raakt op omdat meren en rivieren uitdrogen. En wat betreft het draakje, dat zal meemoeten naar het volk dat het gecreëerd heeft. Waarschijnlijk neem ik Joy ook mee. Feeën zijn nu eenmaal vriendelijker wanneer je de draken toont die door hun volk zijn gecreëerd'.

'Oké, dan gaan we meteen terug', zei Angelique die vertrok terwijl de draak achter haar aanhuppelde.

Het deed me zo hard denken aan Joy, dat ik hem begon te missen. Ik zou wel fluiten en zijn lievelingsliedje zingen, dan kwam hij meteen af. Ik vroeg me eigenlijk af hoe het nu met zijn vriendinnetje was gesteld. Wie weet waren er al kleine babydraakjes?

'Zullen we al naar de koets gaan of nog lekker onder deze eik liggen rusten?', zei Jonas speels.

'Ik denk dat we wel wat verantwoordelijk moeten zijn en de soldaten aan de koets moeten informeren'

Maar voor ik het wist stond Jonas al voor me en legde een vinger op mijn mond voor ik iets kon zeggen: 'regels en verantwoordelijkheid zijn er om te breken en te laten vallen. Herinneringen en momenten zijn dingen die voor eeuwig blijven bestaan en waar geen regels voor nodig zijn'.

Maar het enige wat ik kon doen was glimlachen en beseffen dat ik hier niets aan kon veranderen, of alleszins niet wilde veranderen. Hij gaf me eerst een zacht kusje op mijn lippen en trok me dan dichter tegen zich aan. Uiteindelijk begon hij me ruwer te kussen en ik voelde hoe zijn handen trilden toen hij mijn haar streelde. Zijn hand gleed naar mijn nek en bleef daar rusten tot hij stopte met kussen. Met zijn andere hand streelde hij zachtjes mijn wang. We keken elkaar even aan en ik zag hoe Jonas zachtjes ontspande. Was hij bang dat hij me pijn zou doen? Maar niet lang daarna snapte ik waarom hij zo getrild had.
Hij liet me zachtjes los en zakte tot hij op zijn ene knie bleef steunen. Uit zijn zak haalde hij een doosje en toen het openklapte zag ik dat er een ring in zat. Hij was compleet uit goud gemaakt. Het leek alsof hij bestond uit drie draadjes die in elkaar gevlochten waren alsof het takken waren. Deze draadjes kwamen samen en vormden een roosje met daar middenin een diamant. Meteen begon ik te huilen voor hij iets kon zeggen.

'We zijn nu al een tijdje samen, desondanks dat we een nogal rare ontmoeting hadden. Toch zou ik mijn leven met niemand anders willen spenderen. En ik heb vaak met de pijnlijke gedachte rondgelopen dat ik je geen kinderen kon schenken. Maar toen ik het vertelde was ik opgelucht en wist ik dat jij de ware was. Een vrouw zou nooit zomaar haar kinderwens opzij zetten en dat weet ik. Maar niet alleen dat was een aanleiding om je ten huwelijk te vragen. Ik hou gewoon zielsveel van je. Mabelia, wil je met me trouwen?'

'Ja natuurlijk wil ik dat. Ik zou niets anders willen!', zeg ik terwijl hij recht springt en de ring rond mijn vinger doet, 'maar hoe kon je eigenlijk zo een mooie ring veroorloven? We hebben amper geld voor een tweepersoonsbed? Niet dat ik hem niet mooi vind, maar dat had je echt niet hoeven doen Jonas'.

'Je vader zat mee in het complot. Ik heb hem zijn zege gevraagd via een brief en hem het ontwerp van de ring gestuurd. Zonder aarzelen heeft hij zijn beste juweliers gevraagd deze ring te maken met de beste elementen en hem laten meesmokkelen met de koets'.

'Typisch jij!', en we schieten allebei in de lach, 'Ik vind hem echt geweldig. Net zo geweldig als jij bent'.

Zo bleven we de rest van de avond genieten van de ondergaande zon, wat langer duurde aangezien de hittegolf de rest van de dag had geduurd en de zon dus vrij hoog had gestaan. Ik lag tegen Jonas zijn schouder en bleef staren naar mijn prachtige verlovingsring die schitterde bij de laatste zonnestralen.
Maar ons moment duurde niet lang, want een wachter kwam ons halen en zei dat Angelique en Eric klaar waren. Toch wist ik het zeker: onze herinneringen en momenten zouden nog niet zo snel eindigen maar zouden blijven duren tot na onze trouw en tot de dood ons scheidt.