Angeli

Het begin van ieders avontuur

Wortels van de bomen rondom ons slingerden uit de grond en haakten in elkaar vast. Uiteindelijk kwamen alle wortels bij elkander en vormden een enorme poort. In het midden zagen we de stad Londen voor ons liggen met de Tower Bridge en de Thames. Er borrelden verschillende herinneringen bij me op. Londen was het begin van mijn avontuur geweest, nu was het een begin voor Angelique. Jonas nam mijn hand vast. Hij keek naar me en knikte dat alles in orde zou komen. Dit was niet de eerste keer dat hij door de poort sprong. Hij had dit al eerder gedaan waarbij hij me had gered met zijn draak. Plots moest ik aan Joy en zijn vriendinnetje denken. Ook hem zou ik eens dringend een bezoekje moeten gaan brengen.

Jonas sprong als eerste door de poort waarbij hij me meesleurde. Het leek alsof we van een springplank vielen in een zwart gat. Meteen sloot ik mijn ogen en gilde, maar wanneer ik de knijpende hand van Jonas voelde, kalmeerde ik meteen. Toch durfde ik nog steeds mijn ogen niet te openen. Bang om verblind te worden.

Met een klap vielen we op de grond en ik rolde nog wat verder in iemand zijn achtertuin. Ik gilde meteen weer terug maar Jonas kon nog net op tijd zijn hand op mijn mond leggen voor de hele buurt wakker was. Het navigatiesysteem van de poort was kapot vreesde ik.

'Oké, dus blijkbaar werkt de poort niet bepaald mee. Normaal gezien is de Tower Bridge hier vrij dichtbij. Alleen kan ik mij moeilijk oriënteren in het donker', zei Jonas terwijl hij me rechttrok.

'Wie weet staat Angelique al op ons te wachten. We kunnen geen tijd verspelen nu', zei ik terwijl ik de modder van mijn broek veegde. Dit begon al goed.

We sprongen over het hek van de achtertuin (waarbij ik weer struikelde en in de modder viel) en renden de nacht in. We volgden de lichten van de Tower Bridge in de verte terwijl mensen ons vreemd aankeken. We hadden ons best gedaan ons meer te kleden zoals de mensen op deze aarde leefden, maar Jonas weigerde zijn gevlochten T-shirt uit te doen. Nu zag hij er inderdaad uit als een fee die hier niet bepaald hoorde te zijn. Als iemand ons toch zou vragen wat er aan de hand was, zou ik antwoorden dat het honderd dagen was of dat we toneelspelers waren.

Uiteindelijk arriveerden we aan de brug met het kabbelende water van de Thames op de achtergrond. Dichtbij een lantaarn zag ik iemand staan, waarbij ik meteen dacht aan Angelique, maar het bleek een meisje te zijn die gewoon wachtte op haar vriendje.

'Waar is ze? Ik hoop dat ze het bericht heeft gekregen anders zullen we moeten wachten op een teken van leven wat nog verschrikkelijk lang kan duren', zei Jonas terwijl hij vluchtig rondkeek. Er was niemand te bespeuren.

'Misschien staat ze aan de overkant van de brug? Of misschien een andere brug, degene die naar de Sint-Pauls Cathedral leidt?'

'Ik denk wel dat iedereen weet waar de Tower Bridge staat oftewel ben je vreselijk in aardrijkskunde'.

Hij trok me mee en we renden zo snel we konden naar de andere kant van de brug. Alleen de sterren begeleiden ons pad want Londen was vrij donker om middernacht. In de verte hoorden we de Big Ben al luidden en aanduiden dat het exact twaalf uur geworden was. Angelique moest er zijn of we hadden vreselijk veel pech.

Plots stopte Jonas en ik botste tegen hem op waarna ik terug achteruit viel. Wat vrij beangstigend was in het donker en het kabbelende water van de Thames naast je. Als je daarin viel overleefde je het ijskoude water niet.

'Ik heb haar gevonden denk ik', zei hij terwijl hij een prentje uit zijn broekzak nam. Op de foto herkende ik Angelique. Hij vergeleek haar met het meisje dat bibberend stond te wachten op haar lot. Ze moest bericht gekregen hebben via iemand die in Londen woonde wegens verbanning.

'Weet het zeker?', vroeg ik terwijl ik recht kroop. Maar toen ik duidelijker naar de foto keek wist ik zeker dat zij het was. Ze leek ook enorm op mij. Ook al was ze de blonde versie. We moesten wel honderd procent zeker zijn dat we niet met de verkeerde persoon praatten over Draghi. De plek was nu eenmaal geheim en moest een geheim blijven.

'Ze lijkt net een exacte kopie van jou. Misschien zelfs knapper'.

'Hou op, je weet dat ik een jaloers type ben', zeg ik terwijl ik hem een klop op zijn schouder geef. Maar het enige wat hij deed was lachen. Veel te hard want Angelique keek direct onze kant op en rende weg, 'kijk nu wat je gedaan hebt!'

In volle vaart renden we achter haar maar ze liep zo hard dat ik in enkele seconden stond te hijgen. Jonas was een pak sneller dan ik en het lukte hem om haar te volgen. Hij leek net een gestoorde jaguar die achter een gazelle aanliep. Uiteindelijk sprong hij dan ook letterlijk op haar en ze viel met een smak op de grond. Goed bezig Jonas. Zeker de juiste manier om iemand gerust te stellen. Kuch kuch.

Ik wandelde met mijn slakkentempo achter hun aan en zag dat Jonas haar probeerde te kalmeren. Hij hield voor de zekerheid haar pols stevig vast en zelfs vanaf hier zag ik hoe pijnlijk het moest geweest zijn.

'Laat me los!', schreeuwde ze.

'Angelique?', vroeg ik verbijsterd omdat ze inderdaad vreselijk hard op mij leek (en misschien ook mooier was).

'Mabelia? Ben jij dat? Ik heb je overal gezocht. Mijn familie is ontvoerd en ik wordt achterna gezeten. Waar was je?'

'Ik wil het je allemaal uitleggen maar daar hebben we nu echt geen tijd voor'.

Ik wilde haar net meesleuren toen ik in de verte een jongen zag die kwam aanrennen. Dit was niet het goede moment voor ooggetuigen, maar Angelique leek hem te herkennen.

'Eric? Wat doe jij hier? Ik zei dat je me niet mocht achterna komen!', zei ze woedend.

'Ik kon je echt niet achterlaten Angelique. We zijn beste vrienden, weet je nog? We verstopten ons samen in de kast onder de trap, schopten herrie,...'.

'We kunnen niet iedereen meenemen', zei Jonas geïrriteerd, 'jou plaats is hier op de aarde'.

Maar ik kreeg meteen medelijden door de manier hoe Eric naar haar keek. Ze waren geen beste vrienden. De jongen hield van haar maar ze had het blijkbaar niet helemaal door.

'Kom op Jonas, ik had Aurelie toch ook bij me?', vroeg ik smekend.

'Dat was een noodgeval'.

'Maar deze jongen blijkt toch al van ons af te weten. Het heeft geen zin om hem hier achter te laten'.

Ook Angelique keek me nu triest aan. Ze zou nooit meer mogen terugkeren wat betekende dat ze Eric ook nooit meer zou zien. Dat zou ik niet kunnen maken.

'Goed dan'.

Zonder een moment aarzelen gooide hij het flesje dat hij bij zich had op de grond en de maanpoort begon zich te vormen. Nu zou Angelique haar avontuur ook beginnen.