Angeli

Saliana, de dochter van de feeënkoningin

Ik zie hoe Gabriël stilletjes aan verdwijnt terwijl de koets verder rijdt. Nee, ze konden hem niet achterlaten in de handen van die zwarte jongens. Hij had voor me gezorgd. Hij was de enige die om me gaf op de aarde buiten mijn gastgezin. Zeker toen geen haan op Draghi ernaar kraaide dat ik weg was. Ik had zijn gevoelens misschien afgewezen, maar dat wilde niet zeggen dat hij mijn vriend en beschermengel kon zijn.
Ik kijk Eric aan op zijn bed en zijn blik zei alles. Ik wist dat weglopen me weer in de problemen zou brengen, maar het was heel verkeerd en egoïstisch om iemand te laten sterven. Ook al kan het echt niet anders.

'Het spijt me Eric, maar ik kan Gabriël zo niet achterlaten. Vergeef het me alsjeblieft', zei ik zacht.

'Angelique, blijf alsjeblieft hier. Ik kan je dit keer niet achterna rennen. Angelique! Je bent niet veilig zo! Ik moet je nog iets zeggen. Iets heel belangrijks. Ik wil het je zeggen voor één van ons iets overkomt. Alsjeblieft Angelique', schreeuwde hij me achterna en ik hoorde hoe zijn stem brak.

Huilde hij nu om mij? Ik stopte even en keek hoe zijn wangen rood werden en hoe een klein traantje erover rolde. Ik had Eric nog nooit zo gebroken gezien in mijn hele leven.

'Wat wil je me zeggen Eric? Is alles in orde?'

'Ik hou van je Angelique. Ik hou van je al van de dag dat ik je op je fietsje zag vallen en ik je weg moest dragen naar je moeder. Sinds we zo jong waren maakte ik me al zorgen om je. Nu nog steeds maar in deze wereld doet het pijn van je te houden en je tegelijk los te laten in de duistere moeilijkheden die je te wachten staan. Alsjeblieft Angelique. Ik hou van je en ik heb er geen spijt van'.

Ik stond perplex. Eric hield van me. Eric hield van me! In mezelf maakte ik een vreugdesprongetje. Maar hiel ik van hem? We waren zo lang vrienden en ik was samen geweest met Gabriël die ook nog steeds gevoelens voor me koesterde. Twee mannen lagen aan mijn voeten maar voor geen van beiden voelde ik iets.
Met een trieste blik keek ik Eric aan en draaide me om. Ik hoorde hem nu nog harder huilen dan hiervoor. Wat moest ik zeggen? Ik kon toch geen gevoelens creëren? Ik wilde hem bovendien ook niet kwetsen.
Ik rende de rijdende wagon uit en struikelde. Na een aantal tuimelingen en enkele wondjes raakte ik weer recht. Zonder aarzelen rende ik richting de zwarte personen die steeds dichter bij de koets kwamen.
Maar na enkele minuten rennen werd ik al uitgeput. Mijn moed hielp me nog vooruit. Ik deed dit voor Gabriël en die gedachte maakte dat ik het uithield. Toch lukte me het niet en ik besefte dat de Duisteren ook dichter zouden komen als ik gewoon stil stond.
In de verte probeerde ik iemand met blond haar en witte vleugels te onderscheiden en al gauw vond ik Gabriël tussen de bende. Opgelucht als ik was viel ik op de grond en mijn hart ging drie keer sneller dan normaal. Gabriël was in orde! Maar gauw kreeg hij me ook in het oog. Hij probeerde me meteen duidelijk te maken dat ik moest vluchten voor het te laat was. En uiteindelijk drong het tot me door dat ik oog in oog zou staan met mensen die waarschijnlijk duizend keer sterker waren dan ik. Wat had me bezield? Ik was verdorie gek geworden om iemand te redden die toch al veilig bleek te zijn.
Ik klom meteen terug recht en rende naar rechts het bos in. Het was een risico maar de kans dat ik de koets nog zou inhalen was belachelijk klein. Ik had naar Eric moeten luisteren en moeten wachten tot iemand, sterker dan ik, Gabriël kwam redden.
Toen ik me omdraaide hoorde ik iemand mijn naam schreeuwen. Ze hadden me gezien. Het was te laat en ik ging er waarschijnlijk aan. Wat wilde ik nog doen in mijn leven? Beelden flitsten voorbij van skydiven tot insecten eten maar ik besefte dat ik geen van allen meer zou doen. Het zou denk ik ook nooit mogelijk geweest zijn in een wereld zonder vliegtuigen te skydiven.
Plots, toen ik het eigenlijk al lang had op gegeven, kwam ik terecht op een open plek met alleen een bloemenveld dat omringd werd door het bos. In het midden van de rode bloemen zat een meisje met prachtig gekleurde vleugels wat liedjes te zingen. In haar oranje vleugels kon ik een vos herkennen die me aankeek en wanneer ze mijn gezelschap opmerkte, verschoot ik van haar volmaakte uiterlijk. Zou dit een fee zijn waarover Mabelia het had? Maar voor ik iets kon doen veranderde het meisje in de gedaante van een vos en wandelde zachtjes dichterbij. Het leek alsof ze ieder moment wilde wegvluchten wanneer ik een kik zou geven. Stokstijf bleef ik staan terwijl ze dichterbij kwam. Ze snuffelde aan me en veranderde meteen terug naar haar oorspronkelijke gedaante. Nu pas vielen haar oranjekleurige ogen me op, versierd met bruine en oranje oogschaduw en glitters die tot aan haar oren reikten. Ze was in één woord prachtig.

'Hmm...dat ik ooit nog de echte troonopvolgster van Draghi zou ontmoeten', zei ze verbaasd terwijl ze haar hoofd in haar nek legde, 'je bent mooier dan ik me voorgesteld had'.

'Dank je voor je compliment. Maar wie ben je en wat doe je in een bloemenveld als dit?', vroeg ik, 'ben je een fee? Zou je me kunnen helpen transformeren zodat Draghi weer in evenwicht raakt?'

'Natuurlijk ben ik een fee. Zelfs een belangrijke, ik ben namelijk de dochter van de koningin', ze glimlachte, 'aangename kennismaking. Mijn naam is Saliana. Maar of ik je kan helpen is een ander verhaal. Als je bereid bent met me mee te gaan kan ik wel wat voor je doen. Maar ik dwing je niet natuurlijk'.

'Ik zou er alles voor geven om met u mee te gaan, maar mijn zus, haar vriend en mijn vriend zijn in gevaar. De Duisteren vallen ons aan en..'.

Voor ik die laatste woorden kon uitspreken, stond de duivel in kwestie al achter me. Rafaël glimlachte hard en schijnheilig. Achter hem stonden nog drie zwarte engelen klaar om ons te overmeesteren. Dit was het einde en dat voelde ik in mijn botten.