Angeli

Zonnedraken met gouden tekens

Ik staar naar buiten en zie soms enkele draken voorbijvliegen. Ik wist dat dit de boomhut van de drakenjagers was en dat deze beesten vrij vriendelijk waren, toch zagen ze er best beangstigend uit.
Ik kijk naar beneden en zie een middelgroot draakje wat rondwandelen met een vriend. Allebei schitterden ze in het daglicht waardoor de gouden, krullende tekens op hun huid nog duidelijker waren. Ze spuwden zachtjes vuur naar elkander en probeerden een klein muisje te vangen. Ik was eigenlijk jaloers, die draken waren zorgeloze wezens. Ik was geboren als een engel met een gave. Of dat werd alleszins van mij verwacht.
Ik zie hoe Jonas beneden op de draken afwandelt en stokken naar hun gooit, net alsof het kleine honden zijn. Zo te zien zagen ze er ongevaarlijk uit, naar mijn mening. Eentje rende achter de stok aan alsof het een frisbee was en ving het op in de lucht waarna hij bleef zweven. De ander volgde en uiteindelijk vlogen ze op Jonas af en likten hem tot hij op de grond lag. Na lang dartelen verdween hij en begonnen de draakjes met elkaar te spelen.
Mijn hart wilden meedoen, zorgeloos en speels zijn. Maar mijn gedachten hielden me tegen. Het zijn monsters, gecreëerd om te doden. Of dat stond toch alleszins in de sprookjesboeken die ik las toen ik klein was. Zo was de draak in Doornroosje degene die de prins wilde doden en aan de duistere kant stond.
Plots hoor ik een hard geklop op de deur en Mabelia komt geïrriteerd binnen wandelen, iets moest haar vreselijk kwaad hebben gemaakt. Ik zie hoe ze op de bureau naast mijn bed gaat zitten, zelfs al staat er een stoel, en kijkt me boos aan. Achter haar komt nu ook Jonas binnen, met aan zijn linkerkant Eric in de boeien.

'Wat denken jullie wel? Eventjes gezellig informatie sprokkelen bij de bewoners hier? We zijn druk bezig met het vervoer naar de feeën en jullie zitten achter onze rug van alles en nog wat uit te spoken! We hebben hier geen tijd voor Angelique. Zodra mogen jullie hier weg', zei Mabelia boos en teleurgesteld tegelijkertijd.

'Ik was kwaad oké! Ik wilde even alleen zijn en ik heb Eric op pad gestuurd om wat rond te vragen. We weten helemaal niks van jullie of wat er gaat gebeuren! Het zou handig zijn als wij ook informatie kregen over onszelf'.

'Dat snap ik heus wel. Maar ik leefde in het begin ook in onwetendheid. We zijn er bovendien zelf nog niet helemaal uit. Maar als je naar buiten wil, laat het alsjeblieft aan ons weten en val niet iedereen hier lastig, oké?'

Ik knikte en Jonas maakte Eric los. Hij keek nog even bedrukt en vroeg of hij en ik dan naar buiten konden. Eerst keek Mabelia wat verward maar draaide zich om en vertrok. Jonas excuseerde zich voor haar gedrag en zei dat we naar buiten konden, zolang we bescherming meehadden en in de buurt bleven. Er moest iets ernstig gebeurt zijn waardoor Mabelia zo reageerde. Ik hoopte dat het niets met ons te maken had.
Ik neem het mes van de tafel, dat we van een wachter gekregen hadden, en we wandelen naar buiten. Het gevoel van de zon die brandde op mijn huid deed goed, maar omdat de wereld niet in evenwicht was, kon je dit eigenlijk een hittegolf noemen. Uiteindelijk waren ik en Eric dan ook zo uitgeput dat we in de schaduw onder een eik gingen zitten.

'Voel je jezelf al beter?', vroeg hij terwijl hij mijn hand vastnam en er in kneep.

'Gabriël is nog een keer op bezoek geweest, hij weet nu evenveel als ik weet. Hij bleef me smeken om onze relatie nog een kans te geven. Maar ik herinner me gewoonweg niets meer', zei ik en ik voel hoe Eric zijn hand terugtrekt, 'ben jij nog iets te weten gekomen?'.

'Niet echt, buiten dat Mabelia een eigen draak heeft en dat ze haar moeder heeft vermoord'.

'Vermoord? Dus mijn moeder leeft niet meer? Wat! Ik heb haar nooit gekend...'

'Ze stond aan de duistere kant en was vrijwel machtsbelust. Ze had jullie vader mentaal in handen en maakte van deze wereld blijkbaar een hel. Het was haar plicht haar eigen moeder te vermoorden'.