Angeli

Ons geheime plekje

Ik draai met mijn lepel in mijn koffie terwijl ik naar de lege bodem staar. Ik kon er nog steeds niet bij. Waarschijnlijk vielen dezelfde gewapende mannen mij aan. Toevallig wanneer ik net ontdekte dat een meisje, dat bovendien helemaal op mij lijkt, ontvoerd is. Zou haar hetzelfde lot overkomen zijn? Zou zij ook gouden tekens hebben? Het was een gok, maar misschien wist zij waarom Gabriël Scalotti me kwam bezoeken. Een engel die een boodschap van haar bracht. Nee, dat kan toch helemaal niet. Ik groef mijn gezicht in mijn handen en duwde per ongeluk de tas van de tafel. Duizenden kleine scherven klingelen op de grond en ik hoor hoe Eric angstig naar binnen rent. Maar ik kijk niet op en begin te snikken. Nu pas drong het tot me door: het had niets gescheeld of ik was ontvoerd. Meteen voel ik een hand op mijn schouder. Uiteindelijk draai ik me om en kijk in de verwarde ogen van Eric.

'Ik denk dat het tijd is om die reis naar Londen te boeken'.

'Ik heb het geld niet Eric', zeg ik terwijl ik me terug omdraai en in het niets staar.

'Ik betaal alles'.

'Je bent gek'.

'Daarom zijn we vrienden'. Hij haalt zijn hand van mijn schouder en gooit zijn mini laptop voor mijn neus op tafel. Ik kijk bezorgd naar het scherm en zie dat hij al tickets achter mijn rug had besteld. We vertrokken vandaag nog...

'VANDAAG? Ben je gek Eric? En dat is niet de enige reden dat we vrienden zijn'

'Je valt in herhaling! Zie dit als een vroeg verjaardagscadeautje'. Hij omhelsd mijn rug en legt zijn handen om mijn nek, 'je gaat me toch niet wijsmaken dat je geen zin hebt om naar Londen te gaan'.

'Nee, integendeel, maar wat ga je daar doen? We hebben geen enkel spoor van dit meisje'.

'We hebben de krantenartikels uit het boek als startpunt'. Hij schoof het boek van de bibliotheek dichterbij zich terwijl hij op de stoel naast me komt zitten, 'in het metrostation is ze het laatst gezien'. Maar voor ik antwoord klap ik het boek toe terwijl zijn vingers er nog tussenzitten. Hij trekt ze er meteen tussenuit en zwaait hevig met zijn hand heen en weer. Touché.

'Oké, ik ga mee. Maar op één voorwaarde'.

'Dewelke?'.

'Als we het meisje vinden dan krijg ik de eer in alle kranten en op televisie'. Maar voor ik de rest van mijn voorwaarde kon vertellen voel ik een klop tegen mijn schouder.

'Weer typisch jij! Bovendien kan ik al raden dat het eigenlijk twee voorwaarden zijn'.

'Dat is nog een reden dat we vrienden zijn, we kennen elkaar door en door. Jij trakteert me op een avondje uit in 'The pub''.

'Deal, ga je koffers nu maar pakken'.

'Jij denkt toch niet dat ik terug ga waar die vreemde mannen achter mij zoeken hé?'.

'Jaja, ik breng je wel met de auto'.

En gelijk had ik want wanneer we arriveren stonden de mannen aan mijn deurbel te bellen. Meteen draait Eric af in een zijstraatje die uitkomt op de achterkant van het huis.Ik voel een lichte angst opborrelen en hoop op het beste. Maar ik was vrij zeker dat ik geen enkel familielid thuis zou aantreffen. Misschien waren ook mijn spullen verdwenen en kon ik zonder naar Londen vertrekken.

Eric parkeert zijn auto zo dicht mogelijk bij het huis in een vlucht positie. Voor in het geval we gesnapt werden. Ik voel de adrenaline door mijn aderen stromen en gebruik die kracht om me vlug voort te bewegen. Ik trap de achterdeur van mijn huis in en zoals ik al dacht, niemand was hier. Zelfs mijn goudvissen waren verdwenen. Ik ren door de keuken en zie dat alle decoratie verdwenen is en meteen loop ik door naar de living en de hal. Alles was weg buiten de grote meubels als zetels en de televisie. Waar waren die mannen op uit? Ik ren met twee treden tegelijk de trap op...en verstijf. Bovenaan stond één van de gewapende mannen naar me te staren. Ik ren als een gek meteen weer naar beneden en negeer de man zijn bevelen. Hij verplicht me om te stoppen maar ik beweeg me soepel door mijn eigen huis. Nu besefte ik pas dat ik in de perfecte positie was. Ik kende dit huis beter dan wie dan ook. In plaats van rechtstreeks naar de auto te lopen, want ik was vrij zeker dat de man versterking bij zich had, ren ik terug richting de trap. Er was een geheime deur in verborgen die ik al ene tijdje kende. Ik herinnerde me nog dat we verstoppertje speelden en ik me altijd in de kast onder de trap verstopte omdat Eric die plek nooit kende. Op een dag had hij het eindelijk ontdekt maar in plaats van me daar nooit meer te verstoppen gebruikten we het als ons geheime plekje. Later ontdekte we zelfs dat dit geheime plekje uitkwam langs de achterkant van het huis. Als ik arriveer kijk ik nog snel achter mij om te zien of de man me op de hielen zat, maar hij was ergens verdwaald geraakt. Ik ruk de deur open en kruip het donkere hol in. Gelukkig had ik hier ooit reservekledij en eten achtergelaten dankzij Eric. Hij wist dat het ooit van pas zou komen en gelijk had hij. Ik griste wat belangrijke spullen mee en opende de piepkleine en verstopte deur achter het kleine tafeltje met stoelen. Het had hier vroeger veel groter geleken want toen ik de deur opende, raakte ik er amper nog door. Maar toen het daglicht mijn ogen verlichtte, kroop ik opgelucht naar buiten. Er was niemand hier te bekennen omdat ze de deuren waarschijnlijk gebarricadeerd hadden. Ik sluip uiteindelijk van struik naar struik en eindig bij Eric zijn auto. In één adem beveel ik hem om te rijden, de uitleg zou later komen. Nu beseften we pas dat het echt was en ons leven hier vanaf hing. Maar niet als het aan mij lag.