MAZHAR

Bölüm-5

Sorduğum sorunun bende bir cevabı elbetteki vardı, ama ona olan aşkımın rengi yoktu adı konyamacak kadar eşsiz kelimlerin karşılık veremeyeceği kadar dokunulmazdı. Belk bir adı rengi yoktu, ama acısı vardı, mutluluğu,gözyaşı hepsinden biraz biraz vardı işte.

Çalan telefon sesiyle sorum hiç sorulmamış gibi geldiği yere geri dönmüştü.
Israr edercesine çalan telefonu Kenan cevapladığında içimde
bir sıkıntı çökmüştü kendimi teselli ediyordum bir şey yoktur diye ama Kenan'ın değişen surat ifadesi sıkıntılarımı doğrular gibiydi.

"Efnan eve dönüyoruz"
Aceleci ve seri tavırları daha fazla panik olmama sebep olmuştu ardından hızlıca gittiğimde çoktan dışarıya çıkmıştı. Kapıyı hızlıca kapatıp arabaya geçtiğimde hızlı haraketlerde arabayı çalıştırması ve tek kelime dahi etmemesi çileden çıkarmıştı beni.

"Kim aradı?, noldu?,birine bir şey mi oldu? cevap versene Kenan" ard arda sorduğum sorulara sıkıntılı bir şekilde nefesini dışarıya vererek cevap vermeyi ertelemişti.
"Neden cevap vermiyorsun?"

Elleriyle direksiyonu daha sıkı sardığında artık bir şeyler olduğuna kesinlikle emin olmuştum içimdeki korku panik gittikçe büyümüştü.

"Öncelikle korkma bak kötü bir şey olmadı" sözleri içimi rahatlatması gerekirken daha da beter hale getirmişti.

"Efnan baban hastanede şu an, biraz kötü hissetmiş kendisini"
Sözlerinin gerisini dinlememiştim bile babama bir şey olmuştu ve hastanedeydi gözyaşlarım çoktan yerini aldıklarında kendimi kaybetmiş bir şekilde içimin acısıyla yanmıştım.

—
Eve geldiğimizde gözüm hiçbir şeyi görmemişti nasıl eve girdim Kenan geldi mi peşimde hiçbirini görmez oldum ağlayan yengem ve kıpkırmızı gözleriyle bana bakan abim iyi bir şeylerin olmadığını konuşmadan söylemişlerdi.

"Abi babam iyi değil mi? Ona bir şey olmadı değil mi ? Ya bir şey söyleyin iyi diyin lütfen"
ağlamalarım,hıçkırıklarım her geçen dakika şiddetini artırıyordu.

"Bilmiyorum Efnan iyi mi değil mi bilmiyorum. Kalp krizi geçirmiş aniden ameliyata almışlar"

—
Gözlerimi açtığımda karşımda Kenan'ı görmeyi beklemiyordum korku dolu gözleriyle bana bakmıştı odamdaydım yataktan doğrulup üzerimi düzelttiğimde başörtümü kontrol etmiştim kafamda durduğunu hissettiğimde derin bir nefes aldım.

"Efnan uyandın çok şükür" bayılmıştım abimin son sözlerinden sonra bayılmıştım yataktan aniden fırladığımda ağrı saplanan başımla düşer gibi olmuştum Kenan hızla beni tutmamış olsaydı.

"Dikkat et daha yeni kendine geldin dinlen biraz" dinlenemezden babam nasıldı öğrenmem gerekiyordu.
Ellerimi tutup tekrardan yatağa oturtup yanıma oturmuştu düşen gözyaşlarımı elleriyle sildiğinde gözlerindeki merhamet daha çok ağlamama neden olmuştu.

"Baban ameliyattan çıkmış Efnan durumu da çok iyi korkma artık" o an doğru söyleyip söylemediğini kontrol eder gibi gözlerimi gözlerinden bir müddet çekmemiştim.

"Doğru söylüyorum Efnan sana böyle bir konuda asla yalan söylemem, hatta hiçbir zaman yalan söylemem" kaybetme korkusundan akan gözyaşlarım rotasını şaşırmış gibi bu sefer mutluluktan akıyordu o anın vermiş olduğu gariplikle sıkıca sarılmıştım sığınmak ister gibi kaybolmak ister gibi. Onun geniş omuzları ve uzun kollarının arasında bir kelebeğin bir insanoğlunun avucunda kapladığı yer kadar yer kaplamıştım onun vücudunda.