|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüme Başlama Saatiniz:
Zaman geçti Dağhan odaya geldi, yatağına yattı bana sırtını çevirdi.
Günler geçti Dağhan benimle hiç konuşmadı.
Zaten birbirine asla değemeyecek tenlerimize şimdi de birbirine değemeyen gözlerimiz de eklendi.
Seslerimiz odamızı doldurmadı sanki onca anıyı yaşamamış birbirini hiç tanımayan iki yabancı gibiydik. Gerçi ben onu, o da beni tanımıyordu. Bu günlerdir süren anlamsız sessizliğe bir son vermek istedim.
"Dağhan, ben düşündüm de sen benim hakkımda pek bir şey bilmiyorsun bu yüzden sana kendimle ilgili bazı şeyler anlatmaya karar verdim"
Ellerimi izleyen gözlerimi tavana çevirdim ve tavanı izlemeye başladım, bir şey dememişti zaten bir şey de demesini beklemiyordum.
"Eskiden olsa en sevdiğim renk olarak mavi derdim ama o senin yeşillerinden tanışmadan önceydi, şimdi en çok yeşili seviyorum"
Yaptığım itiraf karşısında utanmam gerekiyordu ama galiba o duyguya hala sahip değildim.
" Yen sevdiğim yemek kesinlikle dolmadır, en sevmediğimi soracak olursak hiç düşünmeden pırasa derdim sana"
Bakışlarımı tavandan çevirip bana dönük olan sırtına baktım, keşke bana baksaydı.
"Resim çizmeyi çok severim, geçirdiğim kazadan sonra klasik müzik dinlemeye başladım çünkü diğer türlü müzik çok saçma geliyor genel olarak şarkılar hep aşk adına yazılıyor bu da tabi benim anlamadığım bir tabir olunca anlamsız geliyor bana"
Ona anlatmak istediğim onca şeyim vardı ki hepsini içime sığdıramamaktan korktum veya beni dinlemiyor oluşundan ama dinlediğini umuyordum.
"2 yıl önce bir resim yarışmam vardı, ailemle oraya gitmiştik, 1. olmamıştım ama bu benim için pekte önemli değildi çünkü ailem benimle gurur duyuyordu, o gün çıkışta eve giderken sarhoş bir sürücü arabasının dengesini kaybetti ve bize çarptı arkamızdaki araçta hızını alamayınca oda arkadan bize çarpınca aracımız iyice pert oldu"
Yutkundum o gün yaşadıklarım gözümün önünden geçince sıkışan kalbim bana artık bir ailen olmadığını gösteriyordu.
"O kazada ailem öldü ve ben şans eseri kurtulmuştum ilk bir aya yakın ben uyutmuşlar sonra uyanınca ailemin öldüğünü söylediler bana, ağlamak isteyip ağlayamadığımı ve kendimi bir boşlukta gibi hissettiğimi hatırlıyorum, sonra teyzemlerle kalmaya başladım, teyzem ilk başta üzüldüğümden böyle yaptığımı falan sansa da sonradan her şeye karşı tepkisizliğimi fark edince bir doktorla görüşme kararı aldık"
"Sonra anlaşıldı ki kafa travmasına bağlı olarak duygu kaybı yaşamıştım, evimde kalmak veya teyzemde kalıp bana sorunluymuşum gibi davranmalarını istemediğim için iyi olabilmek için kendimi buraya kapattım"
"Normalde benim gibi hastalar bu kadar uzun yatmaz ama hastanede bir doktor teyzemin eşinin arkadaşı olduğu için onun torpiliyle yatıyorum"
Hayat hikayemi ona anlatmıştım dinledi mi bilmiyorum ama sanki içimden koca bir yük kalkmış gibiydi artık beni tanıyordu hayatımı biliyordu, kaybettiklerim vardı ama yine de onları tekrar kazanmaya çalışıyordum.
"Bu benim hayat hikayem artık beni az çok tanıyorsun gerisini de kendin sorarsın bana aklıma gelen şeyler bu kadardı "
"Umarım bir gün sende hayat hikayeni bana anlatırsın Dağhan, anlatmazsan da olsun bil ki ben hep yanındayım ne olursa olsun seni bırakmayı düşünmüyorum"
Tekrar sustum, konuşmadık suskunluğumuz birbirimize değildi acı dolu anılaraydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü Bitirme Saatiniz:
Umarım bölümü beğenmişsinizdir.
Bölümler kısa olduğu için haftanın iki gün günü bölüm gelecektir.
