They're not dead, just missing.
For years, Mavi thought her mother abandoned them. Her father sent her to the city for her good fortune. She was forced to leave her beloved hometown and her circle of friends. Months passed and she found out that he...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
“CASA de Montes was located in the center of Wildewood,” halos pabulong na sambit sa akin ni Bonagua at panay ang sulyap sa mga kasama namin. Baka kasi may makarinig, mahirap na. Pati sila, hindi namin pwedeng pagkatiwalaan sa ngayon kaya mas mabuti pang kami na lang muna ang mag-usap tungkol rito. Sisiguraduhin naming makakagawa kami ng paraan para makaalis sa punyetang bahay na ito.
“Kung hindi ako nagkakamali, ang Wildewood ang pinakamalawak na kagubatan rito sa Pinecrest,” kunot-noo kong komento habang pasimpleng nagbubuklat ng libro pero hindi naman nagbabasa. Wildewood was the famous forest here in town for recording a higher number of planted pine trees among the other woods. Sinong tao na nasa matinong pag-iisip ang magtatayo ng bahay sa gitna ng kagubatang ito? Malawak nga ang bahay pero malayo sa sibilisasyon. Unless, may motibo siya kung bakit iyon ang naisip niya. Ah, meron nga pala. Ang manguha ng mga kabataan at gawing parang laruan na itatago rito sa bahay niya.
“She’s really insane, dude. Bahay sa gitna ng gubat? Looks normal but hey, ang creepy ng putangina,” I murmured. Nanggigigil na ako.
“Who said that this is just a house?” ani Bonagua kaya napatingin na ako sa kanya.
“From the name itself, Casa de Montes. Binigyan pa talaga niya ng pangalan, ha. Baliw talaga ang gaga,” sagot ko. Nakita ko siyang umiling kaya naguluhan ako.
“No, Mavi. This isn’t just a normal house that you think it is. This is an orphanage and the people from outside this hell considered us as her orphans. Therefore, they really think that Aayi has a big heart. But the truth is, her heart is a pure evil.”
“Fuck! This can’t be happening. She didn’t adopt us, she abducted us!” bulong ko pa. Nakuyom ko na ang kamao ko at halos manginig ang kalamnan sa sobrang galit.
“I just found it a while ago. I heard her talking to the phone with someone. Sinungaling siya in all aspects for saying that we are just her homeless children and not fucking long lost abducted teenagers.”
Mas nanggigil ako at napatayo bigla. Nalaglag ang aklat na hawak ko kaya pinulot iyon ni Bonagua.
“Wait, saan ka pupunta?”
“Tell me, where’s her telephone rack?” sambit ko pa.
“No. You should not cross her border. Mapapahamak ka na naman,” kontra niya sa akin pero tinitigan ko lamang siya.
“Akala ko ba gusto mo na ring makaalis rito? Then help me to find it,” pangungulit ko pa.
“Not now. You can’t just enter her office in the ground floor. She caught Maybelle inside her office a while ago talking to someone using the telephone.” Napalingon kami kay Maui na kanina pa pala nakikinig sa pinag-uusapan namin.
“She did that? Where’s Maybelle now?”
“She’s inside her room. She was hit by a baseball bat. Aayi hit her again,” Ken answered trying to lower his voice.
“Fuck,” mura ko na lamang. Balak talaga niyang patayin si Maybelle.
“Let’s just pray that Maybelle had successfully called someone to ask for help. If not, we’re gonna do our part. We must plan on how to escape here,” seryosong saad ni Raihana na namumugto pa ang mga mata kakaiyak. Bakas sa kanya ang sobrang depression na nararanasan. Napaiwas ako ng tingin. Hindi ko na gusto ang mga nakikita kong reaksyon nila. I wish I could cheer up my friends but to think that I can’t even cheer up myself, I can’t do any better now but to stay with them through ups and downs. Hinawakan ko na lamang nang mahigpit ang kamay ni Rai nang magsimula siyang humikbi.
“Everything will be okay. We’ll survive this,” mahina kong wika at iginala ang paningin sa kwarto kung saan naririto kaming labing-apat at may kanya-kanyang ginagawa. I felt bad for knowing that Keyne was already gone because of Aayi. Hindi malabong patayin rin niya kami isa-isa kapag nagsawa siya sa amin. Hindi ko hahayaang mangyari ‘yon. Gagawa ako ng paraan para makaalis rito sa lalong madaling panahon.
“Look, Mavi. Casa de Montes was very familiar. Have you notice something strange?” tanong ni Ken nang makita ang isang picture na nakasingit sa isang pahina ng binubuklat niyang libro. Sinipat-sipat ko ito.
Casa de Montes. Saan ko nga ba ito narinig noon?
“Montes was the maiden name of my mother, if I am not mistaken.” I was unsured of my answer. Nakakabobo na rito. Tingin ko, umepekto na iyong paulit-ulit na paghampas nila sa ulo.
“Then, Aayi named her orphanage after her maiden name.” Ipinikit ko ang aking mga mata. Parang may mali.
“Mavi?”
“Hindi ako si Emilyn!”
“Emilyn! Emilyn! Emilyn!”
Otomatiko kong naimulat ang aking mga mata at tiningnan sila isa-isa.
“What if she’s not really Emilyn? What if she’s not my mom?” naiiyak kong tanong sa kanila kaya nagkatitigan sila.
“What do you mean?” tanong ni Maui. Lumunok-laway muna ako bago sumagot.
“She keeps on saying that she’s not Emilyn. She said that her name is Aayi,” naluluha kong wika. Tuluyan nang naglandas ang mga luha ko nang may mapagtanto. Ayokong tanggapin pero paano kung totoo nga? Natulala ako sa mga alaalang bumabalik sa aking utak noong mga panahong kasama ko pa si mommy at masaya ang pamilya namin.
“Mom, who’s the girl from the photo?”
“Your auntie.”
“She looks like you. You two are identical!”
“Of course, she’s my twin sister, honey.”
“Whoa, cool! Can I meet her?”
“Someday, you’ll meet her. For now, all we can do is to pay her a visit whenever we have free time.”
“Why? Is she illed?”
“Mavi!”
Nabalik ako sa reyalidad nang yugyugin ni Ken ang magkabila kong balikat. Pinahid ko ang mga luha ko sa aking pisngi.
“What do you mean that she’s not your mom?” Rai asked me.
“Mommy has a twin sister. Her name is Amalia Ayen Montes,” naluluha kong paliwanag at humikbi. Hinawakan ni Bonagua ang kabila kong kamay saka ako nagpatuloy ng pagsasalita.
“Montes was her’s and I am very sure of that. She had no husband even a child to keep her happy during sad days. What if she’s Amalia? And Aayi was just her nickname? What if she’s really crazy?” Tuluyan na akong humagulhol kaya nayakap na ako ni Ryan.
“Shhh,” pagpapatahan niya. Tinapik-tapik naman ni Rai ang balikat ko.
“We need to escape from this house as soon as possible. Let’s make a plan tonight,” determinadong aya ni Maui at nagsitanguan sina Ken.
“We are the Rubber Duckies and we will survive as one.” Tipid man ang ngiti, ipinatong pa rin namin ang aming mga palad sa bawat isa senyales na sabay-sabay kaming lalabas rito. Walang maiiwan at walang mawawala.
