Mavi Kan (gxg) ✅ TAMAMLANDI

26. Bölüm

Mutlu Yıllar ! 🥳❄

Sürpriz yapmayı severim o yüzden uyumadım ve tek boş günümde sizlere bölüm atmak istedim. Ayrıca yeni bir yıl, yeni başlangıçlar ve yeni bölüm her zaman güzeldir.😁😉

Musmutlu, sağlıklı, huzurlu, bol kahkahalı, umut dolu bir yıl geçirmenizi diliyorum. Ne olursa olsun her zaman birbirmizin güzel dileklerinde, dualarında olalım böylece her insan adına güzel bir dilek yükselecektir gökyüzüne. 🙏

Unutmayın iyi bir insan olmak sizin elinizde, dünya berbat bir yer değil onu berbat yapan insanlardır ve bizler her zaman dünyayı güzelleştirmek için çabalayan insanlardan olalım. Yeni yılda kalplerinizden iyilik eksik olmasın can okurlar.💚

Belki bir yerlerde tanımadığınız birisi sizin için güzel dilekler diliyordur. Sizde insanlık için her zaman güzel şeyler dileyin. 2021 hepimize iyilik ve mutluluk getirsin.

Seviliyorsunuz bunu unutmayın , iyi okumalar... 💚

****

Şok olmuş gözlerle onlara bakarken o da bana bakıyordu. Julia...

"J.J ..." dedim kısık bir sesle.

"Julia Jenny..." dedi Sky benimki kadar kısık bir tonda.

Dudaklarımızın arasından kısık sesle dökülen kelimeleri sadece yanımda elimi sıkıca tutmuş Sky ve ben duyabiliyorduk ama neler olduğunu bizimle birlikte diğer herkeste anlamıştı.

Julia'nın gözleri benim üzerimdeyken Penny teyzem ondan ayrılıp profesöre yöneldi.

"Baba, tanrıya şükür iyisiniz!"

Hayatımın iki büyük şokunu aynı dakikalarda yaşamak kadar boktan bir durum daha olamazdı herhalde. Şaşkınlıkla büyüyen gözlerimin ardından açılan dudaklarımın gerilmesini durduramıyordum. İstemsizce gülmek istiyordum ve kendimi tutamadan bir kahkaha patlattım.

"Hahahaha..!"

Herkes bana döndüğünde sinirden gülen yüzümle Nelson ve J. Jenny arasında giden gözlerim alev püskürüyordu yinede normal bir tonda konuşmuştum.

"Siz ciddi misiniz ya? Gerçekten? İki gündür söylediğiniz her şey yalandı yani. Profesör Nelson? Ya da büyükbaba Nelson, mı demeliyim? "

Odada çıt çıkmazken Penny teyzem bana doğru bir adım atmıştı fakat elimi durması için kaldırmış ve Nelson'a dönerek tekrar konuşmaya başlamıştım.

Bu sefer ses tonum daha yüksekti.

"Sen beni çocukken buldun, yanına aldın, bana baktın, teyzeme benim için gizli ilaçlar gönderdiğini söyledin, o zaman o da yalandı siz görüşüyordunuz değil mi? En başından beri! Hepiniz ortak olup beni aptal yerine mi koydunuz! Ben annem yok diye üzülürken, hepiniz benim annemden haberdardınız ve bana tek kelime etmeyip annesiz bir hayat mı verdiniz! Ben onca sene tek başınaydım, büyükbabam olduğunu bilmediğim bir doktor bana yaşamayı öğretti, ama sevgiyi öğretmedi siz bunun farkında mısınız! Beni teyzemin kucağına bırakıp nereye kaçtığını sorabilir miyim sana J. J?"dedim ona dönerek. Bütün bu cümleleri kurmak benim için zor olur sanmıştım ama vücudumdaki öfke, gittikçe yükselen sesimle birlikte içimde biriken kelimeleri kusuyordu şimdi yüzlerine...

Jenny'nin dolan gözlerinden birer birer damlayan yaşlar o anda benim için hiçbir şey ifade etmesin isterdim ama ediyordu. Kendime, bağırma desem de içimdeki öfke buna engel oluyordu. O öfkeyi kusmaya devam ettim.

"Teyzem kendi çocuklarını severken benim bir köşede annemi özleyeceğimi hiç düşünmedin mi? Acaba annem nerededir nasıl biridir demeyecek miydim hiç! Üstelik ben ucube bir çocuktum, sende haklısın böyle bir çocuğu kim ister ki!"