Mavi Kan (gxg) ✅ TAMAMLANDI

1.Bölüm

Merhabalar. Uzun bir aradan sonra tekrar karşınızdayım. Biraz heyecanlıyım çünkü ilk defa fantastik-bilim kurgu tarzında yazdım. Umarım beğeninizi kazanırım.

Mavi Kan'ın tüm bölümleri Astatke 'ye ithaftır. Zaten bölüm yayın tarihimizin önemi de dostluğumuzu kurduğumuz tarih olarak ayarlamaya çalıştık. Kendimize bir hediye aslında bu hikaye. Dostluğumuz daim olsun canım Bro'm... 🥰💛👊

Medya baş karakterimiz Allison Parker. Kapakta da aynı karakter var farkındaysanız. Kapak için baya uğraştık yine Astatke'ye bunun için teşekkür ederim. Benim olduğu kadar onunda emeği var hikayede beyin fırtınalarını yediğim.

Her zamanki gibi her pazar bölümler yayında olacak (bu pazar hariç).

Artık başlayalım...

**Hikayeye başlama tarihinizi buraya yazarsanız çok mutlu olurum. **

26.03.2020

İyi okumalar dilerim... 💚

💙Mavi Kan💙

Hayatımı hep normal olmaya çalışarak geçirdim. Ama asla normal olamayacağımı biliyordum. Herkesin ucube gözüyle bakacağı bir canavardım sadece. Yalnız, çaresiz ve tehlikeli bir canavar...

Ben, Allison Parker.

Yalnız kurt misali, New Jersey'nin en küçük kasabası sessiz şehir Cape May'de yaşıyorum. Herkesten kaçarak okula gitmeye çalışan zavallının tekiyim.

Okuldan atılmadan önce mutlu olduğum tek yer futbol sahasıydı. Okul takımındaydım ve kimseyle arkadaşlık etmesem de kendimi ait hissettiğim tek yerdi orası. Mezun olmama 1 yıl kalmıştı ve bu yerde bulunamayacağıma inanıyordum. Bu küçük, sessiz şehirde tek başıma sakince yaşamak kolaydı, ta ki bu yaz tatiline kadar.

Peşime taktığım 3 - 5 serseri yüzünden adım ucubeye çıkmıştı, inanmayanlar da önünde sonunda başkalarının sözleriyle inanacaktı...

Şimdi bu sessiz şehir beni okuldan atıp, kasaba şerifini evime yollamadan önce buradan da kaçmam gerekiyordu. Artık Cape May'de kalamazdım. İnsanların gözlerime şüphe ve korkuyla bakmalarına dayanamazdım. En kötüsü de onlara zarar vermekten korkuyordum.

Dünya haritasını önüme açtığımda gidebileceğim bir yer arıyordum. Tanımadığım bir şehirde evim olmadan nerede yaşayabilirdim ki sanki yıllardır böyle yaşamamışım gibi...

Haritaya göz gezdirip düşünürken, arama için pek kullanmadığım telefonum çalmaya başlamıştı. Ah doğru ya, bugün Cuma'ydı. Ve Penny teyzem rutin aramasını gerçekleştiriyordu. Genelde açmazdım, o da ısrarla çaldırırdı ama 2. kez aramazdı. İlk zamanlar telefonunu açtığımda yanlarına gitmem için çok ısrarcı davranmıştı ama kabul etmemiştim. Sonuçta onun yeğeniydim, akraba namına tek kişiydim onun için ve ebeveynsiz yaşayacak kadar büyük değildim beni tekrar yanında istemesi çok normaldi.

16 yaşında olmama rağmen kendimi fazla olgun hissederdim hep. Tabii ki dış görünüşümle alakası yoktu, bunu karıştırmayın. Vücudumdaki kasların fazlalığını futbolla gizlesemde asıl sebebi ucubelikten kaynaklanıyordu.

Küçük yaşımda babamın beni nefretle büyütmesi, pardon büyütememesi benim suçum değildi. Bizi ben çok küçükken terk eden annemin ve hep beni çocuğu görmeyen babamın suçuydu. Çok küçüktüm, ne olduğunu bile anlamamıştım. Annemi hatırlamıyordum bile. Babamı ise beni doktorlara satarken hatırlıyordum hep. Bir de onun alevler içinde kalan bedenini... İkisinin de yüzleri hayaldi bende. Öyle kalmaları da en iyisiydi zaten.