Karşımda ki adama özlemle baktım. Her şeyini gerçekten çok özlemiştim. Söylediği şarkının sözlerini dinleyince umarım içinde de böyle hissediyorsundur diye düşündüm.
"Kusura bakma seni unutamadım..."
Aynadaki görüntüme bakarken gülümsedim gerçekten güzel olmuştum. Burak'ların kahvaltıya gelmesinin üzerinden iki gün geçmişti. Ben bu iki gün içerisinde dışarıya çıkmamış dinlenmeyi seçmiştim. Şimdi ise evde sıkıldığım için dışarıya çıkıyordum. Bizimkiler her zamanki cafede oturuyorlarmış onların yanına gidecektim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çantamı da hazırladıktan sonra hazırdım. Aşağı inerek annemin ve Hatice teyzenin yanaklarını sulu sulu öpüp evden çıktım. Off yakın zamanda araba alsam iyi olur. Sıkıntıyla yürüyeceğim yola baktım yarım saat yürümem gerekiyordu. Yanımda çalan korna sesiyle oraya döndüm. Bu Burak'tı. Kafasını bana çevirerek konuştu.
-Yarım saat yürüme gel beraber gidelim.
-İstemez karın kızmasın.
-Sabrımı sınama kadın o benim karım falan değil.
-Bu yakında olmayacağı anlamına gelmez ama.
-Sen kendin mi binersin arabaya yoksa ben mi bindireyim.
Oflayarak arabanın önünden dolaştım ve arabanın koltuğuna oturdum. Bu sahneyi biz önceden de yaşamıştık. Tabi önceden birlikteydik.
-Kendim de yürüyerek giderdim.
-Evet peşinden de sürüsüne it kopuk gelirdi. Bende onları tek tek dövmek zorunda kalırdım.
-Sen benim peşimde dolaşan it kopuğu bırak da karınınkilerle uğraş.
-Ya sabır o benim karım falan değil. Ayrıca doğru senin peşindeki it kopukla Alperen miydi hangi itse o ilgilensin demi?
-Aynen öyle. Ayrıca düzgün konuş. Onu tanımadan it diyemezsin.
-Ya sabır.
Hmm belli oldu Burak bana inadına onunla birlikte. Cafenin önüne geldiğimizde indik ve oraya doğru ilerledik. İçeriye girip bizimkilerin olduğu masaya ilerleyip oturduk. Sandalyelerimiz yan yana denk gelmişti. Herkesle sarılıp özlem giderdikten sonra sohbete başladık. Yarım saat sonra Elvan gıcığı gelmişti. Burak'ın diğer yanına oturduktan sonra ben hariç herkese selam vermişti. Asalak n'olacak işte? Çalan telefonumun sesiyle masada duran telefonumu aldım. Alperen arıyordu.
-İzninizle.
Masadan uzaklaşıp telefonu cevapladım.
-Alo nasılmış bakalım benim kardeşim.
-İyiyim Alperen sen nasılsın?
-Bende iyiyim güzelim. Ağrın sızın var mı?
Neredeyse ağzına alışkanlık haline getirdiği soruyu sormuştu yine.
-Yok hayır iyiyim şu aralar. Gün içerisinde arada bir sancı giriyor biraz bekleyince geçiyor gecmeyince de ilaç içiyorum.
-Güzelim çok ilaç içiyorsun ilaçları azalt biraz sonra vücut ilacı kabul etmeyecek direnclenecek.
