MBS1 : My Patient is a Mafia Boss

Chapter Fourteen

BRIAR'S POV

After my lunch ay agad na akong umakyat sa room ko. And in such a short time napag aralan ko kung paano gamitin ang mga gamit na kinuha ko sa room ni Death. They just look complicated pero madali lang sila gamitin. Or at least for me.

Hindi rin ako masyadong nag tahan sa room ko at next na pinuntahan yung rooftop. I'm going to check the chopper na sinabi nung maid. I just hope na makayanan ko rin yung paliparin at gamitin tulad nung nga na unang gamit na kinutingting ko.

But then i have this feeling na hindi ko kaya. And talaga ngang hindi ko kaya. Nang makarating kase ako sa rooftop ay ang chopper agad ang bumungad sa akin. Ang kaso pag pasok palang dun ay hindi ko na alam. So paano pa kaya kung asa loob na ako diba? I'm definitely hopeless sa bagay na ito.

Maybe I'm that dumb on handling vehicle's at ngayun ko lang talaga yun narealize. How I hate the sound of it. I mean bakit ngayun pa, right?Kung kelan need na need ko tong chopper nato saka dun ko lang napag alaman na wala talaga pala akong kaalam alam to at least handle them.

Ayoko na ring subukan dahil baka imbis na makatakas at makaalis ako sa mansyon na to ay dun pa ako mamatay mismo. And to spice up my frustrations ay till now ay hindi ko parin macontact sila Death. It's almost sunset! Ano ba ang pinapaka gawa gawa nila to the point nakapatay ang phone nila buong mag hapon?

Just thinking of tommorow freaks me out. What if I mess up? Oh god! I'm going to die! But I don't want to die! Ahrgg! I swear if I ever saw Death and Mathew this days I'm going to kick their asses to hell! How can they even leave me here at the very first place? Parang mauubusan na ako ng bait dahil sa kanila.

Inis akong nag marcha pababa ng rooftop ng walang naintindihan na kahit na ano about dun sa chopper. At kahit na kinakabahan ako ay pinush aside ko nalang muna iyun sa pinakaibuturan ng sistema ko dahil need kong mag isip ng ibang paraan para maka alis sa mansyon na to. Oh, and without using the damn door and gate. As if naman na Jazlyn will let me go, if ever.

Bumalik ako sa room ko at dun nag mukmuk. Humiga ako sa aking kama at dun nag pagulong gulong. Isa iyun sa mga ginagawa ko if I'm very stress out nor struggling from something. It became a habit of mine recently because of the situation I am in. Nakakabaliw na talaga kase.

This is the very first time na stress ako ng subra. Hindi na ako makapag isip ng matino and brain is literally aching. And that is thanks to Death and Mathew's asses for fucking leaving me here. But on the other side, I don't feel scared for some reason.

I mean, yes I am being stressed and so whatever dahil sa mga nangyayari, but hindi talaga ako nakakaramdam ng takot. It's weird, I know. But for me talaga ay parang mag eexam lang ako at naiistress ako dahil hindi ako nakapag review and something like that.

Feeling ko nga ay dala lang ng pagiging paranoid ko yung stress at pag fre-freak out ko ngayun. Just an impulse then mawawala rin afterwards. Yun yung pakiramdam ko from the back of my head. I really don't know but nakakaramdam ako ng pag kaexcite sa mga nangyayari if I'm being truthfully honest.

Nasa ganun akong pag iisip ng makatulog ako that day. Totally forgetting to eat dinner and so to think for my next move and plan to get prepared and ready.

NEXT DAY

Nagising ako dahil sa katok ng kung sino sa pinto ng room ko. Wala pa sana akong balak na gumising pero ng maalala ko ang mga pangyayari kahapon ay agad akong napabangon ng bongga. Taking in my surroundings just to make sure na asa room ko pa rin ako at hindi pa nakikidnap.

"Sino yan?" Sigaw ko sa labasz Nilock ko kase yung pino ng room ko kagabi para pag may nag tangka mang pumasok magigising ako.

"It's me Miss Briar. The breakfast is ready" I heard Jazlyn answered softly. I almost forgot na may pagkalaki laki akong problema dahil sa tunog ng boses nya. So soothing that it almost deceived me.