MBS1 : My Patient is a Mafia Boss

continuation

BRIAR'S POV

"Susunod nalang ako" Marahang sagot ko. May katulong kase na tumawag sa akin for breakfast. And yes, it's been days since the an so called drama of Ephraim and Mathew. And unfortunately after that incident, i never talk to Mathew again. Not that I actually don't want to talk to him, pero sya kase ang umiiwas so hinayaan ko nalang sya. Even though I'm somewhat bothered by it.

Ilang beses ko na syang sinubukang kausapin and i-approach, but it's no use. His the one who's been staying away from me. And hindi ko talaga alam kung dahil iyun sa banta ni Ephraim or baka sa sadyang galit lang talaga sya sa akin as he said. I'm just a little sad dahil sya lang talaga ang subrang kaclose ko tas ganun pa yung nangyari. At sa fact na parang wala lang sa kanya ang lahat, ay mas ikinadepress ko lang lalo.

Yeah, it's complicated. That's what I've been trying to understand, kase napapansin ko talagaang they look so busy these pass few days. So I guess wala lang talaga silang time. I mean nakikita ko lang sila pag nag aalmusal, and some times ay hindi ko pa sila naaabutan dahil maaga silang umaalis. At sa totoo lang, I don't really know if it's about their works or maybe something deeper than that.

Hindi na kase ako nag abalang alamin pa yun. I just have this feeling na it's not really a good idea to entangled myself towards whatever work they have. I can tell by just observing them na hindi sila pang karaniwang tao, and I don't want to know what kind of people are them to begin with.

Feeling ko kase ay may hindi magandang mangyayari pag nakisawsaw pa ako sa trabaho nila. Kaya kahit medyo nacu-curious narin ako towards them, ay pinipigilan ko lang ang sarili ko na wag mag wonder around that deep sa mga pag katao nila. And just remained contented on everything that I know so far about them. Which is barely nothing.

And about this Death... Yung pangalan na binanggit ni Mathew when he, you know? Kiss me and so. Hindi ko parin alam kung sino yun. But I'm sure na pangalan iyun ng tao, for on how Mathew use it on his sentence. I'm not that dumb not to know. At kating kati na talaga ang lalamunan ko na tanungin si Ephraim patungkol duon.

Humahanap lang talaga ako ng tamang tyempo na komprontahin sya, dahil nga busy sila lagi. Sa gabi naman ay naabutan ko nalang si Ephraim na tulog na agad on his room. Hindi ko na naman sya ginising kase he seems really tired, so I just let him be. Waiting for the next day to come again.

Nang makarating ako sa dinning area ay hindi na ako nagulat kung bakit wala akong naabutang kahit na sino dun. The place is too quiet for my very own liking but I just suck on it, at marahang umupo sa upuang lagi kong inuupuan. Not making any kinfd of noise, dahil it almost felt so eerily.

Yeah, it's too boring at nakakawalang ganang kumain. Lalot na at feeling ko ay ako lang ang tao sa napakalaking mansyon na to. Kahit kase mga katulong ay minsan ko lang makasalubong o maabutan na gumagala dito sa mansyon. And yes, pwede ka nang mabaliw sa lugar nato. Ni wala akong makausap dahil ilag ang mga tao sa akin, na hanggang ngayun ay hindi ko parin alam kung bakit. Hindi naman ako ganun nakakatakot ah? Right?

Napailing nalang ako sa isipin kong yun at hinarap na ang aking pagkain, na hindi ko rin alam kung makakain ko bang lahat ang mga yun. Ang dami kase, at parang araw araw ay may fiesta dito. Pero sa reyalidad naman ay ako lang naman ang kumakain. I wonder tuloy kung sino pa ang kumakain ng mga tira.

I mean subrang dami talaga. Masyadong sayang ang mga pagkaing natitira kung itatapon. Maraming nag hihirap ngayun, and throwing this fancy food dahil lang sa hindi ito naubos ay nakakapanghinayang at nakaka disappointed. Rich people don't know how hard life is for someone out there.

Nang matapos na akong kumain ay ako na mismo ang nag lagay ng pinagkainan ko sa lababo. After that naman ay nag tooth brush na ako and so. Pabalik na naman sana ako sa room ko nang biglang may yumakap sa akin from the back, na muntik ko nang ikatili at ikaatake sa puso.