MBS1 : My Patient is a Mafia Boss

chapter forty nine

BRIAR'S POV

Tahimik lang akong umiiyak dito sa kama ko. I'm not even sobbing. Basta patuloy lang ang pag labas ng mga luha ko sa aking mga mata habang nakatingin sa kisame. Ang kaparehang kisame na sabay naming tinitigan ni Death ng andito pa sya. When his still here besides me, Securing my life.

Ngumiti ako ng mapait.

It's been 3 days simula ng inanunsyo sa akin ni Ezra ang pag alis ng mag ama ko. I really can't handle the pain at hindi nag laon ay tuluyan na akong namanhid. Wala na akong maramdaman dahil sa sobrang sakit. At Oo, Nakaratay parin ako sa kaparehang kama kung saan huli kaming magkasama ni Death, simula ng umalis sya.

At gaya ng mga posibilidad na naisip ko, ay wala akong nagawa sa pag alis ng mga ito. Pero alam ng buong kalawakan at mga bituin sa langit kung gaano ko sinubukang habulin sila. Na pigilan sila sa pag alis. But luck isn't my side, so wala parin akong nagawa sa huli. The earth itself stopped me from getting them back.

Naiwan parin ako.

Napapagak ako ng tawa. Puno yun ng kapaitan, at paniguradong maawa sa akin ang kung sino mang makakarinig nun. Agad rin namang nanariwa sa isip ko ang mga nangyari nitong mga nag daang araw.

The most painful day in my life, na mahusay na nakapagkubli sa isang matamis na sandali, kaya walang kahirap hirap na nalinlang ako nito.

_FLASH_BACK_

"I'm truly sorry Bri. G-ginawa ko na ang lahat para pigilan sila, pero ano bang l-laban ko kay Death?" Umiiyak na sabi pa ni ezra sa harap ko. Subrang flushed na ng mukha nya at gawa siguro yun sa subrang pag iyak, na tiyak kong kanina pa nya ginagawa.

Hindi naman ako makagalaw sa kinauupuan kong kama. May kong anong masakit rin sa lalamunan ko kaya kahit mahinang tinig ay hindi ko magawa. My throat is already aching and my heart is much more the same dahil pakiramdam ko ay hinahati ito sa maraming piraso.

Ang sakit ng puso ko. Literally at figuratively. Wala ngang sinabi ang sakit ng mismong sugat ko na gawa sa operation, sa sakit na nararamdaman ko emotionally ngayun. It's two different pain, at nangingibabaw ang sakit na gawa na naman ni Death. Ang pagkakaiba lang talaga ay parang nag upgrade yung sakit kong nararamdaman ngayun.

Basta sa mga oras nayun ay parang buhat ko na ang lahat ng problema sa mundo. I almost stop from breathing dahil parang pinapatay ako ng bawat pag hinga ko. Kung pwede lang sana alisin iyun na parang naglilinis lang ng isang kwarto kung saan aalisin mo ang kalat, ay matagal ko na iyung ginawa.

But no. I'm hurting deep and bad, and will be hurting more. Nangyayari na ang mga kinakatakutan ko. Their already slipping from my hands, and I know soon enough ay tuluyan na silang mawawala sa pagkakahawak ko.

"Ezra, no. H-hindi sila aalis! T-they can't! K-kailangan ko silang s-sundan. I need to stop t-them bago pa sila t-tuluyang makaalis dito sa Pilipinas." Nahihirapang apuhap ko sa aking mga salita, dahil parang nauupos akong kandila sa kinauupuan kong kama. Pero nakahanap din ng lakas para kumilos.

It's already just my instinct.

"Briar no! Stop that! A-alam mong hindi mo pa k-kaya!. I'm r-really sorry at wala akong g-gaanong matutulong kundi ang b-bantayan at pigilan ka." She said. Calming me down as she stop me from struggling. She's still crying at mukhang nasasaktan pero wala syang magawa dahil she knows kung anong mas makakabuti sa akin.

But no! I need to act myself! And fast! Hindi pwedeng manatili pa ako dito sa lugar na to knowing na inilalayo na sa akin ni Death si Zefrianna. Zefrianna is the only thing I have and make me move forward, sa kabila ng lahat na nangyayari so far. Kung pati si Zefrianna ay mawawala sa akin ay parang mawawala narin ako sa sarili ko.