...Сургууль дээр багштай таарахад бид хоёр танихгүй хүмүүс шиг л зөрч өнгөрдөг болов. Нэг л мэдэхэд 1-р улиралын дүн гарах дөхсөн байв. Тиймээс юу юунаас илүү хичээлдээ ихэнх цагаа царцуулж байв. Бүх хичээлийнхаа даалгавар, бие даалтыг хийж дуусгаад ганцхан математик л үлдэв. Би ч математикдаа мууг ч хэлэх үү, мэддэг хүүхдүүдээр заалгаад ч нэг л болж өгдөггүй. Ядаж байхад Жонгүг математикийн багш болохоор аль болох нүдэнд нь өртчихөлгүйхэншиг бусад хүүхдүүдтэй хамт бие даалтаа өгчих юмсан гэж бодсон ч бараг надаас бусад нь бүгд өгчихсөн байв. Хийхгүй орхичихдог ч юм уу гэж бодсон ч энэ жил төгсөх анги болохоор дүндээ анхаарахгүй бол болохгүй. Тэгээд бие даалт авах сүүлийн өдөр хичээлээ тараад номын санд хэдэн цаг толгойгоо гашилгаж суусны эцэст нэг бие даалтархуу юм хийв.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Цаг харсан, их удаан суусан байв. Эргэн торонд бараг хэн ч байхгүй. Сургууль дээр байдаг байгаа, явчихвийдээ гэж айн тэр хавиар нэг хайж хайж коридорт тааралдаад,
Би: Багш аа энэ бие даалт, оройтсон байна би ингээд явлаа.
Багш: Хүлээгээрэй! Чамаас дүнгийн талаар хэдэн лавлах юм байна, хоёуулаа манай өрөөнд орж ярилцъя.
Би: Юу.. Маргааш асуучихаж болохгүй юу, би жаахан яараад байна л даа😅
Багш: Нэг их удахгүй ээ. Дагаад яв.
Өрөөнд нь ортол багш хаалгаа түгжчихэв.
Би: Я-Яагаад түгжиж байгаа юм.
Багш: Хэн нэгэн саад болж магадгүй.
Би: *шүлсээ залгих*😳
Багш: Ийшээ суу. За одоо зөвхөн би асууна, чи хариулна ойлгосон уу?
Би: За
Багш: *санаа алдах* Намайг уучлаарай.
Би: Ю-Юу?
Багш: Тэр шөнө би их сэтгэлээр уначихсан бас согтуу байсан болохоор өөрийн мэдэлгүй л...Өглөө сэрэхэд чи байгаагүй болохоор зүүд юм байхдаа л гэж бодсон. Сургууль дээр надруу харахчгүй мэндлэхчнгүй, бас их эвгүй алхаж байсныг чинь хараад зүүд биш гэдгийг мэдсэн.
Би: *хэлэх үггүй болох*
Багш: Чи тэр үед яагаад эсэргүүцээгүй юм?
Би:Ю-Юу?
Багш:Юу юу гэхээ болиод зүгээр хариул! *чанга дуугаар хэлэх*
Би:*чимээгүй суух*
Багш: *Ширээний цаанаас огцом босож ирээд уруул дээр үнсэх*
Би: *түлхэх* БАГШАА!!
Багш: Түүнийг намайг орхиод явахад амархан мартаж чадахгүй байх гэж бодсон ч тэр шөнийн явдлаас хойш чи л бодогдоод байна. Чиний булбрай арьс, анхилуун үнэр, урт үс...гээд бодохоо больж чадахгүй байна. Чамайг надруу харахчгүй байхад ямар хэцүү байсан гэж бодож байна?!
Би: Надад...надад ч бас тэр явдлын хором мөч өдөр болгон бодогддог. Бид буруу зүйл хийсэн гэдгээ мэдэж байгаа. Дахиад тийм зүйл болгохгүйн тулд л таниас зайгаа барьсан юм. Бид тийм харилцаатай байж болох хүмүүс биш! тийм биздээ? Та багш би таны сурагч цаашдаа ч ийм байх болно. *босох* Хурдан хаалга онгойлгоод өг!
Багш: *гарнаас татах* хэнд хамаатай юм? Өөр хүн мэдэхгүй байхад л болно биздээ?
гэж хэлээд намайг чанга тэврээд бид 2 үнсэлцэв. Ширээн дээрхээ бүгдийг нь унагаж буулгаад намайг дахиад яг л жаахан хүүхэд шиг өргөж суулгаад үнсэв. Тэгснээ дахиад л миний цамцыг урчихав. Арай гэж цуглуулсан мөнгөөрөө авсан цамцыг минь урсанд хариуд нь цамцыг нь урав. Тэр тоосончгүй. Тэгтэл гэнэт хаалга тогшив. Бид хоёр сандарч бушуухан шиг буулгасан юмнуудаа цэгцлээд би ширээн доогуур нуугдав.
Багш: Одоохоон очлоо *хаалга онгойлгох* Яасан?
Цэвэрлэгч: Энд сая юм унах чимээ сонсогдохоор нь л... ингэхэд яагаад хаалгаа түгжчихсэн юм?
Багш: Аа-Аан харин хувцсаа заваартуулчихаад сольж байсан юм аа
Цэвэрлэгч: Аан заза *гарах*
Багш: Явчихлаа гараад ир.
Би: Хэн байсан бэ?
Багш: Цэвэрлэгч байна аа санаа зоволтгүй.
Би: Ёооо зүрх амаар гарах шахлаа *хоюулаа санаа алдах*
