...*утсаа таслан түүнийг ширтэх*
Би хэсэг зуур түүнийг харж зогсож байтал ээж аав нь бололтой хоёр настан орж ирээд удаагүй байтал нэг эмэгтэй орж ирээд настнуудтай мэндлээд Жонгүгийн хажууд суув. Замын цаана байсан болохоор царай нь сайн харагдахгүй байхаар нь утсаа гаргаж ирээд камераа зүүмлээд хартал дээр өрөөнд нь байсан танил царайтай эгч байв.
*ээж залгах*
Би: Байна уу? Яасан ээж?
Ээж: Юун яааасан гэж? Хайччихдаг юм бэ чи одоо? Дэлгүүр яваад ир гэсэн болохоос дэвэн дэлхий тэнээдэх гэсэн үү?
Би: Одоо бараг орох гэж байна аа, сүртэйшд
Утсаа тасалчхаад тэднээс хараагаа салгаж ядан дэлгүүрлүү гүйгээд захисан юмыг нь авчхаад гэрлүүгээ хар хурдаараа гүйв.
Унтах гэсэн нойр ч хүрсэнгүй. Тэр одоо сүүлрэх гэдэг нь юм байхдаа, уг нь тэгэхээр хүн ч бишдээ, эсвэл зүгээр найз нь юм болов уу...гэсэн баахан хариултгүй асуултаар толгойгоо дүүргэсээр үүр цайлгав.
Сургууль дээр очоод таарсан ч мэндлэлгүй хараагүй юм шиг зөрөв. Хичээл дуусахаар ариун цэврийн өрөө орох гэж байсан ч тэсэлгүй гартал тэр яг өөдөөс ирж байв. Би сандарсандаа буцаад ангируугаа гүйтэл тэр хойноос гүйцэж ирээд, гарнаас чирэн хажууханд байсан эрэгтэй нойлын нэг өрөөрүү дагуулан орж хаалгаа түгжив.
Жонгүг: Юу болсон юм? Яагаад сонин аашлаад байгаа юм?
Би: *юу ч ярихгүй өөр тийшээ харах*
Жонгүг: Би ямар нэгэн буруу зүйл хийгээ юу?
Би: Яагаачгүй болохоор зүгээр хаалгаа онгойлгоодхоо давчдаад байна.
Жонгүг: *толгойг минь эргүүлэн өөрлүүгээ харуулах* Юу болсноо хэлэх хүртэл эндээс гаргахгүй гэж мэд!
Би яахаа мэдэхгүй байж байтал хонх дуугаран нойлд баахан эрэгтэй хүүхдүүд орж ирэв. Тэр суултуур дээр сууж харин би өвөр дээр нь суув. Бид амьсгаагаа даран сууж байв. Гэтэл...би уг нь тэсэлгүй бие засах гэж гарч ирсэн ч тэгж чадаагүй болохоор уруулаа хазан тэсэв.
Жонгүг: Зүгээр үү? *шивнэх*
Би: Зүгээрээ зүгээр *шивнэх*
Их удаан тэвчсэн болохоор сүүлдээ тэвчилгүй түүнээс чанга зууран, чбие минь чичирнэ.
Жонгүгрүү хартал...хөмсгөө зангидчихсан их л зовиуртай харагдана...
Ийм байдалтай хагас цаг орчим тэссэний эцэст хонх дуугарч хүүхдүүд анги ангидаа орцгооно. Би бушуухан хаалгаа онгойлгоод охидийн ариун цэврийн өрөөрүү гүйв. Дуусчихаад гартал тэр дахиад л хаалгаа түшжчихсэн хүлээж байв.
Би: Одоо больёоо, дахиад гэнэт хүүхэд ороод ирчих ч юм билүү. Та ажилгүй юум уу? Би хичээлдээ ормоор байна
Жонгүг: Яагаад ингээд байгаа шалтгаанаа хэлэхгүй бол явуулахгүй гэсэн байх аа!
Би: Дээр таны өрөөнд байсан эгч, өчигдөр бас кофе шопд уулзсан. Тэр эгч хэн юм?
Жогүг: ...харчихжээ?
Би: Би харах ёсгүй байсан юм уу? Эсвэл...
Жонгүг: Хуучин найз охин.
Би: *хэлэх үггүй болох*
Ингэж хэлэхэд нь л аааль дээр түүнийг дөнгөж шохоорхож байхдаа түүний facebook-ээс ганц л удаа хамт авхуулсан зургийг нь харж байснаа санав.
Жонгүг: Уг нь чамд хэлэлгүйгээр хурдан шийдчихье гэж бодсон юмсан, одоо нэгэнт харсан хойно яалтайв. Аав ээж маань надтай бас миний найз охинтой уулзмаар байна гээд хөдөөнөөс ирсэн. Харин би тэдэнд чиний тухай байтугай хуучин найз охиноосоо салсан талаараа ч хэлээгүй. Аав ээж маань тэрэнд их сайн, дотно байсан болохоор хэлж чадаагүй. Би түүнд учираа хэлж ойлгуулаад, өчигдөр ээж аавтайгаа уулзуулчихаад л салаад явсан. Тэгээд л болоо.
Би: ....
Жонгүг: Тэгэхээр...намайг хардаад уурлаад байсан байхнээ?
Би: ү-үгүү
Жонгүг: Хөөрхөн гэдэг нь *толгой илэх*...
