အလုပ်နောက်ကျပြီး အသက်ခံရတော့မည်မှာ နည်းနည်းသာလိုတော့သည်။ ရှိုင်းထက်ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် အလုပ်ထုတ်ခံရနိုင်သည်။
ယခုတွင်တော့ ကလေးလေးနှင့် ချိန်းထားသော နေရာကို သွားဖို့ ဟန်ပြင်နေသည်။ အလုပ်လဲ ဆင်းပြီဆိုတော့ကား။
အပြေးအလွှားနှင့် အချိန်မှီအောင် သွားရသည်။
"စောင့်နေတာကြာသွားပြီလား။ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"ပြန်ဖြေရှင်းပေးပါ။ ခင်ဗျားနဲ့ ကျနော် ဘာမှမဆိုင်တာကို"
"အရင်က ဟုတ်ခဲ့တယ်လေ ကလေးရယ်"
"မခေါ်နဲ့။ ကျနော်တို့က ပတ်သက်မှုမရှိတော့ဘူးဆိုတာ ခင်ဗျားသိနေတယ် ။ ပြန်ဖြေရှင်းပေးပါ"
"ကိုယ် ဘာထပ်လုပ်မိလို့လဲ မနေ့ကတောင် ကိုယ်တို့.."
နေမင်းခ နားမလည်ပေ။ မနေ့တုံးက သူနမ်းတော့ မရုန်းပဲ ယခု အရင်လိုပင် အပေါက်ကဆိုးလာပြန်သည်။
"မနေ့ကတွက် တောင်းပန်ပါတယ် ။ မေ့ပစ်လိုက်ပါ။ ပြီးတော့ အားလုံးကို ပြန်ဖြေရှင်းပေးပါ"
"ရဲရင့် မင်းတကယ် ကိုယ့်ကို မချစ်ခဲ့ဘူးလား? မဟုတ်ရင် မချစ်တော့တာလား"
သူထိုအဖြေကို သိချင်၍ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ လက်လွှတ်ခံမည်မဟုတ်။ ချစ်ခဲ့သည်ဖြစ်စေ မချစ်သည်ဖြစ်စေ သူ့ကို ချစ်လာအောင် သူကြိုးစားမည်။
ရဲရင့်က သူ့ကို အမြင်ကြည်အောင် သူကြိုးစားမည်။
"ပြန်ဖြေရှင်းပေးပါ ။ ခွင့်ပြုပါအုံး"
မေးတာမဖြေပဲ ပြောချင်တာပဲ ပြောပြီး ထွက်သွားတဲ့ ရဲရင့်ကို နေမင်းခ ကြည့်နေခဲ့ရင်း ကျန်ခဲ့တော့သည် ။
သတင်းကောင်းက သူ့ကို ချစ်နေသေးသည် ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူမေးသည့် မေးခွန်းကို ဖြေမသွားဘဲ ထွက်သွား၍ ဖြစ်သည်။
သတင်းဆိုးက သူ့ကို လုံးဝ အဖက်မလုပ်ပေ။
"ငါ့ကို သူမုန်းနေတုံးပဲလား?? ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်"
>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ကလေး ပင်ပန်းနေပြီလား?"
