The Truth Untold

CHAPTER 6

HAZHA'S POV

I've been alone here at our house but I couldn't feel that I am. I'm not even scared and I'm not hungry. After the burial of my parents, I just wanted to be alone. I told Tito Zoren to go to his house nearby.

"Mom, you're such an Angel. You are beautiful inside and out. No wonder why God takes you away from me as early as this." I sadly murmured while staring at Mom's picture. "Dad, you're such a brave and loving man. That's why you had Mom. You always prioritized me back then even though you're busy with your businesses."

"You know, mom, dad? I'm so lucky to be your daughter. You both are as precious as gold. Hindi ko rin alam kung bakit medyo kumakalma ako ngayon kahit napakasakit at napakabigat ng nararamdaman ko. Are you with me right now, mom, dad?" mahinang sabi ko at napangiti ng mapait.

"It's much better if you're here and I can see or touch you. Not like this, I know you're here but I couldn't even see you." I started to cry again. It hurts. I couldn't bear the pain anymore. I want to hug them, I want to kiss them, I want to hear their voices. I miss you so much, mom and dad.

Napako ang tingin ko sa langit habang nandito ako sa bintana ng kwarto nina Mom and Dad. I smiled bitterly. Napakadilim ng langit na tila ba napakabigat na ng dinadala nito at sasabog na anytime. Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha ko kasabay ng pagbuhos ng malakas na ulan.

"I will never ever forget those moments that I was with you, Mom, Dad. All of those were the best moments of my life." I weakly smiled while watching the pouring rain.

I decided to watch a movie. Baka sakaling malimutan ko kahit sandali ang bigat na aking nadarama.
Akala ko gagaan ang pakiramdam ko, 'yon pala ay mas bibigat ito. Hindi ko akalaing may ganitong parte itong movie na ito.

Anak: Bakit ba?! Eh wala naming mangyayaring masama sa amin, ah!
Ina: Hindi natin 'yan malalaman, Lia! Mas mabuti nang sigurado.
Ama: Hindi ka lalabas, Lia. Hating-gabi na. Tapos ang usapan. Umakyat ka na at matulog.
Anak: Akala ko ba mahal niyo ako?! Simpleng paglabas lang ay pinagbabawal niyo ako! Anong klaseng magulang kayo?!
At umakyat na ang anak na nagdadabog.

Napailing-iling nalang ako habang nanonood. Ang bigat sa pakiramdam dahil hindi niya makita na nag-aalala lang ang kaniyang mga magulang para sa kaniya.
Napakaswerte ng mga taong kasama pa ngayon ang mga magulang. Hindi ko alam kung bakit nagagawa nilang pagsalitaan ng masasama ang mga ito. Mas binibigyang halaga pa nila ang kanilang mga kaibigan kesa sa mga magulang.

Napahagulhol na lamang ako at pinatay ang movie. Bumibigat lang ang pakiramdam ko.
Kung sana ako nalang si Lia, papahalagahan ko ang aking mga magulang.
Bakit ganiyan ka, Lia? Ikaw lang naman ang iniisip ng mga magulang mo, e.
Darating din ang araw at pagsisisihan mo lahat ng iyan, Lia. At hihilingin mong bumalik ang panahon ngunit hinding hindi na mangyayari bulong ko sa hangin habang umiiyak.

Bakit pati sa movie, Mom, Dad ay konektado pa rin ang nararamdaman ko? Miss na miss ko na po kayo. Sabi ko sa isip ko habang nakatingin sa labas ng bintana.