Harry James potter's kleine zusje (Nederlands)(Dutch)

Harry James Potter's kleine zusje DEEL10

De schooldagen gingen best snel voorbij. Ze waren saai, zoals altijd, maar verder wel redelijk vol te houden. We hebben ook nog een paar keer Quidditch training gehad, en Plank heeft zijn belofte gehouden. De trainingen duurden extra lang. Met Ron is alles gelukkig weer goed. Het duurde even voordat hij geen slakken meer spuugde, maar dat is nu gelukkig allemaal over. Vandaag is het zaterdag, en we hebben onze eerste Quidditch wedstrijd, tegen Hufflepuff. Ik ben echt ontzettend zenuwachtig. We staan nu te wachten tot we het veld op mogen. "Maak je niet druk. Je gaat het vast geweldig doen. Je bent echt een hele goede jager, Maaike." zegt Katja geruststellend. Ik schenk haar een dankbare glimlach, maar ik denk niet dat die glimlach mijn ogen bereikt. Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan overgeven. Dan voel ik een hand op mijn schouder. "Ik weet dat het heel veel druk is, omdat je een van de jongste spelers ooit bent enzo, maar geloof me, je bent met een reden een van de jongste spelers ooit. Je bent echt super goed, Maaike. Je kunt dit, ik geloof in je." zegt Harry tegen me. Ik krijg een warm gevoel in mijn buik. Hij heeft gelijk. Ik kan dit, ik ben gekozen, en niemand anders. "Dankjewel, dat was ik nodig." zeg ik tegen Harry, en ook een klein beetje tegen Katja. Dan begint Plank het veld op te lopen, en wij volgen. Gelijk spoelt mijn gevoel van zelfvertrouwen weg. Bijna de hele school zit op de tribune, toe te kijken naar hoe ik zo meteen ga spelen. Wat als ik het verkloot? De hele school gaat me zitten uitlachen. Plank geeft de aanvoerder van Hufflepuff een hand en dan stappen we op onze bezems. Ik zie dat Harry me nog een laatste keer een bemoedigende glimlach schenkt. Dan gaat het fluitje van mevrouw Hooch en begint de wedstrijd. Gelijk krijg ik een Slurk toegegooid van Angelique. Ik vang hem en gooi hem dan naar de hoepels van Hufflepuff. De Wachter van hun team was er te laat bij en ik heb een punt gescoord. Er klinkt luid gejuich vanuit de tribunes van Gryffindor. Ik zie dat Harry me aankijkt met een blik die zegt: ik zie he toch. De rest van de wedstrijd verliep heel goed. Ik heb nog een paar keer gescoord, ik heb een aantal Drijvers ontweken en uiteindelijk heeft Harry de gouden Snaai gegrepen. We hebben dus gewonnen! We landen allemaal weer op de grond en we geven elkaar een knuffel. "Je was echt geweldig, Maaike!" zegt Angelique tegen mij. Ik kijk haar dankbaar aan. "Jij ook!" "Ik zei toch dat je het kon?" zegt Harry plagerig. We lopen met zijn allen weer terug naar Hogwarts, en met een hele grote groep supporters achter ons aan. Ginny trekt me mee uit de groep. Ze geeft me gelijk een knuffel. "Je was echt heel erg goed! Ik ben zo trots op je!" zegt ze blij. "Ik was wel heel erg zenuwachtig." zeg ik. Ze geeft me nog een keer een knuffel. "Maar ondanks je zenuwen was je super goed! Ik wil je nog een keer zeggen dat het me spijt voor hoe ik me heb gedragen. Ik had niet..." ik onderbreek haar snel. "Nee, niet doen! Het is je vergeven. Je gaat nu niet de feeststemming bederven." zeg ik streng, en ik sleur haar weer mee naar de groep. In de leerlingenkamer word ik nog een paar keer gefeliciteerd en krijg ik wat complimentjes. Het voelt al bijna alsof we de Quidditch cup hebben gewonnen, stel je dus maar voor hoe dat zal voelen. Ik ben lekker aan het chillen in de leerlingenkamer wanneer er een uil naar me toe vliegt. Een paar mensen kijken op, maar niemand die het raar vind. Ik pak de brief van de uil en vouw hem open. Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht als ik de brief open. Hoi, ik heb de wedstrijd gezien. Je was echt super goed. Heb je weer zin om bij te kletsen? Over een half uurtje, zelfde plek? -A Ik voel dat er iemand achter me is komen staan. Snel vouw ik het briefje weer dicht. "Van wie was dat?" vraagt Harry. Ik draai me snel om. "Niemand." zeg ik snel. Gelijk kan ik me wel weer voor mijn hoofd slaan, omdat ik met niks beters kon komen. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik zucht. "Van Marie." zeg ik. Hij kijkt me vragend aan. "En waarom mocht ik dat niet gelijk weten?" vraagt hij achterdochtig. Ik haal mijn schouders op. "Omdat het wat persoonlijks was en ik een beetje schrok." zeg ik. Volgens mij gelooft hij het, want hij gaat er verder niet op in. Hij begint te vertellen dat hij, Hermione en Ron vanmiddag naar een of ander feestje van Haast Onthoofde Henk gaan. Dan kijkt hij op de klok en ziet dat het al tijd is. Snel loopt hij weg, en ben ik weer alleen. Ik zie dat de uil van Alec nog naast me staat, dus ik schrijf snel een antwoord op een briefje. Hey, is goed. Ik zie je daar. Zin in. -M Ik geef het briefje aan de uil en hij vliegt weg. Ik kijk op de klok om te zien hoe laat ik weg moet. Ik blijf nog heel even in de leerlingenkamer zitten en maak me dan even klaar. Ik doe mijn haren in een knot en doe en luchtje op. Daarna loop ik de leerlingenkamer uit, op weg naar het meer. Alec is nog niet bij het meer. Ik blijf even naar het meer staren en gooi er wat steentjes in. Na een half uurtje is Alec nog steeds niet komen opdagen. Ik besluit om naar de Grote Zaal te gaan, want ik heb waarschijnlijk ook het avondeten gemist. Ik ben wel teleurgesteld, want ik had me er wel weer op verheugd. Hij zal er vast een goede reden voor hebben, want hij is niet zoals alle andere Slytherins. Opeens schrik ik op uit mijn gedachten. Ik hoor een stem. "Verscheuren... Openrijten.... Doden." hoor ik een kille, moordlustige stem slissen. Het komt van de muur vandaan. Ik loop richting de muur en leg mijn hand en oor erop. "....Dood... Tijd om te doden..." slist de stem, maar nu zwakker. Mijn hart slaat een paar keer over. Doden? Wie is dit? En wat is hij van plan? Snel volg ik het geluid, volgens mij leid het naar boven. Ik ren snel de trap op, waar ik de stem nog een keer hoor. "Ik ruik bloed... IK RUIK BLOED!" Mijn ogen worden groter. Gaat hij iemand vermoorden? Op dat moment hoor ik nog een stem, maar deze keer iemand anders, die ik wel kan plaatsen. "Hij gaat iemand vermoorden!" hoor ik Harry schreeuwen. Snel ren ik verder naar boven, waar ik Harry, Hermione en Ron aantref. Harry is al halverwege op de trap, en Ron en Hermione staan geschokt naar elkaar te kijken. "Jongens, kom mee." zeg ik van slag tegen Hermione en Ron, en samen rennen we achter Harry aan. Opeens bleef Harry weer staan. "Harry, wat moet dit allemaal? Ik hoorde niks..." zegt Ron hijgend. Hermione steekt bibberend haar hand op en wijst naar de muur. "Kijk!" zegt ze. We lopen met zijn allen langzaam naar de muur. Tussen twee ramen waren letters van minstens dertig centimeters groot geschilderd. DE GEHEIME KAMER IS GEOPEND. HOEDT U, VIJANDEN VAN DE ERFGENAAM. Staat er in felrode letters geschreven. "Wat is dat ding - dat eronder hangt?" vraagt Ron en hij wijst met een trillende vinger naar een bruin, wollen pakje. Terwijl we er naartoe liepen, gleed Harry bijna uit; er lag een grote plas water op de grond. We keken met zijn allen naar wat eronder hing, en stapten allemaal snel achteruit toen we erachter kwamen wat het was. Of eerder gezegd: wie het was. Mevrouw Norks, de kat van de conciërge, hing aan haar staart aan de toortshouder. Ze was stijf en haar ogen stonden groot. "Laten we maken dat we wegkomen." zegt Ron nadat we een paar seconden naar de kat hebben gestaard. "Moeten we niet iets doen?" vraag ik bibberend. "We mogen hier niet gevonden worden. Geloof mij nou maar." zegt Ron, maar het was al te laat. We horen allemaal gerommel, wat betekent dat het eten is afgelopen. We horen allemaal opgewekte stemmen op de trappen en even later stromen de leerlingen de gangen in. Het vrolijke gepraat stierf weg toen de leerlingen de hangende kat zagen, maar ook Harry, Hermione, Ron en ik, die midden op het gangpad stonden. Er viel een stilte terwijl de leerlingen wilden zien wat er gebeurde. De stilte werd verbroken door een spottende stem die riep: "Hoedt u, vijanden van de Erfgenaam! Hierna zijn jullie aan de beurt, Modderbloedjes!" Draco Malfoy stond nu vooraan de groep van leerlingen. Met een schittering in zijn ogen keek hij naar mevrouw Norks. "Wat gebeurt hier? Wat is er aan de hand?" Argus Vilder, de conciërge, wringt zich door de menigte, om daar zijn roerloze kat aan te treffen. "M'n kat! M'n kat! Wat is er met mevrouw Norks gebeurd?" roept hij ontzet uit. Zijn grote ogen blijven haken op Harry. "Jij! Jij! Jij hebt m'n kat vermoord! Je hebt haar vermoord! Maar nu ga je er zelf aan! Jij-" krijst hij. Harry deinst van schrik een paar stappen achteruit. "Argus!" professor Dumbledore komt aangelopen, gevolgd door een paar leraren. Hij blijft verschrikt staan als hij ziet wat er op de muur is geschreven. Snel pakt hij mevrouw Norks van de fakkelhouder af en draait zich weer om naar ons. "Kom mee, Argus. En jullie ook, meneer Potter, meneer Weasley, juffrouw Granger en juffrouw Smith." zegt hij streng. "Mijn kantoortje is vlakbij, professor - boven aan de trap - als u er gebruik van wilt maken..." zegt Lockhart gretig. "Dankje, Gladianus." zegt Dumbledore. We lopen met zijn zevenen lopen we tussen alle zwijgende leerlingen door, op weg naar het kamertje van Lockhart.