Harry James potter's kleine zusje (Nederlands)(Dutch)

Harry James Potter's kleine zusje DEEL13

Op de gang loop ik een paar Ravenclaws tegen. Ze lopen allemaal zo snel mogelijk weg, behalve eentje, die er een stukje achteraan liep. Luna komt met een glimlach op haar gezicht naar me toe gelopen. "Hoi! Hoe is het?" vraagt ze, alsof er nooit iets is gebeurd. "Slecht. Iedereen denkt dat ik de Kamer heb geopend, maar dat heb ik helemaal niet. Zelfs mijn vrienden denken het." zeg ik somber. "Ik geloof je." zegt Luna serieus. Ik kijk haar dankbaar aan. "Echt? Ben je niet bang voor me?" vraag ik voor de zekerheid. Ze schud lachend haar hoofd. "Nee hoor, en bovendien zou een eerste jaars nooit iemand kunnen verstenen." zegt ze. "Ik kan meer dan je denk, hoor." zeg ik plagerig. "Maar ik kan inderdaad niemand verstenen. Ik zou me misschien gevleid moeten voelen dat iedereen dat denkt." zeg ik lachend. Luna moet ook lachen. "Maar is er echt helemaal niemand die je gelooft?" vraagt Luna, nu weer ernstig. "Jawel, Ginny. En nog een vriend." zeg ik. "Oh, die ene jongen van Slytherin? Die jongen met wie je laatst bij het meer zat?" vraagt Luna opgewekt. Ik kijk haar verbaasd aan. "Hoe weet je dat?" vraag ik. "Ik kom ook wel eens bij het meer. Is hij aardig?" vraagt ze. Ik knik. "Ja, hij is niet zoals alle andere Slytherins. Maar vind jij het niet erg dat hij een Slytherin is?" vraag ik. Ze schud haar hoofd. "Nee hoor. Ons huis bepaalt niet wie we zijn. Ik bedoel, je kunt toch een Gryffindor zijn en nog steeds voor iets of iemand bang zijn? En je kunt toch ook een Ravenclaw zijn en niet altijd een 10 halen? En je kunt een Hufflepuff zijn en ruzie maken met iemand. Dus je kunt ook een Slytherin zijn en niet slecht zijn." zegt Luna optimistisch. Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar ze heeft wel gelijk. Ik kijk haar bewonderend aan. "Je hebt gelijk. Zo heb ik het nog nooit bekeken, dankjewel." zeg ik blij. Samen lopen we naar de Grote Zaal, voor de lunch. Jammer genoeg kunnen we niet bij elkaar aan de tafel zitten, dus ik loop naar de tafel van Gryffindor en Luna naar de tafel van Ravenclaw. Ik ga zitten bij Ginny, Fred en George. "Daar hebben we de Erfgenaam!" zegt George lachend. Aan zijn blik te zijn maakt hij een grapje. Gelukkig, nog iemand die me gelooft. "Ik zou maar uitkijken." zeg ik lachend. Fred en George doen alsof ze bang zijn en Ginny en ik schieten in de lach. Ik probeer te doen alsof ik niet zie dat iedereen om me heen ondertussen een plekje is opgeschoven, maar ik zie het wel. "Wat heb je allemaal gedaan vanmorgen?" vraagt Ginny. "Ik ben in de bieb geweest en heb buiten een ommetje gemaakt." zeg ik. "Vergeet je niet dat we ook nog een werkstuk voor Toverdranken moet maken?" vraagt Ginny. Mijn ogen worden gelijk tien keer zo groot. Door alles wat er is gebeurd de afgelopen dagen ben ik dat helemaal vergeten. "Je bent het dus vergeten." zegt George lachend. Ik trek een schuldig gezicht, waardoor ze allemaal weer in de lach schieten. "Is het een moeilijk werkstuk? Hoelang ben ik er mee bezig?" vraag ik aan Ginny. Ze haalt haar schouders op. "Ik was er een paar uur mee bezig, maar ik weet niet hoelang jij er mee bezig gaat zijn. Ik zou er zo snel mogelijk mee beginnen, als ik jou was." zegt ze lachend. "Dan kan ik maar beter gaan. Tot over een paar uur dan maar." zeg ik verdrietig en ik sta op, net op het moment dat ik Hermione, Ron en Harry binnen zie komen. Goede timing. "Maaike, kunnen we met je praten?" vraagt Harry wanneer ik langs ze lopen. "Sorry, ik ben te druk bezig met een werkstuk en het voorbereiden van mijn volgende slachtoffer." zeg ik schouderophalend. Ik zeg het wel zo hard dat niemand anders dan Harry, Ron en Hermione me horen, want dan zou ik nog meer gezeik krijgen. "Maaike, het spijt ons, oké? We hadden niet zo mogen reageren." zegt Hermione snel, voordat ik weg kan lopen. Ik draai me weer om. "Een beetje laat, maar aangezien ik vandaag in de vergeef modus zit zijn jullie vergeven." zeg ik, omdat ik al lang blij ben dat ze hebben ingezien dat ze fout zaten. Ik heb vandaag dus al vier mensen vergeven. Voordat ze weer wat kunnen zeggen ben ik de Grote Zaal uit, want ik heb geen zin in een diepzinnig gesprek, vooral niet omdat ik een werkstuk voor Sneep moet maken. Ik zit in de leerlingenkamer mijn werkstuk te maken. Nu is het wel fijn dat iedereen denkt dat ik de Kamer heb opengemaakt, want ik word niet gestoord. Natuurlijk zou ik liever hebben dat ze dat niet dachten, maar ik heb besloten het positieve ervan in te zien. "Kunnen we nu praten?" vraagt Ron wanneer hij, Harry en Hermione naast me op de bank ploffen. "Mhmm." mompel ik instemmend terwijl ik nog even mijn laatste zin van het werkstuk afmaak. "Klaar!" zeg ik opgelucht en ik scan met mijn ogen nog even het perkament. "Het spijt ons dat we je verdachten. Het kwam gewoon vreemd over. Je kwam uit het niets opduiken net nadat die aanval plaats had gevonden, en je wilt niet vertellen waar je was." zegt Harry verontschuldigend. Ergens snap ik het wel. Het kwam natuurlijk ook raar over. Ik zucht. "Ik snap het ook wel, maar het was gewoon vervelend, weet je. Iedereen loopt al met een boog om me heen, en dan beginnen mijn vrienden ook nog te twijfelen." zeg ik. Ze knikken. "Dat snappen we. En het spijt ons echt. Kun je ons vergeven?" vraagt Hermione. Ik knik lachend. "Ik ben al lang blij dat jullie hebben ingezien hoe dom jullie bezig waren. En zoals ik net ook al zei, ik ben vandaag in een vergevende bui." zeg ik lachend. "Maar we krijgen nog steeds niet te weten waar je was voor de aanval?" vraagt Ron gretig. Ik schud snel mijn hoofd. "Nee, sorry. Ik kan je wel vertellen dat het buiten was, als dat helpt, maar wat ik daar deed weet maar een iemand anders." zeg ik geheimzinnig. Nu kijken ze nog nieuwsgieriger naar me. Ik haal mijn schouders op en sta dan op. "Ik ga Ginny maar weer even opzoeken. Doei!" zeg ik, maar net op dat moment komt er weer een uil aangevlogen. Hoi, ik ga naar de bieb, zie ik je daar? Dit keer echt, ik beloof het. -A Staat er op het briefje. Er verschijnt gelijk een glimlach op mijn gezicht. "Van wie is die?" vraagt Ron. Ik zie dat hij het weer met dezelfde uil heeft verstuurd, dus Harry denkt natuurlijk dat het Marie is. "Van Marie." zeg ik en ik stuur snel terug dat ik kom. Tevreden omdat de uil zijn taak heeft volbracht vliegt hij weer weg. "Wat stond erin?" vraagt Hermione nieuwsgierig. "Of alles goed met me ging na die aanval enzo. Maar ik ga weer, moet nog wat huiswerk afmaken." zeg ik snel en daarna vertrek ik naar de bieb. In een van de gangpaden zie ik Alec zoeken naar een boek. Ik ga in het gangpad ernaast staan en haal een boek weg, zodat ik zijn gezicht kan zien. "En, heb je al gevonden wat je zocht?" vraag ik lachend. Hij begint ook te lachen. "Nu wel. Hé, ik wel nogmaals sorry zeggen." zegt hij. Ik rol met mijn ogen. "Waarom wil iedereen altijd meerdere keren sorry zeggen? Na een keer vergeven te zijn ben je toch vergeven?" vraag ik verveeld. Alec begint te lachen. "Je bent schattig als je geïrriteerd bent." zegt hij lachend. Ik voel dat mijn wangen rood worden. "Maar wat was nou de reden dat je niet bent komen opdagen?" vraag ik, om snel op een ander onderwerp te komen. Alec kijkt naar zijn schoenen. "Nou, een paar Slytherins wilden een prank uitgaan halen bij iemand en ik moest meedoen. Ik heb nog geprobeerd om weg te glippen, maar het is me niet gelukt. Het spijt..." ik onderbreek hem gelijk. "Uh! Wat heb ik nou zojuist gezegd? Een sorry is genoeg!" zeg ik streng. Hij begint te lachen. "Sorry mevrouw." "Oké, wacht, ik kom naar jou gangpad toe want dat praat wat makkelijker." zeg ik lachend. Ik loop snel naar hem toe. Dat praat inderdaad wat fijner, want we hoeven niet door de boeken heen te kijken. "Maar wat vind jij van dit hele gedoe met de Kamer?" vraagt Alec als ik naast hem ben komen staan. "Het begint echt op mijn zenuwen te werken. Iedereen denkt dat Harry of ik degene zijn die het heeft geopend. Iedereen loopt met een grote boog om me heen." zeg ik verdrietig. Alec begint te lachen. "Oeh, ik ga nu gewoon met de Erfgenaam om! Spannend hoor!" zegt hij. Ik geef hem een por in zijn zij. "Dat is niet grappig!" zeg ik, maar ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik ben blij dat Alec tenminste niet bang voor me wordt. We staan zo druk te praten, dat we niet doorhebben dat er iemand is komen aanlopen. "Maaike?" hoor ik een stem zeggen. Geschrokken draai ik me om. Ik zie ook een geschokte uitdrukking op Alec zijn gezicht. Ik heb het gevoel dat ik word betrapt op het gebruiken van de toverstaf van Richard, maar dat wanneer ik me omdraai Stefan daar staat die ook mee wil spelen. "Luna, je liet me schrikken!" zeg ik opgelucht. Ik was bijna bang dat iemand aan iedereen zou gaan vertellen over een Gryffindor en een Slytherin die samen stonden te lachen in de bieb. "Oh, sorry. Ik wilde gewoon vragen of je zin hebt om vanavond een potje knalpoker te doen buiten." zegt ze, alsof er niks aan de hand is. "Oh, is goed. Ik zie je dan." zeg ik. Alec tikt me op mijn schouder. "Uh, Maaike?" vraagt hij. "Oh ja, dit is Luna, ze is een Ravenclaw. Luna, dit is Alec. Ze heeft ons al een keer gezien bij het meer en ze maakt er geen probleem van dat jij een Slytherin bent en ik een Gryffindor." zeg ik. Luna en Alec geven elkaar een hand. "Ik ga weer, er zijn hier veel te veel Nargels. Doeg." zegt ze en ze loopt weer weg. Ik draai me lachend weer om naar Alec. Ik zie dat hij op het punt staat om een opmerking te maken. "Zeg maar niets. Ik weet het." zeg ik lachend voordat hij iets kan zeggen. We beginnen allebei te lachen.