Yaşam Öpücüğü

8.Bölüm

Multimedia: Apo Adanın sevgilisi.

Selamlar. Yeni bölümle geldim:D kime geldiysem okuyucu yok😂. Neyse bir gün okursunuz inşallah.

İyi okumalar....

Batunun yaşadığı binanın önünde durdum. Arabadan inip binaya girdim.

Zile ard arda basıp beklemeye başladım. "Geldim Gece"diye ses geldi içerden. Kapıyı çalış şeklimden anlardı ben olduğumu. Hem zile basıp hemde kapıyı yumruklayan başka biri yoktu çünkü. Kapı açınca boynuna atladım saçları ıslaktı yeni yıkamıştı her halde aklıma Okan geldi.

"Geç içeri hesap vericeksin!"dedi sesi sinirli çıkmıştı. "Ne yapmışım ki"
dedim masum çıktığını umduğum sesimle.

"Kızım ben senin en yakınınım be bana nasıl yaparsın bunu aklım almıyor Düş"ikinci adımla seslendiyse ben boku yedim demektir Batu ikinci adımı kullanmaz. Anlamaz bakışlarımı atarken içeri geçtim.

"Aşko ne yapmışım ki bi söyle açıklamam vardır ya"dedim."Açıkla o zaman"deyip elinde ki telefondan videonu oynattı. Siktir...

Gece barda şarkı söylerken çekilmiş.
"Batu gerçekten o saatte seni rahatsız etmek istemedim"dedim ki buna inanmaz Batu. "Kızım başka yalan mı bulamadın?"dedi.

"Hadi hazırlan artık ya doktor randevum var geç kalıcaz"dedim konuyu değiştirmek için. "Tamam hadi çıkalım üstümü giyiniyim"dedi dolaptan aldığı kazağı üstüne giydi.

"Gececim bak durum gerçekten iyi değil yani her geçen saat senin aleyhine. Bunu bil."dedi Ahmet amca üzgün olduğunu belli eden surat ifadesiyle. Başını önüne eğip ellerini bir birine kenetledi.

"Umudumuzu itirmeyelim demeyeceğim. Çünkü aldığın kararı biliyorum seni çocukluğundan tanırım. O kadar mutlu çocuktun ki hep neşe saçardın."dedi gülerek.

"Şimdi de öylesin Gece güzel kızım seni Aysundan ayırmam biliyorsun"dedi Ahmet amca. Öz babamın yakın arkadaşıymış Ahmet amca. Bana hep babama benzediğimi söyler. Ben hatırlamıyorum ama fotoğraflarda gördüğüm kadarıyla çok benziyorum. Aynı mavi gözler aynı kızıl saç...

"Ameliyat olmamakta kararın kesin mi kızım?"dedi cevap vermemi beklemeden yeniden konuşmaya başladı."Bak kızım bu kadar erken pes etmek sana hiç yakışmadı sen hep savaşmayı seçerdin. Şimdi ne değişti ?"dedi ellerini önünde birleştirip. "Ahmet amca felç kalma olasılığını sen benden iyi biliyorsun. Ameliyatdan sağlıklı bir şekilde çıkıpta hayatıma kaldığı yerden devam edemeyeceğimide biliyorsun."dedim kararlıydım bu kararımdan kimse döndüremezdi.

Belki bazılarınıza yanlış gele bilir ama kendinizi benim yerime koyun.
Hayatınız boyu birilerine yük olarak yaşamak...sindiremem ben ölmek daha kolay olur hem benim için hem beni sevenler için.

"Ben akıllar da iyi kalmak isterim "
Dedim. "Aynı babana benziyorsun."
dedi gözleri dolmuştu fark ettirmemek için başını eğip konuştu.
"Keşke bu halini göre bilseydi nasıl güzel bir genç kız olduğunu göre bilseydi"dedi gözlerimin ne zaman dolduğundan haberim yoktu. Burukca gülümsedim. "Bunu sana söylemek benim borcum. Eğer iki ay için de ameliyat olmama kararın değişmese yapacak bir şey kalmayacak."dedi sesin de hem endişe hem korku hem hüzün her şey vardı.

"Biliyordum zaten Ahmet amca"

Batunun elini elimde his edince bakışlarımı ona çevirdim. Elimi alıp dudaklarının üstüne götürdü sert bir öpücük bırakıp gülümsedi.

Hastaneden çıkıp eve geçtik. Annemler akşam Batuda kaldığımı sanıyorlar. Akşam yemeğinde Batuda bizimle yedi.

Odama çıkıp üstümü değişip pijamalarımı giydim. Kendimi yatağa atıp gözlerimi kapadım....

Alarmın sesiyle uyandım.Gözlerimi zorla açıp yatakta oturur pozisyon aldım. Yaklaşık on dakika kadar duvarla bakıştık. Şuan kalkmaktan daha zevkliydi duvarla bakışmak. Ne güzel rengi varmış duvarımın.

Kalkıp banyoya girdim rutin işlerimi yapıp çıktım. Üzerime siyah boş uzun bel pantolon üstünede siyah boş gömlek giyinip kendime tam bir yıkık kombini yaptım.

Saçımı dağınık topuz yapıp makyaj yapmadan aşağıya indim. Annemler masaya geçmiş beni bekliyorlar. "Günaydın"dedim sesimede yansıttığım mutsuzluğumla. "Günaydın"cevabını alıp yerime oturdum.

Tabağımdakı zeytinle oynayıp kalktım."afiyet olsun size ben çıkıyorum"deyip kalktım.

"Aaaa kızım bi şey yemedin ki"dedi babam yanına gidip yanağını öptüm.
"Doydum ben babacım"dedim.
"Bekle birlikte çıkalım"dedi abim.
"Yok abi ben kendim giderim"dedim

El sallayıp cevap beklemeden koşar adım çıktım.

Okula yakın bir yere arabayı park edip indim. Saat henüz erken o yüzden herkes yoktu okul da.

Aponun arabasını görünce onun da geldiğini anladım. Sınıfa geçince karşılaşmayı hiç beklemediğim görüntüyle karşılaştım.Ağzımdan bir "Hah" nidası çıktı. Bu da bakışların bana dönmesini sağladı.

Buraya kadar gelen olur mu?

Sizce Gece neyle karşılaştı?

Okuyucum yok ama henüz yok:)

Şimdilik bu kadar yarın yeni bölümle görüşürüz..