Porcelain Dolls || 도자기 인형

13

!! Το παρακάτω κεφάλαιο περιέχει περιγραφές βίαιων καταστάσεων, γυμνών σωμάτων, αναφορές σε αίμα, σεξουαλική παρενόχληση, θάνατο και ψυχολογικές διαταραχές. Παρακαλώ οποιος είναι κάτω των 18, ή επηρεάζεται εύκολα από όσα ανέφερα παραπάνω, να μην συνεχίσει την ανάγνωση. !!

Σκοτάδι. Απόλυτο, βαθύ, παγωμένο σκοτάδι. Η Bong-Cha άκουγε ξεκάθαρα την ροή του ίδιου της το αίματος. Ζαλισμένη, προσπάθησε να κουνηθεί, μα κάτι την εμπόδιζε. Ένιωθε το σώμα της σφιγμένο, σαν να τυλίγονταν γύρω της χιλιάδες φίδια.
Ένα κρύο χέρι άρχισε να την αγγίζει, στα μάγουλα, στους ώμους, στα μπράτσα, στο στήθος.
Εκείνη δεν μπορούσε ούτε να δει, ούτε να μιλήσει.
"Η κολλητική ταινία κάνει θαύματα." Μια άγνωστη φωνή γέλασε.
Η Bong-Cha άρχισε να πανικοβάλλεται. Προσπάθησε να ξεφύγει, ενστικτωδώς, όπως θα έκανε ο καθένας στην θέση της, μα δεν κατάφερε το παραμικρό.
Η φωνή συνέχισε να της μιλάει.
"Μην ανησυχείς, λίγο ακόμα και θα κόψω τα δεσμά σου."
Ένα χέρι συνέχισε να χαϊδεύει το γυμνό σώμα της Bong-Cha, κάνοντας την να ανατριχιάσει και να αηδιάσει.
"Δεν είσαι σαν τις άλλες, έτσι;" Ρώτησε η φωνή. "Είσαι πολύ όμορφη, πιο όμορφη απ' όλες!" Αναφώνησε. "Έχεις τέλειες ρώγες, τέλεια κοιλιά, τέλεια μπράτσα. Είσαι τέλεια. Είσαι σαν κούκλα!"
Η Bong-Cha άρχισε να κλαίει από απελπισία. Ο,τι κι αν έκανε, το σώμα της ήταν σημαντικά περιορισμένο.
"Μην κλαίς, μικρή μου κούκλα. Θα σε φροντίσω εγώ." Γέλασε η φωνή.
Η κολλητική ταινία άρχισε να ξεκολλάει από τα χείλη της Bong-Cha και επιτέλους μπορούσε να ανασαίνει κανονικά.
"Πες μου. Μίλησε μου." Την παρακάλεσε η φωνή.
"Ποιός είσαι;" Ρώτησε σιγανά η κοπέλα.
"Έλα τώρα.. ξέχασες κιόλας την φωνή μου;" Έκανε, τάχα, λυπημένη η φωνή.
"Θεέ μου, έτσι όπως κάθεσαι το μόνο που θέλω είναι να σε φάω ζωντανή. Όλες οι άλλες είναι τόσο αδιάφορες!" Συμπλήρωσε στην συνέχεια, με ένα απόκοσμο γέλιο.
Ένα χέρι τράβηξε την κολλητική ταινία από τα μάτια της Bong-Cha επιτρέποντας της να αποκτήσει οπτική επαφή με το περιβάλλον.
Βρισκόταν σε ένα υπόγειο, με μαύρους τοίχους και μερικούς σκουριασμένους σωλήνες.
Όταν κοίταξε μπροστά της, έμεινε έκπληκτη στο θέαμα που αντίκρισε: ο Jimin στεκόταν αμίλητος , κρατώντας ένα ψαλίδι στο δεξί του χέρι.
Πιο πέρα, κάτι έβραζε μέσα σε μια τεράστια, ασημένια κατσαρόλα.
"Τι στο καλό..." Αναφώνησε έκπληκτη η κοπέλα.
"Δεν είναι κάτι, απλώς θα σε πονέσω μέχρι θανάτου." Χαμογέλασε ο Jimin.
"Τι σου έκανα;" Αναρωτήθηκε, εύλογα, η Bong-Cha.
"Απλώς χρειάζομαι μερικές κούκλες για την συλλογή μου." Απάντησε αδιάφορα το αγόρι.
"Ε! Δεν είμαι η κούκλα σου! Άφησε με ήσυχη!" Τα λόγια της Bong-Cha έκανα ολόκληρο το σώμα του Jimin να παγώσει.
Στο μυαλό του έφερε ξανά αναμνήσεις που είχε ξεχάσει πως υπήρχαν.
Η μητέρα του, πεσμένη στο πάτωμα, με την σάρκα στο πόδι της να λιώνει.
"Δεν είμαι η κούκλα σου!" Φώναζε ο μικρός Jimin.
"Ψυχοπαθής! Αυτό είσαι!" Ούρλιαξε η γυναίκα που τον γέννησε. "Έριξες το βραστό νερό πάνω μου, ψυχοπαθή μαλάκα!"
Η γυναίκα σηκώθηκε αργά, τρέμοντας, με το ένα πόδι της καλυμμένο με αίμα. Περπάτησε προς το μέρος του γιου της μας εκείνος πρόλαβε να φύγει από το δωμάτιο.
"Έλα εδώ ψυχοπαθή! Κοίτα τι έκανες στην μάνα σου!" Συνέχισε να ουρλιάζει η γυναίκα.
Ο μικρός Jimin έτρεξε μέχρι την σκάλα. Την κατέβηκε γρήγορα και κοντοστάθηκε στο τελευταίο σκαλί περιμένοντας την επόμενη κίνηση της μητέρας του.
Το ένστικτο του του έλεγε πως ήταν πλέον ασφαλής.
Η γυναίκα εμφανίστηκε στην σκάλα δευτερόλεπτα αργότερα, μα παραπάτησε εξαιτίας του καψίματος στο δεξί της πόδι. Η πτώση από την σκάλα ήταν θανατηφόρα, φέρνοντας την στα πόδια του γιου της όπου και ξεψύχησε.
"Τι έκανες;" Μια τραχιά, αντρική φωνή ακούστηκε από το πουθενά.
"Βοηθούσα την μαμά." Αποκρίθηκε ο μικρός Jimin.

"Άφησε με να φύγω!" Τα ουρλιαχτά της Bong-Cha έβγαλαν τον Jimin από την δίνη των σκέψεων του.
Εκείνος περπάτησε αργά προς το μέρος της με το ψαλίδι στα χέρια του.
"Πρέπει να είναι συναρπαστικό να ξέρεις πως θα πεθάνεις. Έτσι δεν είναι;" Ξεκίνησε να κόβει μικρές τούφες από τα μαλλιά της κοπέλας. "Να βιώνεις τις τελευταίες σου στιγμές! Πρέπει να είναι υπέροχο." Συνέχισε το αγόρι.
"Τι εννοείς; Θα με σκοτώσεις;" Ούρλιαξε η Bong-Cha πανικόβλητη.
"Πρώτα θα πάρω λίγα από τα μαλλιά σου, μετά θα σε ρίξω στο βραστό νερό και θα πάρω το δέρμα σου. Μετά θα σε ρίξω μέσα σε οξύ και κανένας δεν θα σε βρει." Άρχισε να εξηγεί ο Jimin.
"Τι λες;!" Ούρλιαξε για ακόμα μια φορά το κορίτσι, με δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια της προς στα μάγουλα και τον λαιμό της.
"Δεν είναι κάτι, Bong-Cha. Το νερό είναι τόσο καυτό που θα νιώσεις απλά ένα μικρό κάψιμο για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά θα σε αναλάβει ο Θεός." Είπε το αγόρι και άρχισε να λύνει την κοπέλα. Άφησε κολλητική ταινία στα πόδια και τα χέρια της, για να είναι σίγουρος.
"Σε ικετεύω μην το κάνεις. Θα σου δώσω όσα λεφτά θέλεις!" Κλαψουρησε η Bong-Cha. Η σκέψη ότι θα πέθαινε εκείνη την στιγμή την κατέκλυσε.
"Μην ανησυχείς. Λένε ότι ο θάνατος είναι πιο εύκολος από την ζωή." Τα χείλη του Jimin άγγιξαν το μέτωπο της Bong-Cha.
Ανέβηκε σε μια σύντομη, ξύλινη σκάλα και κοντοστάθηκε πάνω από την μεγάλη κατσαρόλα.
"Σε ικετεύω, πες στους γονείς μου ότι τους αγαπώ. Ακόμα κι αν με ξεχνάνε μερικές φορές." Ψιθύρισε η κοπέλα κοιτάζοντας το νερό που έβραζε από κάτω της. Η θερμότητα ειχε ήδη κάνει την πλάτη της να ιδρώσει.
"Μην ανησυχείς. Θα σε βάλω σε ιδιαίτερη θέση πάνω στην βιβλιοθήκη μου." Χαμογέλασε το αγόρι λίγο πριν την αφήσει να πέσει στο δοχείο.

Ο πόνος ήταν αρκετός, αλλά διήρκησε περίπου ένα λεπτό, μέχρι που η κοπέλα σταμάτησε να σαλεύει μέσα στο νερό.