Porcelain Dolls || 도자기 인형

3

Κανείς δεν θα έλεγε ακριβώς ότι ο Park Jimin δεν είχε άψογη αισθητική.
Οτιδήποτε μέσα σε εκείνο το μισοσκότεινο σπίτι έμοιαζε να έχει μια λογική θέση σε μια γωνιά.
Τα περισσότερα από τα διακοσμητικά ή τα επιπρόσθετα έπιπλα δεν είχαν μπει ακόμα στις θέσεις τους ούτε και η μυρωδιά του αγοριού είχε πάρει την θέση της στον χώρο.
Μύριζε περισσότερο σαν πλαστικό και κλεισούρα.
Δύο μεγάλοι καθρέφτες ήταν ακουμπισμένοι στο πάτωμα λίγο πιο πέρα από το καθιστικό.
Το αγόρι κάθισε στην πολυθρόνα απέναντι από την Choon Hee και έπλεξε τα δάχτυλα του μεταξύ τους.
"Λοιπόν, Choon Hee," ξεκίνησε να λέει με την ζεστή φωνή του. "Πόσο χρονών είσαι;" Την ρώτησε στην συνέχεια με τα καστανά του μάτια να κοιτούν ευθεία μέσα στα δικά της.
Θα έλεγε κανείς ότι μπορούσε να διαβάσει την οποιαδήποτε σκέψη όταν κοιτούσε κάποιον άλλον στα μάτια, πράγμα που έκανε την Choon Hee να νιώσει άβολα.
"Είμαι δεκαεπτά." Προσπάθησε να χαμογελάσει εκείνη.
"Α τι σύμπτωση." Γέλασε ο Jimin.
"Ω!" αναφώνησε η Choon Hee και ύστερα γέλασε νευρικά.
"Λοιπόν..." Ξεκίνησε να λέει. Προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει ένα θέμα για να συζητήσει μαζί του και, όταν επιτέλους το βρήκε, τα μάτια της γυάλισαν από ανακούφιση. "Πώς και επέλεξες μια τέτοια γειτονιά; Θέλω να πω, δεν θα ήταν και η πρώτη επιλογή ενός δεκαεπτάχρονου." Έξισε νευρικά την ράχη του χεριού της.
"Βλέπεις, έμενα στο Λονδίνο για κάποιο διάστημα. Η φασαρία εκεί είναι αρκετή, λόγω του ότι υπάρχει κίνηση, κόσμος, αυτοκίνητα." Ξεκίνησε να εξηγεί εκείνος σοβαρά. "Όταν επέστρεψα στην Κορέα ήθελα να μείνω κάπου ήσυχα. Βέβαια, έχω το σπίτι των γονιών μου, όμως αυτό είναι στο κέντρο της Σεούλ. Τέλος πάντων, όταν επέστρεψα εδώ πριν λίγους μήνες, έμαθα για το διαζύγιο των γονιών μου και αποφάσισα να φύγω από το σπίτι για να μπορέσω να συγκεντρωθώ κάπως με το σχολείο. Έχω χάσει αρκετές ημέρες όμως από αυτό, θα είναι δύσκολο, ε;" Ο τόνος της φωνής του άλλαζε χρώμα σε κάθε καινούργια πρόταση. Μιλούσε αργά, καθαρά αλλά έλεγε πολλά πράγματα μαζεμένα και έμοιαζε να μην παίρνει ανάσες.
"Λοιπόν, αν επιστρέψεις τώρα στο σχολείο ίσως να μην σου φανεί και τόσο δύσκολο." Παρατήρησε η Choon Hee.
"Φυσικά!" Αναφώνησε το αγόρι. Έμοιαζε τόσο αιθέριος. Ήταν τόσο ήρεμος και γεμάτος ζωντάνια: σαν έναν άγγελο.
"Πηγαίνεις σε αυτό το σχολείο εδώ κοντά, να υποθέσω." Χαμογέλασε.
"Βέβαια." Απάντησε αμήχανα εκείνη.
"Μάλλον από Δευτέρα θα σε βλέπω πιο συχνά." Η δήλωση του έκανε το στομάχι της Choon Hee να σφιχτεί εξαιτίας μιας ατυχής μίξης ενθουσιασμού και άγχους.
"Μάλλον." είπε νευρικά και ήπιε μια γλυκιά από το τσάι της.
"Φαίνεσαι νευρική." Γέλασε εκείνος.
"Α, ναι; Δεν είναι καθόλου!" Χαμογέλασε εκείνη. "Τώρα αν με συγχωρείς, πρέπει να φύγω." Πρόσθεσε και άφησε το φλιτζάνι με το τσάι στο τραπέζι μπροστά της.
Ο Jimin έμεινε να την κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα, με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη του.
"Βέβαια." Είπε, σχεδόν άψυχα.
"Είσαι εντάξει;" Τον ρώτησε η Choon Hee. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του σαν να ήθελε να ταρακουνήσει το μυαλό του. Ένα πιο ζωντανό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.
"Ναι, είμαι μια χαρά!" Είπε.
Οι δύο τους σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και κατευθύνθηκαν προς την πόρτα.
Όλα έμοιαζαν να εξελίσσονται σε αργή κίνηση, καθώς η έξοδος ερχόταν όλο και πιο κοντά στην ανυπόμονη και τρομαγμένη, μα γοητευμένη παράλληλα, Choon Hee.
Όταν τα μάτια της αντίκρισαν τον έξω κόσμο, ένα βάρος άρχισε να εγκαταλείπει το σώμα της.
"Ευχαριστώ για το φαγητό! Θα το τιμήσω καλά." Χαμογέλασε ο Jimin.
"Φυσικά!" Χαμογέλασε νευρικά η Choon Hee.
"Να έρθεις ξανά όποτε θέλεις." Είπε εκείνος, πριν κλείσει την πόρτα, αφήνοντας την Choon Hee μόνη.
Εκείνη, έμεινε για λίγο να κοιτάζει το σπίτι του, και ύστερα πήρε τον δρόμο για το δικό της.
Η Kyung Mi περίμενε ανυπόμονα στο σαλόνι, πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι.
Καιρό τώρα, η αντικοινωνική συμπεριφορά της κόρης της, είχε αρχίσει να την ανησυχεί.
Ο Park Jimin ήταν η τέλεια ευκαιρία.

Όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει, ξαφνιάστηκε και έτρεξε να δει ποιος ήταν, ελπίζοντας ότι δεν θα ήταν η κόρη της.
Όταν τελικά την αντίκρυσε, κρέμασε τα χέρια της απογοητευμένη.
"Μη με κοιτάς έτσι." Γέλασε η Choon Hee.
"Αυτό ήταν; Δέκα λεπτά και τέλος;"
-Ναι μαμά. Δεν ενδιαφέρομαι για έναν τέτοιον τύπο. Ή μάλλον, ένας τέτοιος τύπος δεν θα ενδιαφερόταν ποτέ για εμένα.
Η Choon Hee άφησε τα κλειδιά του σπιτιού πάνω σε ένα μικρό έπιπλο δίπλα στην κύρια είσοδο.
"Αυτήν την ηττοπάθεια να μην είχες, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος." Αναστέναξε η Kyung Mi. "Αλλά δεν ανησυχώ, εδώ δίπλα θα είναι." Πρόσθεσε θριαμβευτικά.
"Ξέχνα το, μαμά." Δήλωσε η Choon Hee και πήρε ξανά τον δρόμο της για το δωμάτιο της.
"Πάλι εκεί πάνω πας;" Ρώτησε η μητέρα της αγανακτισμένη.
"Είναι Σάββατο." Της υπενθύμισε εκείνη.
"Και αύριο Κυριακή, τι σημασία έχει;" Φώναξε η Kyung Mi.
"Δεν μου αρέσει να κουνιέμαι τα σαββατοκύριακα." Μουρμούρησε η Choon Hee και κλείδωσε διπλά την ξύλινη πόρτα του δωματίου της.