Porcelain Dolls || 도자기 인형

14

Η Choon-Hee άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει τρεις φορές και ύστερα το έκλεισε. Κοίταξε το όνομα της επαφής και αναστέναξε σιωπηλά.
Η Bong-Cha πάντοτε σήκωνε το τηλέφωνο της, ο,τι ώρα κι αν της τηλεφωνούσε κανείς. Αυτή τη φορά όμως, κάτι ήταν διαφορετικό. Η φωνή της δεν ακούστηκε στην άλλη άκρη, και ένας ανεξήγητος κόμπος είχε αρχίσει να ανεβαίνει στον λαιμό της Choon-Hee.
Είχαν περάσει δύο μέρες πια που δεν είχε νέα της, πράγμα τρομακτικό, γιατί, η Bong-Cha ήταν από τους ανθρώπους που ενημέρωναν τα σοσιαλ μίντια για κάθε τους κίνηση.
Κοίταξε γύρω της, όσο ένα κακό προαίσθημα σκαρφάλωνε από τα τρεμάμενα πόδια της προς το κεφάλι της.
Σηκώθηκε απρόθυμα από το κρεβάτι της και τεντώθηκε, σκεπτόμενη ότι μπορεί και να έβλεπε την Bong-Cha στο σχολείο.

"Choon Hee!" Η ενοχλητική φωνή της μητέρας της ακούστηκε ανήσυχη από τον κάτω όροφο. Ύστερα, βήματα και μετά η πόρτα του δωματίου άνοιξε, για να αποκαλύψει μια τρομαγμένη γυναίκα.
"Η Bong Cha αγνοείται!" Είπε, ενώ μερικά δάκρυα κύλησαν στα χλωμά της μάγουλα. "Η γειτόνισσα που είχε αναλάβει να την φροντίζει είπε πως έχει να την δει από την Παρασκευή." Το δεξί της χέρι κάλυψε το ορθάνοιχτο στόμα της. Η Choon Hee έμεινε να την κοιτάζει απορημένη, προσπαθώντας να καταλάβει τι της έλεγε.
Με αργές κινήσεις κάθισε στο κρεβάτι της και βάλθηκε να κοιτάζει το κενό.
Ένα περιπολικό σταμάτησε έξω από το σπίτι της και η μητέρα της έτρεξε στον κάτω όροφο.
Εκείνη έμεινε μόνη, να κοιτάζει τον τοίχο, μα τα μάτια της έπεσαν ασυναίσθητα πάνω στο γραφείο της όπου μια παγωμένη στιγμή εκείνης και της Bong Cha στόλιζε έναν κενό χώρο.
Όλοι οι ήχοι άρχισαν να ακούγονται μακρινοί και απόκοσμοι, το δωμάτιο θόλωσε και ένα μεγάλο κενό άνοιξε στο στήθος της Choon Hee.
Η πόρτα του δωματίου έτριξε όταν ένας αστυνομικός εισέβαλε στον προσωπικό της χώρο, καλημερίζοντας την σαν να ήταν μια ακόμη συνηθισμένη μέρα.
Μα εκείνη δεν άκουγε.
Το δωμάτιο γύρω της σκοτείνιασε και μετά από αυτό έμεινε μόνο ένας μακρινός ήχος που θύμιζε ουρλιαχτό.

"Choon Hee." Η μελωδική φωνή ενός αγοριού χάιδεψε τα αφτιά της λιπόθυμης κοπέλας. "Έλα, ξύπνα τώρα." είπε ήρεμα.
Η Choon Hee ξεκίνησε να ανοίγει τα μάτια της, αφήνοντας το άσπρο φως του νοσοκομείου να τα κάνει να δακρύσουν.

"Φαίνεται χλωμή."
"Δεν είναι τίποτα. Θα επανέλθει σύντομα."
"Πρέπει να τρόμαξε πολύ."
"Ποια ήταν εκείνη η κοπέλα;"
"Η παιδική της φίλη."
"Λέτε να έχει να κάνει με τις εξαφανίσεις των κοριτσιών;"
"Σίγουρα μάλλον...-"

Οι φωνές ακούγονταν μακρινές στα αφτιά της Choon Hee, σαν να τους άκουγε να συζητούν όσο ήταν βυθισμένη σε νερό.
Κοίταξε γύρω της, όσο οι αισθήσεις της επανέρχονταν σιγά σιγά, και τότε η συνειδητοποίηση την χτύπησε σαν βράχος: Θυμήθηκε με επιτυχία και ακρίβεια για ποιον λόγο βρισκόταν εκεί. Η Bong Cha ήταν και επισήμως αγνοούμενη.

"Ξύπνησες!" Αναφώνησε μια φωνή. Η κοπέλα γύρισε αργά το κεφάλι της για να δει τον Jimin να κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι του νοσοκομείου.
"Πώς νιώθεις;" Η μητέρα της εμφανίστηκε από την άλλη μεριά και άρπαξε με άγχος το χέρι της.
Η Choon Hee δεν απάντησε αμέσως, μονάχα έμεινε να κοιτάζει τα δύο πρόσωπα ανέκφραστα.
"Μίλησέ μου παιδί μου." Η Kyung Mi έβαλε το δεξί της χέρι στο μέτωπο της κόρης της.
"Βρείτε την. Σας ικετεύω." Ψέλλισε εκείνη. "Μπορεί να κινδυνεύει." Συμπλήρωσε.
"Η αστυνομία κάνει ο,τι μπορεί. Εσύ πρέπει να ξεκουραστείς." Το ζεστό χαμόγελο του Jimin δεν την βοήθησε καθόλου να ηρεμήσει την φουρτούνα μέσα της.
"Θα φωνάξω την νοσοκόμα." Η Kyung Mi ρούφηξε την μύτη της και έβγαλε ένα τσιγάρο από την τσάντα της καθώς έβγαινε από το μικρό δωμάτιο, αφήνοντας την κόρη της μόνη με τον Jimin. Το χέρι της, ασυναίσθητα, αγκάλιασε το δικό του.
"Θα την βρούμε. Θα το δεις." Της χαμογέλασε το χλωμό αγόρι. Φαινόταν κουρασμένος, μα η λάμψη δεν έφευγε ποτέ από τα μάτια του.
"Θα πεθάνω αν πάθει κάτι." Είπε με τρεμάμενη φωνή η Choon Hee.
"Κανείς δεν θα πάθει τίποτα. Όλα θα είναι μια χαρά." Τα χείλη του συνάντησαν το παγωμένο δέρμα του χεριού της.
"Κρυώνεις;" Την ρώτησε ανήσυχος.
"Ναι λίγο." Απάντησε εκείνη.
Ο Jimin πήρε τα χέρια της στα δικά του και τα έφερε κοντά στα χείλη του, φυσώντας ζεστό αέρα πάνω τους.
"Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό." Χαμογέλασε αμυδρά η κοπέλα.
"Είσαι παγωμένη." Παρατήρησε εκείνος.
Το κενό στο βλέμμα του την τρόμαζε, μα η παρουσία του ήταν ζεστή και την ηρεμούσε.
"Όλα θα πάνε καλά. Η Bong-Cha θα γυρίσει." Είπε στον εαυτό της και βούλιαξε στο σκληρό κρεβάτι του νοσοκομείου.