Porcelain Dolls || 도자기 인형

8

**Σε αυτό το κεφάλαιο γίνονται αναφορές σεξουαλικού περιεχομένου. Όποιος νιώθει άβολα παρακαλώ να μην συνεχίσει την ανάγνωση από ένα σημείο και μετά**

Το κόκκινο δωμάτιο άρχισε να μικραίνει, να στενεύει, να γίνεται ανυπόφορο. Η Choon-Hee κοίταζε γύρω της τους τοίχους που την πλησίαζαν.
Μια γνωστή μελωδία ακουγόταν από άγνωστη κατεύθυνση.
London bridge is falling down, falling down, falling down, London bridge is falling down, my fair lady.
Από το μοναδικό παράθυρο του δωματίου μπορούσε κανείς να διακρίνει το απόλυτο σκοτάδι, ενώ ματωμένες δαχτυλιές στόλιζαν την γυάλινη επιφάνεια του.
"Choon-Hee" μια γνώριμη φωνή ψέλλισε το όνομα της κοπέλας, που τώρα προσπαθούσε απεγνωσμένα να εμποδίσει τους τοίχος απο τον να την λιώσουν σαν έντομο.
"Choon-Hee!" Η φωνή ακούστηκε ξανά, πιο δυνατά αυτή την φορά.
Η Choon-Hee ένιωσε ένα χέρι να την τραβάει από τον ώμο, και ξαφνικά βρέθηκε καθισμένη στο θρανίο της, με τον καθηγητή πάνω από το κεφάλι της να προσπαθεί να την ξυπνήσει.
"Τέλεια, καλώς ήρθες." Μουρμουρησε ο καθηγητής, κάνοντας μερικούς από τους μαθητές στην τάξη να γελάσουν.
"Χίλια συγγνώμη." Η κοπέλα χαμήλωσε το κεφάλι της, γεμάτη ντροπή, καθώς το κουδούνι σήμανε την λήξη των μαθημάτων.
Η Choon-Hee μάζεψε βιαστικά τα πράγματα της και βγήκε από την τάξη τρέχοντας, αποφεύγοντας να κοιτάξει τον οποιονδήποτε.
Βγαίνοντας στο προαύλιο μπόρεσε να διακρίνει τον Jimin να την περιμένει στην είσοδο, όπως το είχαν κανονίσει.

"Χαίρομαι που είσαι συνεπής." Της χαμογέλασε εγκάρδια.
"Μετά από την ντροπή που βίωσα στο μάθημα, ούτε αντιλόπη δεν μπορούσε να με παραβγεί στο τρέξιμο." Είπε η Choon-Hee ασθμαίνοντας.
"Τι συνέβη;" Ρώτησε το αγόρι και οι δύο τους μπήκαν στο αυτοκίνητο του.
"Με πήρε ο ύπνος." Παραδέχτηκε η Choon-Hee τρίβοντας άβολα το σβέρκο της.
Ο Jimin γέλασε σιγανά στο άκουσμα της μικρής εξομολόγησης της Choon-Hee.
"Έχω βιώσει μια παρόμοια κατάσταση όσο παρακολουθούσα μαθήματα στο Λονδίνο." Παραδέχτηκε.
"Αλήθεια;"
-Φυσικά. Νομίζω όλοι οι μαθητές έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Σιγή απλώθηκε ανάμεσα τους για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου η Choon-Hee αποφάσισε να την σπάσει.
"Πού θα πάμε;" Ρώτησε.
"Θα δεις." Απάντησε εκείνος, όλο μυστήριο. "Ίσως θα ήθελες να πάρεις τηλέφωνο την μαμά σου, να την ενημερώσεις ότι θα είσαι μαζί μου για το απόγευμα." Της έριξε μια φευγαλέα ματιά, πριν γύρισε τα μάτια του στον δρόμο.
"Φυσικά." Τραύλισε εκείνη και έβγαλε το κινητό της από την τσάντα της. Σχημάτισε τον αριθμό της μητέρας της στην μεγάλη οθόνη αφής και έβαλε το τηλέφωνο στο αφτί της.
"Ο,τι πρόβλημα έχεις, πες το στον γείτονα. Μαζί είστε κάθε μέρα." Ακούστηκε η φωνή της μητέρας της από την άλλη μεριά της γραμμής.
"Μην φωνάζεις μαμά." Ψέλλισε άβολα η Choon-Hee ρίχνοντας μια κλέφτη μάτια στον Jimin που οδηγούσε ήρεμα δίπλα της.
"Πήρα να σε ενημερώσω ότι θα αργήσω να γυρίσω σήμερα." Είπε στην συνέχεια.
"Να αργήσεις παιδί μου, αρκεί να είσαι με τον γείτονα." Γέλασε η Kyung-Mi. "Που θα πάτε;"
-Μια βόλτα.
-Προφυλακτικά;
Στο άκουσμα αυτής της λέξης, τα μάγουλα της Choon-Hee έγιναν κατακόκκινα και άρχισαν να καίνε από ντροπή. Ένιωσε το στομάχι της να αλλάζει θέση μέσα της, τα πνευμόνια της σταμάτησαν να της δίνουν οξυγόνο, τα πόδια της μούδιασαν.
"Είσαι τρελή!" Σφύριξε μέσα από τα δόντια της και έκλεισε το τηλέφωνο, πετώντας το τελικά μέσα στην σχολική της τσάντα.
"Όλα εντάξει;" Ρώτησε ο Jimin.
Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει νιώθοντας τον εγκέφαλο της άδειο.
Πώς θα μπορούσαν εκείνοι οι δύο να κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν ήταν απαραίτητα κακό, αλλά εκείνη η σκέψη παραήταν μεγάλη για να χωρέσει στο μικρό της κεφάλι.
"Φυσικά." Ψέλλισε και ένιωσε το δεξί της μάτι να τρεμοπαίζει.
Βούλιαξε στην θέση του συνοδηγού και βάλθηκε να κοιτάζει τον ουρανό έξω από το παράθυρο.
"Είναι όμορφα εκεί που πηγαίνουμε." Η Choon-Hee μπορούσε να ακούσει το χαμόγελο στα χείλη του.
Δεν είναι δυνατόν όλοι οι άντρες να σκέφτονται αυτό, σκέφτηκε.
"Η μητέρα μου χρειάζεται βοήθεια με κάποιες δουλειές. Με περιμένει σπίτι μέχρι τις εφτά." Είπε βιαστικά.
"Μην ανησυχείς. Θα είσαι σπίτι μέχρι τότε." Την καθησύχασε εκείνος.

Λίγη ώρα αργότερα, ο Jimin πάρκαρε το αυτοκίνητό του στην άκρη ενός σχεδόν άδειου δρόμου. Στα δεξιά υπήρχε μια πέτρινη σκάλα που οδηγούσε σε ένα παγκάκι που απλωνόταν κατά μήκος του δρόμου.
Στα αριστερά υπήρχαν μικρά μαγαζάκια και μικρές μονοκατοικίες. Ήταν ένα μέρος της μικρής πόλης που η Choon-Hee δεν είχε επισκεφθεί ποτέ όλα εκείνα τα χρόνια.
"Φτάσαμε." Ανακοίνωσε ο Jimin και βγήκε πρώτος από το αυτοκίνητο.
Η Choon-Hee τον ακολούθησε, αφήνοντας τον καθαρό αέρα να γεμίσει τα πνευμόνια της.
Ο Jimin ξεκίνησε να ανεβαίνει την πέτρινη σκάλα με αργές, προσεκτικές κινήσεις. Εκείνη ακολούθησε πίσω του, κοιτάζοντας γύρω της. Προσπαθούσε να αποβάλει τις πονηρές σκέψεις που είχε με μαεστρία φυτέψει η μητέρα της στο μυαλό της.
Δεν είχε σκεφτεί το σεξ καιρό τώρα, μα εκείνη την στιγμή όλα έμοιαζαν να περιστρέφονται γύρω από αυτό. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τις διάφορες κινήσεις που θυμόταν από βίντεο και ταινίες, και τώρα, στην θέση των ηθοποιών, ήταν εκείνη και ο Jimin. Ένιωσε το σώμα της να αντιδρά στις σκέψεις της. Η ανάσα της έγινε κοφτή και δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι εκείνη η πέτρινη σκάλα φάνταζε ατελείωτη.
"Κουράστηκες;" Την ρώτησε ξαφνικά το αγόρι.
"Αυτή η σκάλα είναι μεγάλη." Απάντησε εκείνη σκύβοντας το κεφάλι της από ντροπή.
"Σε καταλαβαίνω. Ούτε κι εγώ είμαι ο τύπος που γυμνάζεται." Η Choon-Hee χαμογέλασε ασυναίσθητα.

Όταν επιτέλους έφτασαν στην κορυφή της σκάλας έκαναν μερικά βήματα και βρέθηκαν μπροστά σε μια θέα που τους έκοψε την ανάσα. Ο Jimin το είχε ξαναδεί, αλλά ποτέ δεν έπαυε να θαυμάζει την ομορφιά του.
Μπορούσαν να δούνε μια μεγάλη πράσινη έκταση μετά από την οποία απλωνόταν ολόκληρη η Σεούλ.
"Είναι πανέμορφα εδώ." Ψέλλισε η Choon-Hee μπροστά στο θέαμα.
"Ήθελα να είμαστε εδώ όταν θα νυχτώνει, για να δεις τα φώτα."
-Ίσως εκείνες οι δουλειές της μαμάς μπορούν να περιμένουν.
Γέλασε η Choon-Hee νιώθοντας το μυαλό της να καθαρίζει από κάθε είδους ανεπιθύμητη και ενοχλητική σκέψη.
"Έχει ένα μικρό τραπέζι εδώ κοντά. Άφησε με να σου αγοράσω μεσημεριανό."
-Πολυ ευγενικό εκ μέρους σου, Jimin.
-Έχει ένα μαγαζί απέναντι. Δεν θα αργήσω.
Το αγόρι άρχισε να απομακρύνεται, ενώ η Choon-Hee εντόπισε ένα μικρό ξύλινο τραπέζι στο οποίο και κάθισε απολαμβάνοντας την θέα.