Porcelain Dolls || 도자기 인형

12

Η ησυχια ήταν εκκωφαντική. Το μόνο που μπορούσε να ακούσει η Bong-Cha ήταν ο ήχος των βημάτων της.
Εκείνη η γειτονιά ήταν έρημη, όλοι είχαν κλειστεί από νωρίς στα σπίτια τους, ίσως λόγω των εξαφανίσεων.
Κόντευαν μεσάνυχτα, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα μια κοπέλα να περπατάει μόνη της τέτοια ώρα.
Η Bong-Cha το κατάλαβε αυτό όταν άκουσε και ένα δεύτερο ζευγάρι πόδια να συγχρονίζονται με τα δικά της.
Κοίταξε για δευτερόλεπτα πάνω από τον ώμο της και είδε έναν άντρα ψηλό και γεροδεμένο.
Επιτάχυνε το βήμα της και είχε πάντοτε σε ετοιμότητα ένα σπρέι πιπεριού στην τσέπη του μαύρου μπουφάν της.
Ο άντρας επιτάχυνε επίσης το βήμα του, προσπαθώντας να φτάσει κοντά της. Η καρδιά της άρχισε να σφυροκοπάει στο στήθος της, όταν ξαφνικά ένας ακόμα άντρας εμφανίστηκε από μια γωνιά μόλις λίγα μέτρα μακριά.
"Bong-Cha, σωστά;" Ρώτησε. Για λίγα δευτερόλεπτα η Bong-Cha σαστισε, ενώ ο άντρας που την ακολουθούσε τους προσπέρασε και συνέχισε τον δρόμο του.
"Είμαι ο Jimin, ο γείτονας της Choon-Hee." Τα λόγια του αγοριού μπροστά της έκαναν τα πόδια της Bong-Cha να μουδιάσουν από την ανακούφιση. Η καρδιά της βρήκε τους κανονικούς της παλμούς.
"Σε θυμάμαι, ναι!" Αναφώνησε έκπληκτη.
"Είσαι εντάξει;" Ο Jimin παρατήρησε τον τρόμο στα μάτια της κοπέλας.
Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το μέτωπο της. Ήταν ζεστή και ιδρωμένη, πράγματα περίεργο με τόσο κρύο που έκανε εκείνο το βραδυ.
"Είσαι εντάξει;" Την ρώτησε, φανερά ανήσυχος.
"Απλώς φοβήθηκα. Κάποιος με ακολουθούσε πιο πριν." Εξομολογήθηκε εκείνη, αναστενάζοντας βαθιά, ανακουφισμένη που γλίτωσε από οτιδήποτε την περίμενε.
"Καταλαβαίνω. Θέλεις να σε πάω μέχρι το σπίτι;"
-Δεν με περιμένει κανείς, αυτό με τρομάζει περισσότερο απ' όλα.
-Οι γονείς σου;
-Σε ταξίδι.
Η Bong-Cha έβαλε τα χέρια στις τσέπες της. Αν το οτιδήποτε της συνέβαινε εκείνη την νύχτα οι γονείς της δεν θα το μάθαιναν για τουλάχιστον μία βδομάδα ακόμα. Συνήθιζαν από πάντα, όταν πήγαιναν σε ταξίδια, να ξεχνούν ότι είχαν τηλέφωνα.
"Σε αυτήν την περίπτωση, θα ήθελες να περάσεις από εμένα; Μπορείς να καθίσεις και να ηρεμήσεις." Χαμογέλασε ο Jimin.
Η Bong-Cha δίστασε για μερικά δευτερόλεπτα αλλά στην συνέχεια κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, συμφωνώντας με την πρόταση του αγοριού.

Οι δύο τους περπάτησαν, συζητώντας για διάφορα θέματα μέχρι που έφτασαν στην γειτονιά όπου έμενε ο Jimin.
"Η Choon-Hee θα κοιμάται του καλού καιρού." Σχολίασε η Bong-Cha.
"Κοιμάται από τόσο νωρίς;" Αναρωτήθηκε το αγόρι.
"Έχει αυτήν την συνήθεια να κοιμάται αργά όλη την εβδομάδα και την Παρασκευή πέφτει για ύπνο υπερβολικά νωρίς." Γέλασε εκείνη.
Ο Jimin έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη του και μπήκε στο σπίτι ανάβοντας τα φώτα.
Η Bong-Cha τον ακολούθησε, αφήνοντας την ζέστη να την αγκαλιάσει. Ο αέρας μύριζε σοκολάτα, μα υπήρχε μια ακατανόητα άσχημη αύρα στον χώρο. Ακόμα κι αν τα πάντα στον χώρο ήταν περιποιημένα, πλυμένα και σε μια λογική θέση το κάθε ένα. Δύο λευκοί καναπέδες, μια καφέ πολυθρόνα, ένα τραπεζάκι του καφέ και μια μεγάλη βιβλιοθήκη αποτελούσαν τον χώρο τον οποίο έβλεπε κανείς όταν έμπαινε στο σπίτι. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά με εκείνη την βιβλιοθήκη: ήταν γεμάτη από μεγάλα, βαριά βιβλία, σε κάποια ράφια μερικά πιο μικρά και λεπτά, μα στην κορυφή είχαν τοποθετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή μια ντουζίνα πορσελάνινες κούκλες.
Η Bong-Cha αφαιρέθηκε τόσο πολύ κοιτάζοντας τις που σταμάτησε να κινείται. Κοίταζε την κάθε μια ξεχωριστά, αφιερώνοντας χρόνο για να παρατηρήσει τα χαρακτηριστικά τους. Έμοιαζαν σχεδόν ανθρώπινες, σαν να ήταν έτοιμες να πηδήξουν από το ράφι και να προσγειωθούν ανάλαφρες στο πάτωμα. Οι περισσότερες είχαν μακριά μαλλιά, άλλες ίσια, άλλες κατσαρά, και φορούσαν απλά φορέματα, μαύρα, γαλάζια, πράσινα.
Άλλες πάλι, είχαν κοντά μαλλιά, και φορούσαν πουκάμισα.

Όση ώρα η Bong-Cha στεκόταν μπροστά από την βιβλιοθήκη, ο Jimin πότισε ένα λευκό μαντήλι με ένα υγρό από ένα μαύρο μπουκάλι.
Πλησίασε την κοπέλα σιγανά και της το έβαλε στα χείλη.
Εκείνη προσπάθησε να ξεφύγει μα ήταν αδύνατον. Οι αισθήσεις της την είχα ήδη εγκαταλείψει.