ÇARESİZ(TAMAMLANDI)✔ [kısa hikaye] (KİTAP OLUCAK)

Bölüm 3

Koşarak bağırmaya devam ettim. Kolumdan çekildim olamaz kolumda bir el gözümü açarsam hayır açmicam gözümü kolumdaki el gitti kesin bişey yapıcak açamıyorum korkudan.

-Deli misin nesin açsana gözünü, yemem seni.

Ne!!!!

×××××××××××××××××××××××××××××××××

Hayat:Sen gerçek misin?.dedi

-Sence seninle konuşabilğime göre ve sana dokunduğuma göre ben gerçekmiyim?

Hayat:Sen gerçeksin..

-Sonunda. Eee sen nasıl burdasın diğerleri nerede biliyor musun?

Hayat: Diğerleri nerede bilmiyorum?
Kimseyi bulmadım ailem bile yok.
Peki sen?

-Bende kimseyi bulamadım uyandığımda evde kimse yoktu. Sen nasıl fark ettin?

Hayat: Okula giderken metroya binmiştim insanlar vardı ama sonra metronun ışığı kesilince ve metronun bir yere çarpıp durmasıyla insanlar metronun kapısından karanlığa gittiler ben o sırada bir boşluktan çıktım ama bir metro gelip o metroya çarptı ve öldüler dışarı çıkınca da kimse yoktu.

-Büyük şeyler yaşamışsın ben o sırada baya uyumuşum hatta derin bir uykudaymışım.
Adın ne?

Hayat:Adım Hayat. Senin adın ne?

Yekta:Ben Yekta.
Hadi sen şuraya bak bende şu tarafa gidip kimse var mı bakalım.

Hayat:Tamam Yekta.

Yekta: Hadi gidiyorum ben sende dikkat et.

Hayat:Tamam ederim sende dikkat et.

Yekta gittiğinde yine hissizleşmiştim ve sessizlik beni o kadar etkiliyorduki.

Biz neden ayrılmıştık ki nasıl bulucaz birbirimizi ve karanlıkta Allah'ım neden böyle birşey oldu ki.

Etrafa bakıp bakıp yürüyordum ama çok karanlıktı tek bir ışık dahi yok.

Geldiğim yolu geri gitmeye çalışıyordum Yekta'da belki beni arıyordur diye bir umut işte.

Yekta'dan

Ben kıza neden ayrılalım dediysem şimdi ben neredeyim onu bilmiyorum birde etraf kap karanlık.

Hayat'la ayrıldığımız yeri bulmaya çalışıyordum Allah'tan çok uzaklaşmamışım şükür.

Buldum ama Hayat yok tabi olmaz kıza farklı yerlere bakalım dedin.

Onun gittiği yöne doğru yürümeye başladım..

Hayat'tan devam

Yekta ile ayrıldığımız yeri bulmaya çalışırken sanki bir ışık görmüştüm merak edip ışığa doğru yürüdüm yaklaştıkça kulağıma bir melodi sesi geliyordu bu bir müzikti oraya doğru koşmaya başlamıştım ki kendimi bir yere düşerken saçlarının uçuştuğunu hissettim işte yine gidiyordum o karanlığa tam Yekta'yi bulmuşken kaybettim, müziğin sesi kulaklarıma dolmuşken şimdi kayboldular.

Yine kaybetmiştim hiç birşey bulamadan, duyamasan, göremeden kaybetmiştim.

Yere sert bir şekilde düşmemle kafamın yeri bulması gözlerimin karanlıktan karanlığa kapanması uzun sürmemişti.

              

            Dinleyeceğim şarkılar kayboldu,
                         seninle kayboldular.

        Çünkü ben kaybettim...