ÇARESİZ(TAMAMLANDI)✔ [kısa hikaye] (KİTAP OLUCAK)

Bölüm 1

Yağmurlu bir gün ve ilk defa okula geç kalmıştım bir saatlik yolu yirmi dakikada gitmem gerekiyordu olamaz, belki yetişirim belki yarım gün yok yazılırım. Sonunda metroya varmıştım yürüyen merdivenler dolu insanlar yavaş yavaş ve uyuz bir şekilde iniyorlar onun yerine diğer merdivenlere yöneldim yine de doluydu ama insanların arasından geçebilirdim koşa koşa orayı da atlattıktan sonra ekrandan metronun gelmesine üç dakika kaldığı yazıyordu yetişebilirmiyim deneyelim, akbilimi bastıktan sonra,cihazdan geçtikten sonra,merdivenleri indikten sonra evet sonunda metroya binmiştim.

Sevinç dansı yapmamak için kendimi zor tuttum zaten bu daracık alanda yapamazdım sağımda,solumda,önümde,arkamda ve tam ensemde birisinin nefesi metrodan ne bekleriz ki her sabahki doluluk ama ben geç kalmıştım onlarda mı geç kaldı ki bu kadar dolu.

Son durakta incektim okulum orda Üsküdar da başlayan tempom Ümraniye de son bulacaktı ve kesin derse geç kaldım.

Biraz ayakta uyuklamıştım ki gözümü bir sarsıntıyla açtım bence ben sallandım diye düşünürken bir sallantı daha, sanırım her metroya bindiğimde aklıma gelen olay oluyordu deprem yerin altında deprem.

Ben birdaha kötü bişey düşünmek istemiyorum durmadan sallandık ve anlayamadığım bir sebepten dolayı hızlandık
insanlar bağırıyor kırmızı butonlara bazıları ise asılı olan telefonu kullanmaya çalışıyordu bir kadın anons yapıyordu sakin kalmamız gerektiğini metroyu kontrol etmeye çalıştıklarını söylüyordu.

Sonra metronun ışıkları söndü ve biz sallanmya devam ediyorduk şuan tepkim olanlari idrak etmem çevremde olan biteni anlamaya çalışıyordum ama çözmeye çalışamadan kendimi yerde buldum,metro duvara çarpıp durmuştu ama raylara çıkardığı ses kulaklarımda çınlıyordu.

İnsanlar kapıları zorluyor bağırmaya devam ediyorlar ve biz burdan çıkamazsak arkamızdan gelen metro bize çarpıcak eğer o metro hâlâ bir yere toslamadıysa.

Burdan çıkabilecekmiydik, yardım diye bağıran insanlara yardım edeceklermiydi,kap karanlıkta insanların yardım için yakarışları, her zaman masum dediğim her gördüğümde bakmaya doyamadığım bir kaç küçüğün ağlamaları.

Annemi,babamı,kardeşimi ve dedemi kurtarılırsak görebilecekmiydim,emin değilim çünkü bir sallantı daha oldu ve metronun üstüne sert sert birşey çarpıyordu ve hızlanıyordu sanki bunlar su damlaları doğru yağmur yağıyordu.

Sanırım gerçekten kurtuluş yok metro da elektrik ve elektrik kabloları çok şanssızım ki yağmur damlaları elektrik akımıyla bir olup karanlığımızı daha da karanlık yapıcak.

Hâlâ devam eden insanları bağrışmaları ve o an kapıların açılma sesi geldi sanki o an insanlar o elektrik akımını düşünemedi karanlıkta suretlerini gördüğüm bir kaç insan o kapıdan çıkmadı çünkü kapının ardından gelen daha güçlü bağırmalarla durdular sanki onlarda olanları idrak etmeye çalışıyorlar.

Kapının ardından çıkan onca insanın bağırmasindan sonra bir daha çıkan olmamış ki bağırma sesi gelmedi. Ses de gelmiyor sanırım insanlar benim gibi bir köşeye oturmuş olacak felaketi ve Azrail'i bekliyorlar.

Felâket olmuştu zaten bence kapının ardından karanlığa gidenler karanlıkla buluşmuş hem felaketlerine hem de Azrail'le buluşmuştu.

Bende Azrail'le buluşucakmıydım bilmiyorum ama aklıma en azından belki bir hasar alırım ama hayatta kalırım diye düşündüğüm bişey geldi pencerelere telefonumun ışığını tutarak en sondan en başa yürüyordum pencerelere dikkatle bakıyordum ve yukarı doğru giden bir merdiven bulmuştum. Herkese söylemeliyim bir dakika herkese söylersen insanlarım benim bulunduğum yere gelir merdivene ulaşmak için ezerek birbirini katliam edebilir ilk olarak ben gidicem ve insanlara seslenicem.

Buna bencillik,sadece kendini düşünüyor diyin ama burda herkes kendi canını düşünüyor ve kendi canından sorumlu.

Telefonu pantolonumun ön kısmına koyup flaşın ışığı yayabileceği şekilde yerleştirdim, sanırım insanlar kapının ardından karanlığa gideceğimi düşünüyor ama ben gerçek ışığa kavuşacağım.

Kapının kenarından tutarak en uç noktaya geldim ve elimi uzattım ardından diğer elimi ve ayaklarımı merdivene dayadım o an bir cızırtı kulaklarımın tekrardan çınlamasına sebep oldu.

Uzak ama yakın gibiydi ses sanki yankı yapmıştı. Ben merdivenden yukarı çıkmaya devam ederken çok güçlü kulağımın zarını patlacak bir ses belki patlamıştır o derecede bir ses ve yine insanların bağrışmaları sanırım arkamızdan gelen diğer felaket geldi ben merdivenleri çıkarken ardımda bıraktığım insanlar aklımdaydı.

O gelen metro beni geriye doğru savrulamama sebep oldu bir elim ve bir bacağım merdivende kulağımda çığlık atan o insanlarda kaldı neden bize yardım etmediler, birisine bile söyleseydim burda merdiven olduğunu en azından bir can kurtarırdım ama artık çok geç sanırım gelen metro yanımdan geçmeye devam ediyor hissediyorum kolumdaki acıyıda hissediyorum ama çok derin bir acı sızısını kalbim bile hissetti orda bıraktığım yaşaması gereken hayatı yaşayamayan insanlar artık yok.

Bilinçaltım merdiveneleri çık artık Hayat diyor.

Ellerim ve ayaklarım benimle bir olup yukarı çıkıyor. Kapağı yukarı doğru itip tuhaf kokuyu içime çekiyorum kendimi yukarı doğru çekip etrafıma bakıldığımda yerlerin ıslak ve yerin yerinden oynadığını görüyorum hiç kimse yok.

En azından bu kapağın olduğu yeri akıl edebilselerdi belki diğerleri karanlıkla buluşmuş Azrail'le ruhları gitmiş olmazdı hem bedenen hemde ruhen burda benimle olurlardı ama benim bencilliğimden hiç kimse yok.

Ayağa kalkıp merdivenlerden yukarı çıkıyorum hangi duraktayım haberim yok ama yukarı çıkıp o ışığı gerçek aydınlığı görüyorum ya o bana yeter.

Yukarı çıktığımda hiç kimsenin olmaması dikkatimi çekti cadde bom boştu hiç ses seda yoktu Kıyamet oldu da bitti mi yoksa ben öldüm dirildim mi?

Yollarda yürürken evime nasıl gideceğimi ailemi nasıl göreceğimi düşünüyordum. Hâlâ da kimse görememiştim insanlar nerede?

Yürüdüm bacaklarım da kasılma ve ağrı olana kadar evime yürüdüm.

Apartmanın önüne geldiğimde yine hiç kimse yoktu. Apartman kapısı açık,dairelerin kapıları açık bizim daireye girdiğimde her yere bakmama rağmen ailem yoktu kesin Allah Kıyamet emrini vermişti ama ben neden nefes alıyorum? yer gök neden bir birine girmemiş?
Insanlar nerede?ailem nerede? Kuşlar nerede?
Ben neden ölmedim?

"Yanlızlık bir felaketi yaşamaktan daha zor."