ÇARESİZ(TAMAMLANDI)✔ [kısa hikaye] (KİTAP OLUCAK)

Bölüm 9

Korkuyorum

Bunca olanlardan sonra cesaretim hâlâ var mı bilmiyorum.

Çünkü korkuyorum.

Ses yok.

Işık yok

Karanlık sadece karanlık vardı.

Yolumu bulamıyorum,  önümü göremiyorum.

Karanlıkta önümde ne olduğunu bilmeden yürüdüm sadece yürüdüm bir ışık bulurum görürüm umuduyla.

Adım attıkça korkum artıyordu. Çok derin bir sessizlik vardı.

Kalbimin atışları git gide hızlanıyordu , nefes alış verişlerim artmıştı.

Gözlerim açıkken etrafı karanlık görmek çok tuhaftı alışmam gerekiyordu şuana kadar ama yerin dibindeyken belki en dipteydim ama artık çok yorulmuştum bu çıkmazlıktan,  boşluktan, hissizlikten. Bedenim de yorulmuştu çaresiz bir şekilde nereye gittiğimi  bilmeden ilerledim sadece.

Umudum var mı yok mu bilmiyorum ama artık bir çıkış yolu bulmak istiyordum.

Adımlarım daha da hızlanmıştı arkamda birisi var hissi vardı bana doğru geliyor gibi aklım karışmıştı mantıklı düşünmek, düşünemiyorum.

Aklım sadece burdan git diyordu.

Ağlamaya başladım. İçimdeki ses sen bu değilsin Hayat ağlama güçlüsün desede.

Aksine ben güçlü değilim artık yoruldum pes ediyorum diyorum.

İçimdeki sesi ve beni susturan bişey oldu adımlarım boşluğa bastı ve ben yuvarlanmaya başladım sanırım merdivenlerden aşağı yavarlanıyorum daha dibe gidiyorum.

Dip beni daha da derin bir dibe çekiyor.

Çığlığım bulunduğum yerde yankı yapıyordu.
Yere düştüğüm an durdum canım çok yanıyordu daha ne kadar yanıcak yeter artık.

Anne, baba alın beni kurtarın yeter artık.

Yan dönmeye çalıştım ama olmadı yapamadım, yapamıyorum artık. Gözlerim git gide kapanmaya başladı. Üzerime ağırlık çöktü yeter diye diye gözlerim ağırlaştı ve kapandı işte karanlık beni daha da içine çekti.

Karanlık ve korku.

Karanlıksa korku vardır.

Ses yoksa korku vardır.

Artık korku var. Tükendim bunu hissedebiliyorum.

Korkuyorum incinmekten

Yerdeyken dibe düşmekten

Korkuyorum eve dönemezsem.

Medyadaki şarkıya ❤ bıraktım.

👉🏻⭐👈🏻