hero.

20.

Rennen, rennen. Herhaal ik in mijn hoofd. Ik kan niet te laat zijn. Ik ren door de gang van het ziekenhuis, met Shay in mijn armen. 'HELP' schreeuw ik door de gangen. 'HELP ME.' Overstuur kijk ik om me heen. Een zuster rent naar me toe. 'Ze wordt niet wakker.' Hijgend volg ik haar. 'Spoedgeval begane grond.' Zegt ze door haar walky-talky. Er rennen nog wat verpleegsters naar me toe, eentje trekt een brancar voor. Ik leg Shay voorzichtig op het matras, voor mijn ogen wordt ze weggereden, ik mag niet mee. Mijn hart klopt in mijn keel. 'Wacht u daar maar even.' Zegt een man tegen me. Paniekerig ga ik op de bank zitten. Ik neem met trillende handen mijn mobiel vast. Ik moet haar vader bellen. De eerste 5 keer neemt hij niet op. 'Met Brooks.' Hoor ik hem zeggen. 'Luke hier, u moet zo snel mogelijk naar sydney komen.' Zeg ik half huilend. 'Wat?' Shay's vader klinkt verbaast. 'Shay heeft een zelfmoordpoging gedaan, ze word niet wakker.' Ik bijt op mijn nagels. 'Wat, zijn jullie in het ziekenhuis?' Vraagt hij bezorgd. 'Ja, kom alsjeblieft snel.' Mijn eerste tranen ontsnappen. 'Probeer rustig te blijven jongen, ik neem het eerste vliegtuig naar Sydney.' Daarna hangt hij op. Ik wrijf door mijn ogen en staar naar de 2 deuren waar Shay doorheen is gegaan. Dezelfde zuster als net loopt gehaast naar me toe. 'Kom maar.' Zegt ze hijgend. Ik spring op en ren naar de deuren. De vrouw huppelt me na. 'Links' piept ze. Ik sla de deur open, Shay ligt aan wel 10 verschillende slangen. Ik sla mijn handen voor mijn mond en ren naar haar toe. Ik grijp haar hand vast en kniel voor haar neer.
'Ze heeft te veel bloed verloren.' Een dokter loopt de kamer in. 'Het lijkt er ook op dat ze zichzelf heeft uitgestorven, noteer dat.' De dokter kijkt naar zijn collega en ziet me dan zitten. 'Ben jij haar broer?' Vraagt hij streng. 'Nee.' 'We mogen alleen familie op de kamer.' Ik kijk hem ongeloofwaardig aan. 'die heeft ze niet, haar moeder is overleden en haar vader is op zakenreis maar die heb ik al gebeld.' Zeg ik snel. 'Vooruit dan.' De verpleegster knipoogt naar me. Ik schat haar rond de 40. Ik knijp zacht in Shays hand. 'Slaapt ze?' Ik kijk naar de dokters. 'Zo kun je het noemen, ze ligt in coma.' Het is alsof de grond onder mijn voeten weg zakt. Ik werp mijn blik op Shay.

Ik kan niet zonder haar. Er loopt een traan over mijn wang. 'I love you so much.' Ik laat mn hoofd op haar matras vallen. Soms schokt ze een beetje, maar dat is normaal. Ik kijk naar haar gezicht en druk een kus op haar wang. Ik pak mijn telefoon, het is 11:28 PM. Ik leg mijn iphone op het matras en kijk naar Shay. Ik zie dat een traan over haar rolt. Ik veeg hem weg, ze huilt. 'Word wakker.' Fluisterend schud ik aan haar arm. Tuurlijk reageert ze niet, hoe dom kan je zijn. De zuster loopt de kamer in. 'Mag ik hier slapen?' Vraag ik zacht. Ze knikt. 'Ik rol wel even een bed hier heen.' 'Danku.' Ik werp mijn ogen weer op Shay. Zacht begin ik te snikken, ik besef hoeveel ik van haar hou. Ik ben bang om haar kwijt te raken.

2DAYS LATER
Samen met Peter zit ik bij Shay's bed, ze is nog niet wakker geworden. Ik ben 2 nachten blijven slapen. Shay's vader wrijft over haar hand. Ik zie de pijn in zijn ogen. Het doet mij ook pijn. Wie weet word ze niet meer wakker, wat dan? 5 seconds of summer is er niet eens meer. Ik heb geen oog dichtgedaan. Ik heb alleen maar opgelet, gekeken of ik niets raars zag gebeuren. 'Rust wat.' Peter kijkt me aan. Ik geeuw, dat is misschien het beste ja. Ik klim in het bed dat naast dat van Shay staat. 'Als u weg gaat zeg het me oké?' Ik kijk naar Peter. Met een lichte glimlach kijkt hij knikkend terug. 'Mn meisje toch..' Zucht hij. Ik draai me om. 'Blijf bij me lieverd, je moet vechten.' Hoor ik hem fluisteren. Ik krijg er kippenvel van.

3:34 AM
Ik schrik wakker, Peter is weg. Hij heeft me niet wakker gemaakt. Er ligt een briefje naast Shay. 'Je bent een goeie jongen Luke, je had slaap nodig .P' staat erop. Ik verfrommel het briefje en kruip naar Shay. 'Vind je het goed als ik naast je kom liggen?' Fluister ik. Ik kruip naast Shay. Ze voelt koud. 'Vecht.' Fluister ik in haar oor. Ik houd mijn arm op haar buik. Er zit een slangetje door haar neus dat eten naar haar maag brengt. En nog een kapje voor haar mond dat haar zuurstof geeft. Haar hart klopt langzaam, en de heletijd komen er piepjes uit het meetapparaat. 'Ik hou van je.' Fluister ik in haar oor. We passen net samen in het bed, ik lig op het randje maar dat maakt niets, ik ben bij haar. Ik houd haar hand vast. Er loopt nog een traan over haar wang. 'Niet huilen..' Ik bijt op mijn lip en veeg haar traan weg. 'Word alsjeblieft wakker.' Ik aai over Shay's arm. Wat moet ik doen..

P.O.V. MICHAEL
Samen met Calum ruim ik de bus op, Ashton en Luke zijn weg, netzo als onze vriendschap, net zo als 5 seconds of summer. Ons trots.Ik ben zo stom geweest, het is niet Lukes fout, ook niet die van Ashton. Het is mijn bloed eigen fout. Calum zegt niet veel, soms hoor ik hem een diepe zucht maken. Hij staat er tussenin. Harry loopt de bus in. 'Zo.' Hij ploft neer op de bank. Calum gaat naast hem zitten. 'Het spijt me zo erg dat we niet meekunnen.' Zuchtend kijkt Calum Harry aan. 'Het is niet jou schuld.' Harry omhelst Calum. Ik grijp de stofzuiger vast. 'Sorry Harry.' Zeg ik zacht. 'Ik vind het gewoon zo jammer dat jullie band kapot is.' Harry kijkt me aan. Hij heeft een fedora op en draagt bruine laarzen. 'Ik ook' Zeg ik als ik naast Harry neerplof. 'Het is je eigen schuld.' Zegt Calum kortaf. Ik reageer niet op hem. Kreunend zak ik dieper in de bank. 'Was het het waard?' Harry kijkt me wijs aan. 'Wat?' 'De sex met haar.' Ik slik, het was het niet waard, het is niet eens gebeurt. Luke kwam te snel, maar goed ook. Ik kan het mezelf niet vergeven. Ik kan het niet.