hero.

2. "Het is oké"

P.O.V Luke.
Rustig loop ik terug naar huis, bij Ashton was niks te doen dus ik kan beter maar gaan gamen. Ik wrijf door mijn ogen en speel een beetje met mijn piercing. Mijn maag rammelt, misschien is het café bij het trein station nog open. Ik kijk op mijn iphone want ik zie dat hij oplicht. Calum belt me. 'Hoe issie?' Zegt hij via de telefoon. 'Goed, wat is er?' 'Niets, heb je zin om langs te komen, Ik heb Fifa 15 gekregen.' Lacht hij. Daarom is Calum mijn beste vriend, hij snapt dat ik liever game dan dat ik uit ga. 'Ja, ik kom er zo aan i-' ik word onderbroken door mijn eigen ogen. Op het spoor zie ik een meisje zitten. Ik knipper, maar het meisje zit er nog steeds. 'Ca,calum ik bel je zo terug.' Ik hang op en ren naar het meisje toe. 'STOP!' Schreeuw ik. 'Holy shit' ik duw het meisje aan de kant en spring naast haar zodat ik de trein nouwelijks kan ontwijken. Mijn adrealine stijgt. 'Ik wil dood!' Schreeuwt ze helemaal overstuur. Mijn hart klopt in mijn keel door de trein die 50 cm van ons af rijd. Haar hele gezicht voelt nat van de tranen. 'Dit was mn kans en jij hebt m verpest.' Schreeuwt ze nog harder. Haar stem klinkt schor. 'Het is oké..' Ik besluit haar de kant op te trekken, om haar te kalmeren omhels ik haar. Ze rilt helemaal. 'B,ben je gewond?' Stamel ik. Ik druk mijn iphone zaklamp aan. Ik zie dat ze achteruit schiet. 'Sorry, te fel.' Ik glimlach lichtjes. Het meisje houd haar hand voor haar mond en begint nog harder te huilen. 'He, het is oké.' Ik houd haar schouder vast. Ze zegt niks. 'Ik bel 112, ze gaan je helpen.' Zeg ik zacht. Ze schud heftig haar hoofd. 'Nee..' Fluistert ze zacht. 'Echt niet, moet ik je naar huis brengen?' Ik laat haar los en sta ongemakkelijk voor haar. Weer begint ze te huilen, shit. Ik zucht diep. 'Hey, kom.' Ik wil haar vast pakken maar ze weert af. 'Wacht..' Zegt ze zacht, ze ziet er slecht uit, maar ze is ondanks haar uitgelopen makeup mooi. 'Mag, mag ik je een knuffel geven Luke.' Ze kijkt me aan. 'Kom maar.' Lach ik en ik spreid mijn armen. Zo snel als ze kan vliegt het dunne meisje in mijn armen, ze laat niet los. Ze ademt ontiechelijk snel.. 'Is dit een droom.' Hoor ik haar fluisteren. Ik schud mijn hoofd, is ze er soms niet bewust van dat ze bijna dood was? Na een paar minuten laat ze los. 'Ben je okay?' Zeg ik aarzelend. 'N,nee.' Stottert ze. 'Kom, dan breng ik je naar huis.' 'Wacht, ik heb geen sleutel.' Zegt ze zacht. 'Zijn je ouders niet thuis' Ze kijkt me een beetje scheef aan, tot nu toe heeft ze nog geen blik op me afgeworpen. 'Mijn vader is weg naar Europa voor een meeting.' 'En je moeder?' Vraag ik door. Ze slikt even en reageert niet, volgensmij heeft ze geen moeder meer. 'Sorry..' Zeg ik zacht. 'Maakt niks.' Ze grijpt haar telefoon van het bankje. 'Je kan wel bij mij thuis slapen.' Zeg ik. Er komt iets onverstaanbaars uit haar mond, maar het klinkt als, dankje.
We lopen door de donkere straat de hele weg heeft het meisje geen woord gezegt, er staan geen lantaarpalen maar het is de maan die ons verlicht. Mijn huis staat pal aan de zee. 'Hier is het.' Zeg ik wat later als we voor mijn huis stoppen. Ik bel aan en word hartelijk verwarmt door mijn moeder, Liz. 'Hee wat ben je vroeg?' Lacht ze, pas een paar seconden merkt ze het meisje op. 'Mam, dit is...' Ik kijk naar het meisje, waarvan ik dr naam niet weet. 'Shay.' Zegt ze verlegen. 'Hee lieverd, niet zo verlegen joh!' Mijn moeder geeft Shay een knuffel. 'Je voelt koud, je rilt helemaal kom binnen!' Mam sleurt haar naar binnen. 'Ik breng haar alvast naar boven oké? Ik leg het zo wel even uit.' fluister ik tegen mijn moeder als ik mn jas ophang. 'Oke Luke.'
Als ik Shay in mijn bed gelegen heb sprint ik de trap. 'Hee, mam.' Ik spring naast mijn moeder op de bank 'Ze zag er niet echt gezond uit Luke.' Zugt ze. 'Mam ze zat op het spoor.' Ik merk dat ze er van schrikt. 'Wat?' Verschrikt schiet ze overeind. 'Toen er een trein kwam ben ik ook op het spoor gesprongen en duwde ik haar aan de kant, ik kon nog net mn voet intrekken..' Zeg ik voorzichtig, ik ga er vanuit dat ze hem flipt. 'Lucas, ik ben trots op je..' Ze pakt mijn been vast en lacht een beetje naar me. 'Echt?' Stamel ik. 'Echt, Luke sta op.' Beide staan we op, mijn moeder die minstens 20 cm kleiner dan me is knuffelt me. 'Ik ga even kijken hoe het met dr is.' Zeg ik. 'Doe dat maar.' Mijn moeder geeft me een knipoog en geeft me een zetje.
P.O.V Shay
Ik lig trillend in het bed van mijn idool, ik lig in het bed van mijn idool. Met mijn ogen open droom ik, dit kan niet waar zijn. Ik ruik ongemerkt aan het kussen, Maar mijn neus zit dicht. Mijn wangen zijn nog steeds plakkerig doordat ik huilde, en er staan grote kringen mascara rond mijn ogen. Mijn been brand, ik schuif de deken van me af en ik zie dat mijn hele scheen blauw is. 'Shit' mompel ik. Ik raak het voorzichtig aan maar ik deins terug. Hoe laat is het? Er is geen klok te bekennen. Mijn telefoon ligt op Luke's nachtkast dus ik pak hem. 1 uur 's nachts lees ik met moeite. Ook zie ik dat ik 54 gemiste oproepen heb van Pim. Ik bijt op mijn lip en bel haar terug. 'Shay?!' Hoor ik Pim schreeuwen. 'Hoi..' Zeg ik zacht. 'Waar ben je ik kom nu naar je toe.' Zegt ze vlug. 'Je gelooft nooit waar ik ben.' 'Waar?' Vraagt ze. 'Ik ben bij Luke.' Fluister ik. 'Wat!' Ik houd de telefoon een beetje van me af, zelfs dan hoor ik haar schreeuwen. 'Shay ben je oké?' Vraagt ze. 'Ik denk het wel.' Daarna hang ik op. Mijn iMessage is +200, ik open iMessage. 78 berichten van Pim, 98 van de 5 seconds of summer groepsapp, 38 van mijn klas, en 21 van papa.. Ik bijt op mijn lip als ik de berichten zie. "Shay alsjeblieft reageer op mijn berichten" "Je bent alles wat ik nog heb lieverd." De wanhopige berichten van mijn vader doen me pijn. "Pap ik ben oké.." Stuur ik terug. Met tranende ogen leg ik mijn telefoon weg.
'Slaap je?' Een paar minuten later loopt Luke zijn kamer in. 'Nee.' Reageer ik zwak. 'Mooi.' Luke ploft naast me neer. Ik kijk hem aan. 'Gaat het?' 'Nee.' Nee, het gaat niet. Ik ben niet oké.. 'Waarom wou je, waarom wou je dood?' Ik schrik een beetje van zijn vraag. Ik zucht, 'Na het overlijden van mam ben ik in een put terecht gekomen, en ik kom er niet meer uit. Fan van een band, niet zomaar een band. Ze hebben me levend gehouden en daar ben ik ze zo dankbaar voor.' Zeg ik zacht. 'Dat hoop ik ook nog is te bereiken met mijn band, ik weet niet of je ons kent ma-' 'Jullie houden me levend.' Ik merk dat Luke even stil is. 'Letterlijk ook omdat je me gered hebt..' Lach ik een beetje. Ik merk dat Luke bloost. 'Dankjewel.' Zegt hij. 'Geen probleem, ik bedoel ik ben de gene die bedankt moet zeggen.' Ik wrijf over zijn laken, dat ie me zomaar in zn bed laat slapen. Ik zie dat hij een blik werpt op mijn polsen. 'Doet het pijn.' Is het enige wat hij zegt. 'Soms, als ik ze open krab.' Ik wrijf over mijn arm. 'Shay, mag ik je helpen om er vanaf te komen?' Luke stopt een paar m&m's in zijn mond. Ik knik. 'Ja dat mag.'