hero.

1. end it

Ik wrijf door mijn haar als ik de fiets op wil stappen, ik zucht eindelijk is deze dag voorbij. 3 onvoldoendes kan ik ook weer binnen halen. 'Shay?' Ik schrik als Pim aan mijn mouw trekt. 'Wat?' Merk ik iets te bot op. 'Ow, laat maar dan.' Ze draait zich om en loopt weg. Ik zucht nog eens en hang mijn tas over het stuur, loop de fietsen kelder uit en stop mijn oordopjes in mijn oren. Het is een heel eind om naar huis te fietsen. Close as strangers - 5sos . Dat is het lied dat ik op repeat heb staan. Ik kijk naar de schrammen op mijn armen en haal mijn vestje wat naar onder, niemand mag het zien, ik moet het verbergen. Ik fiets alleen, sinds kort pas. Ik fietste eerst met Pim elke dag, dan kwam ze me elke ochtend ophalen. Maar alles veranderde toen mijn moeder overleed. Ze was de enige waarmee ik het echt goed kon vinden. Door het verlies van de persoon waar ik het meeste om geef, ben ik in een put terecht gekomen, en ik kom er niet meer uit.

'Shay, ben jij dat.' Mijn vader loopt de keuken binnen. Ik knik, 'Ik ben het.' zeg ik zacht. Ik heb totaal geen emotie meer in me zitten, ik kan niet meer huilen. 'Ik heb vanavond een meeting in Europa dus als je het niet erg vind..' Ik zie het al aankomen, hij moet weer weg. Ik bijt op mijn lip. 'Nee, ga maar.' Ik zet een fake smile op. 'Oke, heb je aan 500 euro genoeg, ik ben voor 1 week weg.' Hij gooit zijn tas op tafel. Ik knik ja. Of ik het leuk vind dat hij weg gaat, nee. Ik gooi mijn jas over de kapstok en loop de trap op.

Ik laat me op bed vallen, Het is al schemerig doordat het winter is. Ik moet nog huiswerk maken, dat doe ik zondag wel. Ik ben toe aan weekend, maandag begint het gezeik weer. Ik haal mijn oordopjes uit mijn oren en klim in mijn bed. Het is koud op mijn kamer. Mijn telefoon trilt, 1 bericht van Pim.

Shay, ik vind het echt dom hoe je doet, Ik snap dat je moeder is overleden en dat je dat kut vind, maar om er nu maanden om te huilen schiet niemand wat mee op, Je praat nooit meer en als je praat praat je over die band van je. Ik vind het gewoon kut van je ik verdien dit niet, ik heb helemaal niets gedaan dus waarom?

Ik lees het berichtje met trillende handen door, waar slaat dit op. Ik besluit haar te negeren, maar door die blauwe vinkjes heeft het niet echt veel zin. Hallo, gaan we negeren? stuurt Pim. Ik gooi mijn mobiel op mijn matras neer en staar naar mijn plafond, Er staan sterretjes op. Het is 5 uur, ik kan nog niet gaan slapen.. Misschien moet ik Pim toch maar wat terug sturen, maar wat?

Ik begrijp het..

Al snel heb ik spijt van wat ik zeg, ik begrijp het dus niet. Ik kijk naar de tientallen fotos die op mijn muur hangen, fotos van 5 seconds of summer. Ze wonen hier in Sydney, maar ik zie ze nooit omdat ik vrijwel nooit buiten kom. Ze zijn geen grote band of zo, maar daar ben ik ook wel blij om. Toch zouden ze veel succes voller moeten zijn, hun liedjes hebben teksten die je raken. Ik sta op en loop naar de spiegel, de dikke laag make up verbergt mijn vermoeide rode ogen. Ik krijg een rilling, het is echt koud, ondanks dat ik een trui aan heb. Soms voelt het alsof mama nog bij me is, alsof ze over me waakt. Maar ik geloof niet meer, ik geloof in niks meer. Verdooft kijk ik voor me uit, vervolgens naar de schrammen op mijn arm, het zijn er honderden.. Niemand mag het zien. Pap slentert de trap op. 'Ik ben weg Shay!' Schreeuwt hij vanaf de gang. Ik loop naar de deur toe en geef hem een knuffel en een kus op zijn wang. 'Pas je uit, pap?' Hij knikt. 'Altijd meisje.' Hij wuift nog een keer en loopt dan de trap af naar buiten toe. 'Home alone' zeg ik met rollende ogen. Ik loop nu ook de trap af en neem de fles wiskey in mijn hand. Ik draai de dop open en neem een grote slok. De alcohol brand in mijn keel. De bel gaat, wie is dat? Ik haast me naar boven, no way dat ik open maak. Ik hoor door de brievenbus Pim schreeuwen, haar achterlijke stem. Ik sluit de deur van mijn kamer en ga weer op mijn bed zitten. Ik staar naar de foto's op mijn muur en bijt op mijn lip, ik zal ze nooit ontmoeten. Ze zijn het enige waar ik om geef en ze weten niet eens dat ik besta. Ik kijk in de spiegel en wrijf door mijn oog, de mascara rolt over mijn wangen. 'Waarom ben ik hier nog.' Vraag ik hard op. Ik zak in elkaar en begin te huilen. Ik krab al de sneetjes op mijn armen open en staar naar ze. Ik ben walgelijk.. Mijn telefoon ringt.
Val dood
Ik krijg een bericht van Pim. Ik bijt op mijn lip tot dat er bloed uit komt.
Zal ik doen
Stuur ik terug. Er lopen tranen over mijn wangen, het is al 8 uur, aldus helemaal donker buiten. Ik pak het keukenmes onder mijn matras en snijd voorzichtig in mijn arm. Met grote letters graveer ik het woord : sorry . erin. Ik ga naar twitter en maak een tweet. "Loves, I cant handle this anymore, im going to the train station to end me right now, im sorry i love you." Met waterige ogen verstuur ik de tweet. Ik neem uit mijn nachtkastje pen en papier.
Pap, ik ga naar mama toe, sorry ik hou van je , Liefs Shay.
Ik vouw het briefje dicht en sprijd mijn bed. Ik doe mijn handschoenen aan en loop de trap af. Onderhand is het half 9, ik moet snel zijn want om half 10 rijd de laatste trein. Ik neem mijn fiets en begin te trappen. Het is moeilijk om het stuur onder controle te houden. Mijn telefoon trilt door alle twitter berichten die ik krijg, ik lees ze niet, ik kan niet meer. Er rolt een traan over mijn wang. Elke plek die ik nu zie zal ik nooit meer zien besef ik.
Aangekomen bij het spoor twijfel ik geen seconde. Er lopen tranen over mijn wangen als ik naar het bord kijk. De laatste trein rijd over 2 minuten hier binnen. Er is niemand op het spoor, Alleen ik. Nog een minuut, zo ver als ik kijken kan zie ik een klein lichtje van een trein. Ik leg mijn telefoon op een bankje en spring het spoor op, de trein komt steeds dichterbij, en begint heftig te toeten. Er lopen tranen over mijn wangen, dit was het dan. Ik hoor geschreeuw als ik en de trein minstens 40 meter van elkaar verwijdert zijn. 'STOP!' Ik word aan de kant geduwt door een jongen die vervolgens op me valt. 'Ik wil dood!' Schreeuw ik huilend. 'Dit was mn kans en jij hebt hem verpest!' Schreeuw ik nog overstuurder. De jongen staat op en trekt me de kant op. 'Ssst.' De jongen omhelst me. Het is een bekende stem maar het is donker dus ik kan niet zien wie. 'Ben je gewond?' De jongen doet zijn zaklamp aan en schijnt tegen me aan. Ik krijg een hartverzakking als ik zie wie het is, ik kijk recht in de blauwe ogen van Luke.