hero.

7. thanks

P.O.V LUKE

@ STARBUCKS 5PM

'Een java chip en een koffie met melk.' Ik kijk de vrouw achter de starbucks balie aan. 'Ben jij niet-' 'Luke, ja.' Zeg ik een beetje geiriteerd. Vanacht was ik weer om 3 uur thuis, omdat we nog naar een bar gingen. Iedereen was een beetje bezopen, inclusief ik. Ik kijk achterom naar Shay, al wachtend zit ze aan het tafeltje. 'Dankje.' Ik pak de twee bekers en loop naar het tafeltje. 'Een java chip voor madame.' Zeg ik terwijl ik aanschuif. 'Thankyou.' Lacht ze lief. Ik lach terug en leg mijn hand op haar hand, die van haar voelt koud aan. 'Zullen we vanavond wat doen?' Vraag ik. 'Leuk.' Shay neemt een slok van haar java chip. Het is al donker buiten, het is al bijna december. Een nieuw jaar komt steeds dichterbij..

'Wat gaan we doen?' Shay en ik lopen door sydney, ik weet waar we heen gaan, maar ik wil het een verassing houden. Ik heb haar hand vast. 'Zie je zo.' Ik knijp in haar hand en ze knijpt terug. 'Is het ver lopen.' Vraagt ze na een tijdje. 'Nu niet meer, ben je moe?' Ik kijk haar aan. 'Nee.' Zelfverzekerd kijkt ze voor zich uit. Ik glimlach. 'Wat?' Shay kijkt me verbaast aan. 'Je bent zo veel sterker geworden.' Zeg ik. Shay glimlacht. 'Dat komt door jou.' Ik stop met lopen en geef haar een kus. 'Ik hou van je.' Lach ik. 'Ik ook van jou.'

P.O.V shay
We staan voor een of ander groot gebouw, het is te donker om te zien waar ik me bevind. 'Is dit een suprise party of zo.' Lach ik 'Maybe.' Luke kijkt om zich heen en haalt dan het slot van de deur af. 'Kom.' Hij pakt mijn hand en we lopen de ruimte in. Het is een holle ruimte, want ik hoor mijn voetstappen. We lopen een stukje door naar achter. 'Wat is dit?' Zeg ik verbaast. 'Jezus wat ben je nieuwschierig.' Lacht Luke. Hij stopt met lopen. Luke duwt me een deur in. 'Blijf hier.' Zegt hij. 'Oké' braaf blijf ik staan. 'Hallo?' Schreeuw ik. Ik heb een verschrikkelijke echo hier. 'Wat the fuck.' Zeg ik zacht. Ik hoor wat voetstappen. Opeens gaat er een fel licht aan. Ik kijk weg omdat het licht moet wennen. Als ik mijn ogen open bevind ik me in een verdomd grote Arena. 'Wow.' Ik kijk om me heen. 'Luke?' Schreeuw ik. Het licht in de zaal gaat uit en het podium licht gaat aan. Luke staat op het podium voor een microfoon. Ik houd mijn hand voor mijn mond. Luke schraapt zijn keel.
'Ik heb een liedje voor je geschreven.' Lacht hij. Hij begint de akoorden te spelen van zijn gitaar.

Don't talk, let me think it over
How we gonna fix this?
How we gonna undo all the pain?
Tell me, is it even worth it?
Looking for a straight line
Taking back the time we can't replace
All the crossed wires,
Just making us tired
Is it too late to bring us back to life?
When I close my eyes and try to sleep
I fall apart, I find it hard to breathe
You're the reason, the only reason
Even though my dizzy head is numb,
I swear my heart is never giving up
You're the reason, the only reason
I feel you burning under my skin
I swear I see you shining
Brighter than the flame inside your eyes
Bitter words spoken,
Everything broken
It's never too late to bring us back to life
When I close my eyes and try to sleep
I fall apart, I find it hard to breathe
You're the reason, the only reason
Even though my dizzy head is numb,
I swear my heart is never giving up
You're the reason, the only reason
Oh, oh, oh, only reason, the only reason
Oh, oh, oh, only reason, the only reason
Don't talk, let me think it over
How we gonna fix this?
How we gonna undo all the pain?
When I close my eyes and try to sleep
I fall apart, I find it hard to breathe
You're the reason, the only reason
Even though my dizzy head is numb,
I swear my heart is never giving up
You're the reason, the only reason
When I close my eyes and try to sleep
I fall apart, I find it hard to breathe
You're the reason, the only reason
Even though my dizzy head is numb,
I swear my heart is never giving up
You're the reason, the only reason

Ik ben sprakeloos, er lopen tranen over mijn wangen en ik ren naar het podium toe. 'En?
' Luke glimlacht en tilt me het podium op. Ik zeg niets en begin hem te zoenen. 'Huil je?' Luke onderbreekt mijn kus. 'Ja.' lach ik. Hij kust me en ik houd me aan hem vast. 'Je bent mijn meisje.' Hij wrijft door mijn haar en tilt me daarna op. Ik kan echt wel schreeuwen, zo gelukkig ben ik op het moment. Wie had ooit gedacht dat ik Luke's meisje Zou zijn? Wie had ooit gedacht dat ik uberhaupt nog gelukkig zou zijn? Hoe is het mogelijk dat dit Luke wel gelukt is, en andere niet. Ik kijk recht in zijn blauwe ogen en ik voel mezelf warm lopen, hij maakt me zo gelukkig. 'Weet je hoe ik hier binnen kwam.' Zegt hij vrolijk. 'Vertel.' Glimlach ik. 'We spelen hier morgenavond.' Trots bekijkt hij de zaal. 'Luke, o wauw.' Ik kijk ook de zaal in. Hier kunnen zeker 10 duizend man in. 'Is alles uitverkocht?' Ik kijk hem aan. 'Alles.' zegt Luke. Ik zie vanuit mijn ogen dat hij naar me toe kijkt. 'Op twee na.' Zegt hij lachend. 'O ja?' Luke haalt twee enveloppen uit zijn zak. 'Take it.' Hij geeft ze aan mij. Ik pak de enveloppen. 'Dankjewel Luke.' 'Alles voor jou, babygirl' Luke geeft me een kus op mijn voorhoofd en ik scheur de envelop open, in grote letters staat er VIP op. Ik haal twee kaartjes eruit. Het zijn inderdaad twee vip kaarten. 'Maar jij moet optreden.' Lach ik. 'Die is niet voor mij sukkel.' Luke geeft me een duw. 'Maak er iemand anders blij mee zou ik zeggen.' Hij slaat zijn arm om me heen. 'Wie?' Lach ik. 'Ken je niemand die wil?' Luke kijkt me aan. Pim wil misschien wel, maar dan doet ze dat alleen om iemand te fixen, misschien Alice of Jayden. Maar Alice woont aan de andere kant van Australië en Jayden moet zeker 10 uur rijden. Maar anders weet ik niemand. 'Jayden.' Zeg ik. Luke kijkt niet al te enthousiast. 'Owh, oké' 'Ken je haar?' Meteen zie ik dat hij opklaart. 'Ik dacht dat het een jongen was.' Grinnikt hij. Ik lach. 'Sukkel.'