Nine Month //: Destiel

epilogue

Düğünlerinin üzerinden yaklaşık üç hafta geçmişti, Castiel endişeleniyordu. Dean düğün gecesinden sonra halsizleşmişti ve kusuyordu. İki gün önce meleğin ısrarlarına dayanamayıp hastaneye gitmişti ve şimdi de Castiel'den adeta kaçıyordu.

Castiel, Carmen'i giydirirken, bunları düşünürken Dean'a neler olduğunu sormaya karar verdi. Mavi gözleriyle kendisini izleyen kızına gülümsedi ve salona, Dean'ın yanına gitti. Dean, hastanenin kapısından çıktığı andan beri Castiel'e söylemek ile söylememek arasında gidip geliyordu. Korkuyordu, içinde bulunduğu durum onu korkutuyordu.

Salonun kapısı açılıp Castiel içeri girdiğinde irkilerek ona baktı ve meleğin düşüncelerini okuması ihtimaline karşın şimdilik düşüncelerini bir kenara attı, yada en azından öyle sandı. Castiel yanına oturduğunda koltukta kaydı ve ondan biraz uzaklaştı. Eğer başını kaldırıp onun gözlerine baksaydı, mavi gözlerinin hayal kırıklığıyla dolduğunu görebilirdi. 'Dean, bana söylemek istediğin bir şey var mı?'

Avcı hızla başını iki yana salladı. 'Hayır, neden?' Castiel, iç çekti. 'Sadece...çok garip davranıyorsun, Dean.' Dean bir cevap vermediğinde Cass bundan nefret etse de onun zihnine girdi, Dean'ın iki gündür düşündüğü şeyle karşılaşınca ağzı şaşkınlıkla aralandı. Dean, meleğin yaptığını fark ettiğinde kızardı. 'Dean...bu yüzden hasta gibiydin.' Castiel, ayağa kalkarken devam etti. 'Neden bana söylemedin ki?'

Dean, utançla başını eğdi. 'Ben..korktum Cass. Ondan korktum, berbat bir babayım!' Avcı hıçkırarak ağlamaya başladığında Castiel telaşla onun yanına oturdu ve ona sarıldı. 'Sen berbat bir baba değilsin Dean.' Dean hıçkırdığında melek ona sarılı kollarını sıkılaştırdı. Bir süre konuşmadan böyle kaldılar. Sessizliği Dean'ın histerik kahkahası böldü. 'Cass, beni hamile olarak hayal edebiliyor musun?' Castiel bir süre durakladı. 'Şey...sanırım hayır Dean.' Dean geri çekildi. 'Kendim bile bunu hayal edemiyorum.'

Castiel'in yüzündeki ifadeyi görünce gülümsedi. 'Cass, tabii ki ondan vazgeçmeyeceğim.' Castiel ona sıkıca sarıldığında gülümsemesi büyüdü. 'Sanırım bir süre bira içemeyeceğim.' Melek hızla geri çekildi ve hafifçe Dean'ın omzuna vurdu. 'Tabii ki içmeyeceksin Dean!' Dean teslim olurcasına ellerini kaldırdı. 'Sadece şaka yapıyordum.'

Yarım saat kadar sonra Dean koltukta uzanıp kafasını Castiel'in kucağına koymuştu. Castiel saçlarıyla oynarken elini karnına götürdü. 'Cass...' Castiel başını ona çevirdi. 'Evet Dean?' Dean elini karnında gezdirdi. 'Onu şimdiden hissedebiliyor gibiyim.' Melek onun dolmaya başlayan gözlerini sildi. Dean, Castiel'e biraz daha sokuldu. 'Normalde karmaya inanmam Cass, ama durumumuz tam olarak buna uyuyor.' Kıkırdadı ve devam etti. 'Seni hamile bıraktım ve...şimdi senden hamileyim.' Aklına bir şey gelmiş gibi durakladı ve yüzünde endişeli bir ifade belirdi.

'C-Cass, ben gerçekten hamileyim. Bunu kabul ettim, iki gündür aklımdan çıkmıyordu.' Castiel sakin bir ses tonuyla konuştu. 'Dean, bana söylediğini hatırlıyor musun? Bana özel olduğumu söylemiştin. Sende özelsin, endişelenme tamam mı?' Dean minnet dolu bir şekilde ona baktı. 'Teşekkür ederim Cass.' Melek gülümsedi. 'Ben teşekkür ederim Dean. Beni bırakmadın ve bende seni bırakmayacağım.'

Bir süre ikiside konuşmadı. Dean hızla doğrulduğunda Castiel irkildi. 'Dean, ne oldu!?' Dean telaşla ona baktı. 'Cass, sanırım bunu Sam'e söylemeliyim.' Castiel başını salladı. 'Carmen sekiz aylık olana kadar ona haber vermemiştik. Bu kez ona söylemeliyiz Dean.' Dean başını Castiel'in kucağına koydu. Castiel anlayışla gülümsedi. 'Dean...onun vereceği tepkiden korkuyor olamazsın, değil mi?'

Dean şaşkın bir ifadeyle ona baktı. 'Cass, zihnimi mi okudun?' Castiel başını iki yana salladı. 'Hayır, sadece tahmin ettim.' Dean sessiz kaldığında devam etti. 'Korkmana gerek yok Dean, Sam şaşıracaktır ama kızacağını sanmam.' Dean kendisine sarıldığında şaşkınlıkla ağzını araladı, ama Dean konuşmasına izin vermedi. 'Tek kelime etme Cass, hormonlar sinirimi bozuyor.' Castiel güldü ve onun sarılışına karşılık verdi.