Mıntıka Hikayeleri | Mıntıka Serisi One-Shot

Babama Mektup

Hikaye Bilgisi: Savaş bitmişti ve büyücüler ile Mugglelar artık belli sınırlarla birbirinden ayrılmışlardı. Bu saatten sonra herkes yeni bir düzen kurmaya çalışıyordu. Rabastan, kızıyla görüşmeyi düşünüyordu; aynı şekilde Hazel da yıllar sonra ilk kez babasına yazma kararı aldı. İkisinin bir araya gelmesini anlatan tek bölümlük hikayedir.
Anlatıcı: İlahi bakış açısı.
-------------

Yeni düzen beraberinde yeni yaşam tarzı ve kurallar getiriyordu ancak büyücüler 'kural' kısmından pek etkilenmiyorlardı. Onlar sadece yeni sahip oldukları bölgeleri büyücü stiliyle nasıl daha güzel bir hale sokarız diye düşünüyorlardı. Satın aldıkları, eskiden Mugglelar'a ait olan, evler şimdi onların elinden geçiyordu. Büyüsü olmayan tek bir sokak kalmayana dek değişim devam ediyordu.

"Bilin bakalım ne oldu?" dedi Rabastan, akşam yemeği için davetli olduğu Grimmauld Meydanı 12 Numara'da. Dominic ona bakarak imalı bir tonlamayla yanıtladı "Nihayet tembel bir herif olmamaya ve neredeyse her normal insan gibi çalışmaya karar verdin." Rabastan keyifli bir kahkaha attı "Ne münasebet! Sadece ezikler veya fakirler çalışır ya da ikisi de."

İkisi çocuk gibi atışmaya fırsat bulamadan, "Vay be!" dedi Regulus "Keyfin yerinde... Söylesene, ne oldu?" Katie, St.Mungo'da tedavi gördüğü için Regulus son zamanlarda hiç keyiflenemiyordu ama arkadaşını mutlu görmek hoşuna gitmişti. En azından onun mutluluğu için tebessüm etmeye çalıştı.

"Ben..." dedi Rabastan gizemli bir tonlamayla "Yeni bir ev aldım." Regulus kendini tutamayarak "Sanırım bunu zaten yapman gerekiyordu." dedi "Evin Muggle bölgelerinden birinde kalıyordu." Rabastan başıyla onayladı "Aynen öyle ama işin güzel tarafı, yeni evim Londra'da. Yani, sizinle komşu olacağım. Biraz geç alınmış doğru bir karar."

Regulus'un çocukları bu duruma o kadar sevinmişlerdi ki çığlık atmamak için dişlerini sıkıyorlardı ve hızla ayaklarını sallıyorlardı. Swan "Bu çok iyi!" dedi, hevesle "En azından artık dağ başında bir başına kalmayacaksın. Hem böylece çocuklar da seni daha rahat ziyaret edebilirler." Rabastan'ı ziyaret etme düşüncesi çocukların akıllarını başlarından aldı.

Gece ilerliyor ve sohbet giderek derinleşiyordu. Artık vakit gece yarısına yaklaşıldığında, mecburen yatıya kalma kararı verildi ve kızların arasında savaş çıktı "Yabasdan benimle uyuu!", "Ayır! Benimle uyuucak!", "Önce ben dedim!", "Ben vayken sise nooluyo?", "Yabasdan yütfeeeen!", "Baba! Arya'ya bir şey söyle!", "Her zaman seninle uyuyacak diye bir şey yok!" 

"Hiçbiriniz!" dedi Regulus, net bir tavırla "Bu akşam Rabastan'ın yanında Joutsen kalacak. Onların da birlikte vakit geçirmelerine izin verin artık! Onlar baba-oğul sayılırlar." Küçük dudaklar büküldü ve bazı kötü bakışlar Joutsen'in üzerine dikilince, çocuk ne yapacağını bilemedi "Ben- Ah- Şey- Yani, bana fark etmez. Kızlar üzülmesinler ya da Rabastan nasıl rahat edecekse öyle olsun."

Regulus, Dominic ve Rabastan arasında aile buluşmalarını fazlasıyla uzun sürerdi. Herkes yatağa girdiğinde sabah olmak üzereydi. Rabastan, Joutsen'in yanına uzandı "Seninle kaybettiğimiz yıllar olması çok üzücü ama bunu telafi edebiliriz. Hala eğlenceli sayılırım; en azından bayık baban gibi değilimdir... Sen hep bu kadar sessiz misin yoksa uyuz babanın bakışları seni sindiriyor mu?" Joutsen ona bakarak güldü "Sanırım ikisi de. Babam bana çok kızgın... Okulu bırakmak istediğimi söyledim ama tartıştık. Sonra da bana 'ne yaparsan yap' dedi. O ifadeyi bilirsin."

"Yap da kafanı kırayım demek. Bilmez miyim!.. Öte yandan, okulu bırakmak istemen aynısını zamanında ben de istemiş olmama rağmen bence çok saçma. Son sınıftasın ve sadece birkaç ay kaldı. Bu kadar katlanmışsın, sık dişini işte!" Joutsen dudak büktü "Biliyorum, o kadar geldik falan filan ama okul dayanılır gibi değil! Okula Fransa'da devam etmeme de izin vermiyorlar. Üstelik büyükbaba Rohan ve dayım da orada. Bir başıma kalmayacağım ki. Derdim okulla değil, okuldakilerle. İnsanların oyunlardan önceki o iğrenç halleri geliyor gözümün önüne. Kimseyi görmek istemiyorum o şatodan."