Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 14

Είμαι η κοπέλα του Θανάση. Ε; Τι έγινε; Μπορεί να μην το είχα συνειδητοποιήσει αλλά τα πράγματα μέσα μου ήταν κάπως έτσι:

Είμαι με τον Θανάση. Είμαι με αυτόν που ήθελα τόσο καιρό. ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟΣΟ ΨΥΧΡΑΙΜΗ. Είμαι με αυτές τις ματάρες, το χαμόγελο. Τον πήρα αγκαλιά για πρώτη φορά και από εδώ και πέρα θα μπορώ να τον αγκαλιάζω όσο θέλω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Τον αγαπάω τόσο πολύ, το θέλω όσο τίποτα άλλο. Αλλά είμαι τόσο ηλίθια και δεν τον πλησιάζω να πάω να κάτσω δίπλα του. Μπράβο ζώο.

Και κάπως έτσι με πέταξε το μυαλό μου έξω από τον εσωτερικό μου κόσμο, στην πραγματικότητα. Είχαμε μάθημα και προσπάθησα να συντονιστώ λίγο μπας και προσέξω. Τώρα το βλέμμα μου γύρναγε μηχανικά σε εκείνον και τον χάζευα και μου φαινόταν ακόμα πιο ωραίος απ' ότι όταν απλά ρίχναμε αυτά τα κλεφτά βλέμματα, που μόνο κλεφτά δεν τα έλεγες. Χανόμουν και τον παρατηρούσα πως μίλαγε στον διπλανό του. Τα σάλια, χαζοβιόλα. Πως και πως περίμενα να χτυπήσει το κουδούνι να βγούμε για διάλειμμα για να τον πλησιάσω. Έλα όμως που δεν πέρναγε η ώρα. Είχαμε χημεία με την Χατζηγούλα. Πρέπει να μίλαγε μόνη της γιατί κανένας πραγματικά δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται γι' αυτά που λεέι. Εκτός βέβαια από την φυτούκλα της τάξης, την Χρυσούλα, η οποία δεν θύμιζε τίποτα από κορίτσι. Ήταν μονίμως ντυμένη απαίσια, φορούσε μακριές φούστες με μπλούζες παιδικές, φορούσε γυαλιά τα οποία βέβαια δεν της πήγαιναν καθόλου και είχε κοντά μαλλιά. Δεν μπορούσες ποτέ να κάνεις μια φυσιολογική συζήτηση μαζί της και πάντα το έπαιζε καλύτερη από τους άλλους. Η Μαριλένα προσπαθούσε απογνωσμένα να μου στείλει ένα χαρτάκι και μου ερχόταν να την σκοτώσω.

- "Και τώρα τι κάνεις;", μου γράφει και την κοίταξα με ένα βλέμμα απορίας.

Σκέφτηκα να την αποστομόσω γράφοντάς της Κι εσένα τι σε νοιάζει αλλά θα τσαντιζόταν. Από τη στιγμή που μου μίλησε ο Θανάσης δεν σταμάτησε να του μιλάει εκείνη και το μόνο που με χαροποιούσε ήταν ότι ο Θανάσης δεν είχε καμία όρεξη να την ακούσει και την έδιωχνε. Αλλά με ενοχλεί πολύ να του μιλάει γιατί ξαφνικά τον θυμήθηκε, τώρα που είμαστε μαζί. Της απάντησα ένα απλό "Δεν έχω ιδέα" και της το έστειλα πίσω αγνοώντας την όλη την υπόλοιπη ώρα. Το κουδούνι χτύπησε και αμέσως γύρισα για να τον κοιτάξω. Εκείνος σηκώθηκε και άρχισε να προχωράει προς το μέρος μου. Άγχος. Παρέμεινα ψύχραιμη, νομίζω, και κατέβασα το κεφάλι μου στο πάτωμα για να μην τον κοιτάξω και κοκκινίσω χειρότερα. Με πήρε αγκαλιά και με πήρε από το χέρι τραβώντας με στην άκρη της τάξης. Πήρε μια καρέκλα και κάθισε. Μετά με κοίταξε.

- "Κάτσε", μου είπε φυσιολογικά λες και δεν συμβαίνει τίποτα.

- "Εεε πού;", ρώτησα κοκκινίζοντας ακόμα πιο πολύ.

Με τράβηξε και με έβαλε να καθίσω πάνω του. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και με φίλησε γλυκά στο μάγουλο. Και δεν μιλήσαμε πολύ, ήμασταν περισσότερο σιωπηλοί αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Μου άρεσε που δεν μιλούσαμε και απλά με κρατούσε στην αγκαλιά του. Γύρισα και τον φίλησα κι εγώ στο μάγουλο και τον πήρα αγκαλιά. Στην αρχή δεν περίμενε αυτή την αντίδραση μου και τραβήχτηκε λίγο αλλά μετά έκανε κι εκείνος το ίδιο. Μετά από λίγη ώρα που καθίσαμε έτσι γυρίσαμε ο ένας στον άλλον και κοιταχτήκαμε στα μάτια. Μείναμε εκεί χωρίς να πούμε τίποτα. Μου χαμογέλασε και έκανα το ίδιο ενώ αφέθηκα στην αγκαλιά του. Και τότε ήρθε η Μαριλένα και κατάστρεψε τη στιγμή.

- "Αωω είστε τόσο ωραίοι μαζί!", και άφησε ένα γλυκό ήχο θαυμασμού.

Την κοιτάγαμε λες και ήταν από άλλον πλανήτη. Ο Θανάσης χώθηκε στον λαιμό μου και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί. Μετά με σήκωσε από τα πόδια του και μου έκανε νόημα να πάω βόλτα με την Μαριλένα, μιας και κόντευε να πεθάνει θέλοντας να μάθει τι έχει γίνει.

- "Λοιπόν, έγινε κάτι συνταρακτικό και αξιοσημείωτο;", είπε με ένα τόνο ειρωνείας στη φωνή της.

- "Γιατί τέτοιο ύφος; Δεν το κατάλαβα το στυλάκι σου", της απαντάω ρίχνοντάς της ένα δολοφονικό βλέμμα.

- "Μην τσαντίζεσαι, αστειεύομαι!", είπε και έκανε πως στεναχωρήθηκε.

- "Καλά! Εμ, βασικά δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο ευτυχισμένη είμαι και νομίζω ότι θα πεθάνω από την αγωνία μου. Απλά για ένα μόνο πράγμα ανησυχώ πάρα πολύ...", είπα και έριξα τον τόνο της φωνής μου απότομα μαζί και την χαρούμενη έκφρασή μου.

- "Τι συμβαίνει;", είπε ανήσυχη βλέποντας την διάθεση μου να γίνεται ένα με το πάτωμα.

- "Αν μάθει ότι δεν έχω φιληθεί ποτέ ξανά και ότι είναι ο πρώτος μου; Αν το κάνει απλά επειδή με λυπάται και δεν θέλει πραγματική σχέση μαζί μου; Και κυρίως, αν ΔΕΝ θέλει να με φιλήσει;...", είπα έτοιμη να βάλω τα κλάμματα.

- "Αυτό που λες δεν γίνεται. Θα ήταν μαζί σου στα ψέματα; Και θα ήταν μαζί σου αν δεν ήθελε να σε φιλήσει; Αφού ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει αυτό", είπε η Μαριλένα έτοιμη να με χαστουκίσει.

Το ξανασκέφτηκα και κατάλαβα ότι αυτό που λέω δεν έχει βάση. Νιώθω λες και από αυτά που νιώθω θα αρχίζω να τρελαίνομαι και θα του χημίξω καμιά ώρα στα καλά καθούμενα και θα τρομάξει ο άνθρωπος. Πόσο τον θέλω τώρα στην αγκαλιά μου, αλλά να μην είναι μια απλή αγκαλιά. Να είναι από εκείνες τις σφιχτές που έχουν διάρκεια και είναι λες και σου μιλάνε. Και να ρίχνω το κεφάλι μου πάνω στο δικό του και να τον αγκαλιάζω ακόμα πιο σφιχτά... Αλλά φοβάμαι να τα κάνω όλα αυτά, ίσως να τα παρεξηγήσει και μετά να τον χάσω...