Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 9

Την επόμενη εβδομάδα μας άλλαξε θέσεις και έχασα κάθε ελπίδα να είμαι κοντά του, έστω στο ένα μέτρο το πιο κοντινό γιατί πιο κοντά δεν νομίζω. Με έβαλε δεύτερο θρανίο μαζί με μια κοπέλα, την Ναντιάννα, την οποία δεν την είχα γνωρίσει αλλά δεν είχα ακούσει τα καλύτερα. Και μετά έβαλε τον Θανάση στο ακριβώς μπροστά θρανίο. Πρέπει να χαμογέλαγα για πολλή ώρα γιατί τα μάγουλά μου είχαν γίνει κόκκινα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, οι προσευχές μου εισακούστηκαν! Παρέμεινα ήρεμη παρόλο που μέσα μου ένιωθα τόσο ευτυχισμένη που ήθελα να αρχίζω να χορεύω πάνω στα θρανία. Η Ναντιάννα με κοίταγε παραξενεμένη αλλά μάλλον δεν έδωσε σημασία γιατί τόσο καιρό έκανα βλακείες οπότε το είχε συνηθίσει. Αλλά την ίδια στιγμή με κοίταγε και η Μαριλένα και μου έκανε νόημα ότι θέλει να μου μιλήσει στο διάλειμμα. Ωχ. Μετά από ένα μισάωρο ατελείωτου κηρύγματος για το ότι δεν πρέπει να μιλάμε στην τάξη επιτέλους χτύπησε. Ήρθε και η ώρα της ανάκρισης. Κατεβήκαμε στην αυλή και μου έπιασε τη συζήτηση για τέτοια θέματα. Αν είχα ποτέ αγόρι, για το πρώτο φιλί και για το ποιόν έχω βάκει στο μάτι. Αρχικά της είπα ότι δεν είχα φιλήσει ποτέ αγόρι εκτός από ένα πεταχτό κάτι δευτερολέπτων στην Ε' δημοτικού που δεν νομίζω να μετράει και ότι πραγματική σχέση δεν είχα ποτέ εκτός από κάτι σχέσεις που απλά ήταν για πλάκα. Και τότε με ρώτησε αν μου αρέσει κάποιος από το σχολείο.

- "Λέγε ποιός σου αρέσει. Έχεις βάλει στο μάτι κάποιον για πρώτο φιλί;", με ρώτησε απαιτητικά.

- "Τι λες μωρέ πας καλά; Εγώ δεν μπλέκω με αγόρια και έτσι όπως είμαι ποιός θα γυρίσει να με κοιτάξει;", της απάντησα παραπονιάρικα.

- "Έχεις αλλάξει πολύ από πέρσι και έχεις γίνει πολύ όμορφη και άσε τις βλακείες και πες μου ποιός είναι! Θα σκάσω! Θέλω να σε βοηθήσω!"

- "Όχι δεν θέλω να σου πω", είπα πεισματάρικα.

Και τότε άρχισε να με γαργαλαέι και να φωνάζει "ΠΕΕΕΕΕΕΣ ΜΟΥΥΥ". Μετά από πολλή ώρα άρχισα να πείθομαι.

- "Θα μου πεις;", είπε εκνευρισμένη.

- "Θα γελάσεις, θα με θεωρήσεις ηλίθια και επίσης, δεν έχω καμία ελπίδα. Μόνη θα μείνω", έλεγα και ήθελα να πέσω να πεθάνω φέρνοντας την εικόνα του στο μυαλό μου και να λιώνω εσωτερικά για ένα του άγγιγμα.

- "Αααα εσύ είσαι ερωτευμένη, δεν μας τα λες καθόλου καλά φιλενάδα", είπε αγανακτισμένη.

- "Καλά, καλά... Μου αρέσει... ο... Θ...", δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου.

- "Ο ΠΟΙΟΣ;", γύρισε όλο το προαύλιο και μας κοίταζε.

- "Μη φωνάζεις σε παρακαλώ είναι παραδίπλα θα μας ακούσει και δεν θέλω να το μάθει έτσι...", κλαψούρισα.

- "Πρώτον θα το θεωρήσει υπέροχο, μου φαίνεται ότι θα ήθελε από τα βλέμματα που ανταλλάζετε κάποιες στιγμές και ταιριάζετε", μου απάντησε με σιγουριά.

- "'Οχι δεν θα γυρίσει να κοιτάξει εμένα ποτέ και θα μείνω με τα απωθημένα και να μου τρέχουν τα σάλια από μακριά και να τον βλέπω να φλερτάρει άλλες κοπέλες και εγώ να στεναχωριέμαι και να κλαίω και να ζητάω απεγνωσμένα μια ευκαιρία...". 

Τα τελευταία τα είπα δυνατά και πρέπει να με άκουσε ο Θανάσης γιατί με είχε καρφώσει με το βλέμμα του. Με έπιασαν τα κλάμματα και ανέβηκα τρέχοντας πάνω στην τάξη, πήρα μια καρέκλα και κάθισα ακριβώς δίπλα στο καλοριφέρ για να ζεσταίνομαι και να κλαψω ήρεμα, μιας και ήταν άδεια η τάξη. Την υπόλοιπη μέρα δεν μίλησα σε κανέναν ούτε ασχολήθηκα με το μάθημα. Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου και έψαχνα τρόπο για να εκφραστώ, να βγάλω ότι νιώθω από μέσα μου. Αλλά φοβόμουν. Φοβόμουν τα συναισθήματά μου και να τα εκφράσω γιατί ήταν τόσα πολλά και στο τέλος ίσως με κατάστρεφαν...