Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 13

Μέσα στο σχολικό με κατεύθυνση το σχολείο, το μέρος που ανυπομονούσα να πάω πιο πολύ για να τον δω. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από αγωνία, νόμιζα ότι θα βάλω τα κλάμματα. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα και αυτό με έκανε να τον θέλω όλο και πιο πολύ και να τον σκέφτομαι. Είχα βολευτεί στη θέση μου, είχα κλείσει τα μάτια μου και είχα βάλει τέρμα τη μουσική στο κινητό μου αλλά ούτε που θυμάμαι τι άκουγα. Και δεν ήταν μόνο αυτό, γράφαμε Γεωγραφία και δεν είχα διαβάσει καλά. Κοίτα τι σου έκανε βλαμμένη, μου φώναζε το υποσυνείδητο μου. Δεν με νοιάζει, μου αρέσει αυτή η αίσθηση. Το σχολικό σταμάτησε και άρχισε να κάνει όπισθεν. Ωχ φτάσαμε στο σχολείο, ήρθε η ώρα της εκτέλεσης. Κατέβηκα τελευταία από το σχολικό μήπως και κερδίσω λίγο χρόνο. Καθώς περπατούσα προς την είσοδο του σχολείου έσερνα κυριολεκτικά τα πόδια μου για να αργήσω. Μπήκα από την είσοδο και εξέτασα όλο τον χώρο γύρω μου μήπως και με περίμενε για να μου μιλήσει αλλά ευτυχώς δεν ήταν εκεί γύρω. Κατέβηκα στην αυλή φοβισμένη και τον είδα εκεί. Αμέσως έτρεξα στις τουαλέτες για να κρυφτώ και να μην με δει. Κατά τη διάρκεια της πρωϊνής προσευχής έμεινα εκεί μέσα. Κάθισα στο πάτωμα και περίμενα να ανέβουν όλα τα παιδιά πάνω και τελευταία εγώ. Με βαριά βήματα ανέβηκα πάνω. Οι διάδρομοι ήταν τόσο άδειοι και ήσυχοι. Η καθηγήτριά μας, η Κολλάρου, δεν είχε έρθει ακόμα με τα διαγωνίσματα. Μπήκα μέσα και αμέσως έπιασα την Μαριλένα και της είπα για το γεγονός ότι πέθανε ο παππούς μου με βουρκωμένα μάτια. Προσπαθούσα να κρυφτώ πίσω της έτσι ώστε να μην τον βλέπω. Μίλαγε στους φίλους του, με κοίταξε στιγμιαία και συνέχισε να τους μιλάει. Πάρα πολύ κακό σημάδι αυτό. Πήγα και κάθισα στη θέση μου ψύχραιμη ακόμα αλλά να με κατακλίζει το άγχος και να μην θέλω να το δείξω. Τον κοίταξα για μια τελευταία φορά και διάβαζε ένα χαρτί που μάλλον είχαν σημειώσεις Γεωγραφίας, Τα μάγουλά μου πήραν εκείνο το κοκκινωπό χρώμα με την σκέψη ότι θα με φιλούσε. Αλλά προς το παρόν έπρεπε να συγκεντρωθώ στο διαγώνισμα. Όνομα: Έφη Παναγιωτοπούλου, Ημερομηνία: 14 Νοεμβρίου, Τμήμα: Β2. Λίγη αντιγραφή από την Μαριλένα, λίγο από την Ναντιάννα, λίγο από την Ελπίδα και μερικά πράγματα που ήξερα και από μόνη μου πιστεύω να πιάσουν τουλάχιστον πάνω από τη βάση.

Η ώρα τελείωσε και η Κολλάρου μάζεψε τα χαρτιά και έφυγε. Ο Θανάσης τότε με κοίταξε γύρισε και με κοίταξε αλλιώς. Μου χαμογέλασε γλυκά και σηκώθηκε από το θρανίο του. Γύρισα το βλέμμα μου αλλού αντανακλαστηκά όπως κάθε άλλη φορά που τα βλέμματά μας συαντιόνταν. Έκανα μια γρήγορη επανάληψη το μάθημα της επόμενης ώρας. Ήρθε και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου αλλά επειδή δεν το κατάλαβα με ακούμπησε απαλά στον ώμο για να του δώσω σημασία.