Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 1

Να 'τος ο Θανάσης, μπαίνει από την μεγάλη καγκελόπορτα του σχολείου. Ψηλός, μελαχρινός, αδύνατος, με στυλ. Αλλά αυτό που μου τράβαγε την προσοχή και με τρέλαινε ήταν τα καταπράσινα μάτια του που χανόσουν μέσα τους. Αχ και αυτό το βλέμμα του που σε κάρφωνε. Δεν χόρταινα να τον κοιτάω. Τον ήξερα απο την Α' Γυμνασίου αλλά δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ προσωπικά μόνο ένα γεια και μια πλάκα κάναμε και αν. Όσο κι αν μου άρεσε δεν τον πλησίασα ποτέ γιατί ντρεπόμουν και επίσης ήταν συνέχεια με τους κολλητούς του. Οπότε δεν βρήκα το θάρρος. Όταν το είπα στην Ιωάννα μου είπε ότι ίσως είναι απλά ενθουσιασμός και τίποτα παραπάνω και να μην το σκέφτομαι και θα μου περάσει. Αλλά όχι. Όσο πέρναγε ο καιρός το σκεφτόμουν όλο και πιο πολύ αλλά τόσο που το άργησα έφτασε καλοκαίρι και χαθήκαμε. Έμεινα να κοιτάω το προφίλ του στο facebook ώρες ατελείωτες περιμένοντας ένα του μήνυμα. Αυτόν τον καιρό είχα πάει διακοπές με την Ιωάννα στο εξοχικό μου. Ήμασταν εκεί ήδη ένα μήνα και μας είχαν μείνει ακόμα τρεις εβδομάδες. Όταν ασυνείδητα, από την τρέλα μου, του έστειλα.

- "Γεια!"

- "γεια", απάντησε ξερά.

- "Τι κάνεις;"

- "καλά"

Και εκεί τελείωσε η συζήτηση μας. Προφανώς δεν είχε όρεξη ή τον ενοχλούσα ή απλά δεν νοιαζόταν. Οπότε δεν ασχολήθηκα να του στείλω, δεν ήθελα να τον ενοχλώ. Οπότε βυθίστηκα στις σκέψεις μου και βασανιζόμουν να μάθω τι σκεφτόταν χωρίς να βασανίζω εκείνον. Με πλησίασε η Ιωάννα και διάβασε την τρομερή συζήτηση. Και τότε ήταν που άρχισε το κήρυγμα και την πείραζε η εμφάνισή μου. Είχα καστανά μάτια, ήμουν ψηλή και είχα τα κιλά μου. Ήμουν πάντα απεριποίητη και δεν έκανα τον κόπο να γίνω καλύτερη γιατί πολύ απλά ήταν μπελάς. Αν και τώρα που ήμουν στο χωριό, κάθε απόγευμα εγώ και η Ιωάννα κάναμε το γύρω του χωριού με τα ποδήλατα μας και πηγαίναμε βόλτες και στα διπλανά χωριά οπότε ίσως είχα χάσει κάποια κιλά. Επίσης, φορούσα πάντα σκουρόχρωμα ρούχα για να δείχνω καλύτερη και να με αδυνατίζουν. Άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να φτιάξω το πρόσωπο μου.

- "Για να σε προσέξει πρέπει να φτιαχτείς λιγάκι και να γίνεις πιο όμορφη!"

- "Ακόμα και έτσι δεν θα ασχοληθεί οπότε δεν υπάρχει λόγος να τα κάνω όλα αυτά. Δεν θα γυρίσει να κοιτάξει εμένα ενώ υπάρχουν τόσες με πράσινα μάτια, γαλάζια ή κάτι άλλο ασυνήθιστο εκτός από το συνηθισμένο καφέ, έχουν ωραίο σώμα και στυλ..."

- "Σκάσε και κάτσε στην καρέκλα να σε κάνω άνθρωπο", είπε για να με πειράξει και μου έκανε τα γλυκά ματάκια.

Αυτή ήταν από μόνη της όμορφη χωρίς καθόλου κόπο. Πράσινα μάτια, μέτρια σε ύψος, αδύνατη και ήταν πανέμορφη ακόμα και χωρίς να βαφτεί. Αμέσως έπιασε το τσιμπιδάκι και άρχισε να μου βγάζει τα φρύδια σύμφωνα με το σχήμα των ματιών μου έτσι ώστε να τα αγκαλιάζει και να φαίνεται όμορφο. Μετά το δύσκολο σημείο. Έπρεπε να βγάλω και το μουστάκι. Έπιασε μια μικρή ταινία αποτρίχωσης και την άπλωσε πάνω από το πάνω χείλος μου τρίβοντας την για να κολλήσει καλά και με μια απότομη κίνηση την τράβηξε. Πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου και ο πόνος άρχισε να καταλαμβάνει το σημείο που είχε τραβηχτεί. Τα μάτια μου να βουρκώνουν και να αρχίζω να ουρλιάζω κάνοντας την να φρικάρει. Μου έκλεισε το στόμα με το χέρι της και μου είπε να ηρεμήσω. Συνέχισε απτόητη βάφοντάς μου τις βλεφαρίδες και να μου βάζει κραγιόν για να τονίσει τα καλά "παχιά" χείλη μου. Άπλωσε και μια κρέμα για να φύγει η κοκκινίλα από την αποτρίχωση και μετά από λίγα λεπτά ήταν μια χαρά. Δεν ήμουν καθόλου άσχημη, αντιθέτως ομόρφυνε το πρόσωπο μου. Επόμενη αλλαγή: εμφάνιση. Και η Ιωάννα δεν θα το έβαζε κάτω.