Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 6

Την επόμενη μέρα μπήκαμε στις τάξεις για να δούμε τους καθηγητές. Δεν είχα καθόλου άγχος που θα δω τα υπόλοιπα παιδιά, ούτε καμία τρομερή επαφή είχα μαζί τους. Μόνο με την Μαριλένα μίλαγα και με αυτή γιατί συμφωνούσαμε σε πολλά θέματα. Ένα πράγμα μου την έσπαγε όμως πάνω της, πάντα προσπαθούσε να μου το παίξει καλύτερη σε όλα γιατί ένιωθε μειονεκτικά και έχουν υπάρξει φορές που μου έλεγε "Σταμάτα να το παίζεις καλύτερη" ενώ απλά ήμουν ο εαυτός μου. Μια στο μπάσκετ που έβαζα συνέχεια καλάθια, μια στην εμφάνιση και πολλές άλλες φορές που ήθελε να με κρύψει και δεν τις θυμάμαι, καλύτερα. Όπως και να έχει έκανα παρέα μαζί της γιατί καμία άλλη δεν είχε ασχοληθεί να με γνωρίσει και να με πλησιάσει όπως εκείνη, αν και ήμασταν συνέχεια στην κόντρα και βριζόμασταν. Και το μόνο άτομο που με άγχωνε που θα το συναντούσα ήταν ο Θανάσης γιατί δεν ήθελα να καταλήξω έτσι όπως πέρσι.

~Πέρσι~

Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και ήμουν καινούργια αλλά παρόλα αυτά είχα γνωρίσει πολλά κορίτσια και έκανα παρέα. Στον αγιασμό δεν τον είχα προσέξει αλλά όταν μπήκε στην τάξη δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του. Μίλαγα με μια κοπέλα, την Κωνσταντίνα, και ήμασταν ακουμπισμένες στο παράθυρο. Εκείνη μου μίλαγε αλλά εγώ αλλού είχα το μυαλό μου. Ξαφνικά την διακόπτω και την ρωτάω πως τον λένε και μου λέει ότι είναι ο Θανάσης. Εκείνη συνέχισε να λέει γι' αυτό που έλεγε κι εμένα συνέχισαν να τρέχουν τα σάλια μου και να την αγνοώ. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν την παρακολουθούσα και με σκούντηξε βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου. Αλλά μετά από λίγη ώρα ξανακόλλησα και γύρισε και με είδε. Τότε μου χαμογέλασε και εγώ ανταπέδωσα κοκκινίζοντας από ντροπή και γυρίζοντας αλλού το βλέμμα μου.

Φέτος αποφάσισα να μην κάνω έτσι πάλι και καρφωθώ. Κάθισα δίπλα στην Μαριλένα και ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα. Άρχισα να αγχώνομαι και χωρίς να το θέλω ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και ήμουν σαν τον ψυχοπαθή που γέλαγε μόνος του. Περιεργάστηκε την τάξη και μετά το βλέμμα του έπεσε πάνω μου και ντράπηκα ακόμα πιο πολύ και περισσότερο επειδή με είδε πάλι να τον κοιτάω σαν το ληγούρι. Όταν χτύπησε το κουδούνι, επιλέξαμε τις θέσεις που θα καθόμασταν και η Μαριλένα έπεσε πάνω στο Θανάση και τον αγκάλιαζε. Σκρόφα. Εκείνη επέλεξε τη θέση μας η οποία ήταν ένα θρανίο μπροστά από το θρανίο του Θανάση. Έκανε και κάτι σωστό. Ένιωθα όμως κάποιες φορές τα μάτια του να είναι καρφωμένα πάνω μου. Και το επιβεβαίωνα γιατί κάθε φορά που γύρναγα να μιλήσω στην Μαριλένα κοίταγα με την περιφερειακή μου όραση και όντως με κοίταγε. Αλλά το καταλάβαινε και έκανε πως έπεσε τυχαία πάνω μου το βλέμμα του. Εγώ ακόμα κι αν το έβλεπα δεν το πίστευα γιατί μπορεί να με κοίταγε έτσι για να μου βρει κάποιο κουσούρι και να μου δημιουργήσει κάποιο παρατσούκλι. Αν και ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή και να του πω "Βλέπεις κάτι ενδιαφέρον;" αλλά προτίμησα να το βουλώσω παρά να το κάνει εκείνος με κάποια κακία. Και μετά η Μαριλένα κάτι μου είπε για τον Θανάση αλλά δεν κατάλαβα και της είπα ένα ξερό όχι. Μετά το ξανασκέφτηκα. Ήταν όμως αργά διότι του είχε πιάσει την κουβέντα και έκανε τα χαζογκομενίστηκα της. Πόσο ήθελα να της πατήσω μπουνιά αλλά έλα που δεν ήξερε ότι μου άρεσε και θα μου έκανε φασαρία. Οπότε την υπόλοιπη ώρα κάθισα σιωπηλή προσπαθώντας να μην ξεσπάσω πάνω της και την βρίσω ή αρχίσω να κλαίω. Ή μάλλον δεν άντεξα και μερικά δάκρια έτρεξαν αλλά μετά από λίγη ώρα ευτυχώς ηρέμησα. Γύρισα πίσω και τον κοίταξα γλυκά, καλύτερα που δεν με είδε και κοίταγε το τετράδιο του. Τελείωσε η μέρα χωρίς φασαρίες. Σκεφτόμουν τι θα έκανα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι και να κάνω κάτι μπορεί να το αγνοήσει παντελώς οπότε καλύτερα να μείνω σιωπηλή. Γύρισα σπίτι και μπήκα στο facebook, πάλι άνοιξε στο προφίλ του. Έφυγε ένας χαρούμενος αναστεναγμός, στο σχολείο τουλάχιστον ακόμα κι αν δεν μπορώ να τον πλησιάσω θα μπορώ να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έκανα κίνηση χωρίς να το μάθει ποτέ αν δεν ήθελα. Ήθελα όμως τόσο πολύ... Απλά είχα τον φόβο της απόρριψης...