Ματωμένες Αναμνήσεις

Chapter 12

Η μέρα προβλεπόταν μεγάλη και όλα εξαρτιόνταν από εκείνον, κρεμόντουσαν από μια κλωστή την οποία ο Θανάσης ή θα έκανε μια απότομη κίνηση και θα την έκοβε ή θα την έπαιρνε προσεχτικά στα χέρια του και θα πρόσεχε να μην κοπεί. Θα πληγωθώ ή θα γίνω η κοπέλα του; Στην πρώτη περίπτωση θα έπεφτα στα πατώματα, μιας και είχε πεθάνει και ο παππούς μου την προηγούμενη μέρα και δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση, και θα μου έπαιρνε λίγο χρόνο για να το χωνέψω. Θα πρέπει να σταματήσω να τον κοιτάω, να του χαμογελάω και να σκέφτομαι πως θα ήταν να είμαστε μαζί και να πνίξω αυτά που νιώθω στη σιωπή. Αλλά αν δεχθεί τα συναισθήματα μου θα είναι απερίγραπτα. Πιστεύω ότι θα είναι από εκείνα τα χαζοχαρούμενα κοριτσάκια που είναι μονίμως ευτυχισμένα και χαμογελάνε πλατιά σε όλους. Δεν θα με πείραζε καθόλου να πω την αλήθεια, το χρειαζόμουν για να αλλάξει η ψυχολογία μου. Θα ήταν δικός μου, αυτός που ονειρευόμουν τόσο καιρό και ήθελα όσο τίποτα άλλο. Θα μπορούσα φανερά να τον κοιτάω και να του χαμογελάω χωρίς να φοβάμαι για το αν θα φανώ γελοία ή αν θα καρφωθώ. Μπορώ να πω ότι ήμουν ερωτευμένη και δεν έχω μετανιώσει γι' αυτό που έκανα. Όσο σκέφτομαι τι θα γινόταν αν είμασταν μαζί μου έρχεται να αρχίσω να ουρλιάζω από την χαρά μου και να χοροπηδάω με την μουσική δυνατά χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Συνήθως όταν τον σκεφτόμουν δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον γύρω μου και ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Αν γινόμασταν ζευγάρι θα μπορούσα να τον παίρνω αγκαλιά, να χώνομαι μέσα της και να χάνομαι στη σκέψη ότι επιτέλους είναι δικός μου. Και όσο σκέφτομαι ότι θα τον φιλήσω αγχώνομαι υπερβολικά. Κι αν δεν φιλάω καλά; Μήπως η Μαριλένα του είπε ότι είναι η πρώτη κανονική και σοβαρή μου σχέση; Δεν θέλω να το μάθει, θα γίνω ρεζίλι και θα πέσω στα μάτια του και ίσως... με αφήσει σύξυλη επειδή δεν του άρεσε. Δεν μ' αρέσει αυτή η σκέψη. Δεν ξέρω αν ανυπομονώ να πάω σχολείο ή να μείνω σπίτι και να μείνω κουλουριασμένη κάτω από τα παπλώματα ξέροντας ότι αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθώ, δεν μπορώ να κρύβομαι για πάντα γιατί θα αναρωτηθεί και ο Θανάσης τι μου συνέβη. Ξαφνική εξαφάνιση 13χρονου κοριτσιού από δείλια. Αυτό μάλιστα, μου ταιριάζει απόλυτα. Και αν το έχει δει, πως του φάνηκε όταν το διάβασε; Φρίκαρε; Χάρηκε; Χαμογέλασε γλυκά και με σκέφτηκε; Ποιός ξέρει... Αναρωτίεμαι πως θα με πλησίασει και τι θα μου πει. Ίσως να με πλησιάσει και απλά να με φιλήσει; Θα ήταν υπέροχο. Κι αν τραβηχτώ και το χαλάσω; Και σίγουρα θα πάρω το κοκκινωπό χρώμα που παίρνουν κάθε φορά τα μάγουλα μου όταν τον κοιτάω και με πιάνει. Όταν το κάνει αυτό κάνει την καρδιά μου να χάνει χτύπους και να επικεντρώνεται σε εκείνον και μετά από λίγη ώρα να επανέρχεται και να χτυπάει δυνατά ζητώντας τον, ζητώντας να χτυπάει από την αγάπη που της προσφέρει. Θα με πιάσει τρακ, μπορεί ακόμα και να κομπλάρω και να τον κοιτάω μαγεμένη από τα πράσινα μάτια του χωρίς να ξέρω τι να του πω και χωρίς να ακούω αυτά που λέει, απλά να ονειρεύομαι για εμάς. Όλα αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου ενώ ανακάτευα τα δημητριακά μου και τα κοίταγα ανέκφραστη και προβληματισμένη χωρίς να τρώω. Η μητέρα μου με κοίταγε τρομαγμένη και προσπαθούσε να καταλάβει τι κοίταγα με τόση επιμονή. Κάποια στιγμή συνήλθα και άρχισα να τρώω φυσιολογικά που αυτό ηρέμησε τη μητέρα μου ξέροντας ότι ζω. Είκοσι λεπτά πριν έρθει το σχολικό, τον δω και μου πει την απόφασή του...