REALLY, Yeonbin

🌵

Peçeteleriniz hazırsaaaa
İyi okumalar ama pek iyi olacağınızı sanmıyorum ama eheheh

Durağa vardığında yeonjun henüz gelmemişti o da oturup nefeslenmeye başladı yeonjun için fazlasıyla endişeliydi gidecekleri yerde karşılarına herşey çıkabilirdi eğer annesi çıkarsa yeonjun mahvolurdu psikolojik olarak çöker ve büyük bir depresyon yaşardı

O bunları düşünürken yolun karşısından onu izleyen sevgilisini fark etmemişti yeonjun karşıya geçip Soobinin yanına, durağın koltuğuna oturdu soobin yanına oturan bedeni fark edip o tarafa döndü ve sevgilisini görünce hemen gülümsedi

"Bir sorun mu var bebeğim"

"Hayır yok neden"

"Çok dalgınsın soobin"

"Sadece oraya gitmeye dair endişelerim var yeonjun"

"Neden"

"Sadece his"

"Ben oraya gitmek için korkumu yenmişken şimdi de sen mi korkuyorsun"

"Evet yeonjun her neyse hadi gidelim otobüste geldi"

Yolun kenarında duran otobüse bindiler ve yolu izlemeye başladılar. İkisininde endişeleri vardı. Soobin herşeyi düşünüyordu her ihtimalde ne yapacağını düşünüyordu, yeonjunsa annesinin onu oraya göndermesinin önemli bir nedeni olduğunu düşünüyordu eğer bu önemli olmasaydı soobini sevmesine engel olmazdı

Yaklaşık yarım saat sorna ikiside -kafaları tıka basa biçimde doluydu- şöförün yaptığı son durak uyarısı ile geldiklerini fark etmişlerdi. Otobüsten indiler ve gidecekleri evin topraklı yolunu yürümeye başladılar

Sonunda evi gördüklerinde yeonjun derin bir nefes aldı ve yürüdüğü sırada evi incelemeye başladı. Dışı beyaza boyanmış ev oldukça yeni görünüyordu ön tarafında üstte iki ve altta da iki tane olmak üzere dört tane pencere vardı büyük bir bahçeyi kapatan demir kapı oldukça şaşalı ve büyüktü onun arkasında bahçeyi süren yaşlı bir adam vardı ellerinde eldiven ve üzerinde bahçıvan elbiseleri olan adama başını kaldırdığı an yeonjunla göz teması kurmuştu

Eve birkaç adım kala soobin durdu ve yeonjun un elini tutup onuda durdurdu

"Ne oldu soobin"

"Ne olursa olsun, karşımıza ne çıkarsa çıksın senin yanında olacağım bunu bilmeni istiyorum"

"Biliyorum bebeğim"

Soobin yavaşça eğilip sevgilisinin dudaklarına minicik bir öpücük bıraktı ve anlını onunkine dayadı "kimsenin seni üzmesine izin vermiyeceğim bebeğim" dudaklarını tekrar birleştirdi ve anlını sevgilisinin dem ayırdı ayırdı. Yürümeye devam ettiler

Artık neredeyse büyük kapıya varmışlardı soobin yeonjun un elini daha sıkı tuttu ve büyük kapının yanında durdular bahçedeki yaşlı adam da kapıya yaklaşmıştı

"Merhaba amca"

"Merhaba oğlum ne oldu da buraya geldiniz"

"Şey buraya gelmemizin nedeni önemli kapıyı açar mısın içeri girmemiz ve evin sahibi ile görüşmemiz gerek"

"Adın ne senin bakalım"

"Yeonjun"

"Yeonjun mu" adama bir an duraksamıştı başını aşağı eğip birşeyler düşünmüş ve bir anda başını kaldırıp gözlerini yüzlerce metre ayırarak yeonjun bakmıştı

"Sonunda geldin" kapının kilidini açıp içeriye, eve doğru koşmaya ve "Geldi geldi diye bağırmaya başlamıştı" yeonjun ve soobin büyük kapıyı itip içeri girdiler ve birilerinin gelmesini beklediler

Onlar ne olduğunu bile anlamamışken arkalarından sırtlarına birer el değmişti ikiside irkilip arkalarını döndüklerinde beomgyu ve taehyunu görmüşlerdi

"Ne arıyorsunuz burada"

"Sizi takip etmek çok zordu"

"Cidden mi neden geldiniz"

"Seni bugün yanlız bırakamazdık" onlar konuşurken içeriden koşarak bir kadın çıkmıştı beomgyu kadını farkettiğinde herkesin oraya bakmasını sağlamıştı