Kabanata 28

532 11 19
                                    

KABANATA 28

The door's elevator closed slowsly. We're staring to each other hanggang sa sumarado na iyon. I swallowed hardly and my heartbeat was beating so fast.

I glanced at steve who's wasted lying on the floor. Nag tagis ako ng bagang at iniwas sa kaniya ang tingin. I couldn't stand with you anymore, hindi ko inaakala na magagawa niya 'yon.

I sighed deeply and roam my eyes around. Agad kong tinakbo ang kabilang elevator ngunit alam kong ibang parte na ang kakalabasan ko.

I ran through it, agad akong sumakay ng bumukas iyon at pinindot ng paulit ulit upang mag sarado ang pinto.

Fuck it. Bakit ba nangyayari ito! We're okay this past few days! Ngunit mismo na ang tadhana ang gumagawa ng paraan upang hindi kami maayos!

I ran when the door immediately opened. Nilingon at sinimpatya ko ang bawat daanan. Lumiko ako sa kanan at kumaliwa naman.

I stopped when I saw him.

Hindi man lang siya nagulat nung makita niya ako. I was catching my breath. "Zaimon!" I shouted.

But he didn't stopped. Halos takbuhin ko na ang distansya namin. Ngunit binukssn niya na yung pinto at agad na pumasok.

Hinarang at pinigilan ko ito sa pag sara gamit ang aking kamay. I immediately looked to his face.

Nakatingin siya sa aking kamay at nag tagis ng panga nag angat sa akin ng mata.

I swallowed. "C-can we talk?"

He didn't talked. "Go home. Let's talk tomorrow" aniyang sisasara ang pinto ngunit hinarang ko muli ang aking kamay.

He whispered a curse. "You'll be hurt, damn it!"

He grabbed my arms I entered to his unit. Napalunok ako habang nakatingin sa naiirita niyang mukha.

He closed the door and looked to my eyes. "What do you want?"

Binasa ko ang aking labi. Binitawan niya ang aking braso at nag lakad papalayo sa akin. Napahawak ako sa aking kamay habang tinitignan siya. Hinubad niya ang kaniyang coat at basta nalang nilapag sa sofa at tinignan ako, he's on white sleeves.

"Can I explain please?"

His brow arched. "I didn't say I want your explanation. Kung yan lang ang habol mo dito, at muntik nang ma ipit ang kamay mo. You can go now, sinasayang mo ang oras ko.." malamig niyang saad.

I swallowed when i heard the way he was talking at me.

"Gusto ko mag paliwanag.."

He shook his head. "You can go back to your boyfriend. It seems like he was wasted"

"Hindi ko nga siya boyfriend!"

He clenched his jaw. "Ah yeah? Kissing in the basement? Bakit hindi na lang kayo umakyat rito at gawin ang gusto niyo?" Sarcasm on his voice.

Anger built on my chest. "We are not okay?! Hindi ko siya boyfriend at mas lalong hindi ko siya hinalikan! He kissed me!"

"Whatever you say. Umuwi kana" saad niya at tinalikuran ako at pumasok ss kaniyang kwarto.

I was left hanging on his living room. Tila may punyal na tusok sa aking dibdib habang nakatingin sa nakasaradong pintuan. I sighed deeply and forced myself not to cry. Damn it, ano ba kasi ang nararamdaman ko?

I walked away from his unit. Agad akong pumasok sa katabing unut ko lang din. Pumasok sa kwarto at binagsak ang sarili ss kama.

I was staring at ceiling. Why I suddenly being like this? Gusto ko na naman ba siya? Hindi ko maipaliwanag pero.. gusto kong mag paliwanag sa kaniya, kahit ayaw niyang tanggapin yon.

De Villiere #1: Countless TimesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon