SIMULA

3.7K 42 25
                                    



"What's wrong with you, sassy?" I glanced at mae. She's chewing again her bubble gum. Ewan ko ba, ever since hindi na talaga mawala yung habit niya na ganyan. She used to call me sassy but everyone call me scarlet, I let her kasi wala naman na akong magagawa.

I sigh, and looked back again to my phone at inangat ito at pinakita sa kaniya. "He's not replying on me"

Mae smirked, sinandal ang kaniyang likuran sa upuan at tinaas naman ang isang paa. "Maybe he's cheating"

Paulit ulit, ngunit hindi ako maniniwala. Enzo will never do that to me, I trust him.

Umiling ako. "He'll never do that.. baka busy lang"

Mae sarcastically laughed, "Tanga" she murmured but I heard it.

Our professor was not here at sobrang ingay talaga. I'm 2nd year college taking architecture, gusto ko sana mag take ng tourism pero my papa wants me to take architecture, kaya sinundan ko nalang, even though I don't want it, at first, pero kalaunan ay nagugustuhan ko narin.

"Scarlet!" A male voice shouted.

Gary walked towards at me, "Ano?" Iritadong boses ko.

His gummy smile showed again, lahat 'daw' ng babae ay nahuhulog sa ngiti niya. Yike, gross. And he's my cousin.

"Someone wants to talk to you" he grinned.

I frowned. "Leave me alone" I walked away and left him.

"Nandito napo ako pa.." I take off my shoes, bago pumasok. Agad naman sumalubong ang tahimik naming tahanan.

I sighed, it's been a years since my mom died, fifteen years ago because of breast cancer, madalang na akong kausapin ni papa, hindi ko galit s'ya sa akin pero madalang din akong kausapin.

Fifteen years without mama, I felt emoty without her love and guidance. I'm so young back then when she died. Nandito parin yung mga sana na, sana nandito pa siya at sana masaya kami kasama s'ya.

Tumigil ako sa pag lalakad nang makitang kumakain ang aking ama. Nilapitan ko ito at agad siyang tumingin sa'kin ngunit saglit lamang iyon at bumalik sa pagkain.

"Mano po.." mahinang boses na ani ko.

He just lift his hand and let me do it. Ngumiti lamang ako ng tipid, "Bihis muna po ako.." he didn't say anything.

Bumuntong hininga ako ng marahan habang tinatanggal ang neck tie ng uniform ko. Being with my papa in those years, parang wala narin sa'kin ngayon ang ginagawang pag ignora sa'kin. It made me realize that I should not forced someone to love me the way I love them.

Bumaling ang aking ulo nang marinig ang pag ring ng aking phone. I know it's enzo. He's been my light on my darkess life in those years.

[Hi babe..]

My forehead creased after I heard his voice.

[hey.. what's wrong? May nangyari ba?] I still managed my voice into normal, even though I'm worried.

He huskily chuckled. [I miss you..]

I smiled, lagi s'yang ganito, na sana hinihiling ko na huwag siyang mag babago, sana walang mag bago sa'min.

[ Let's meet up here in manila, malapit na mag pasko, i miss you.. here in ust, we have event called paskuhan, can you come? ]

I gulped hardly. Wala akong masagot dahil wala akong kasiguraduhan. When enzo started studying in manila, hindi na palagi ang pag kikita namin. We only communicate on social media. Kung dati 'y nahihirapan na ako sa pag dadahilan ngayon pa kayang nasa manila siya.

De Villiere #1: Countless TimesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon