De Villiere #1: Countless Times

WAKAS

Thank you for reaching to the last chapter of this story. I hope, you enjoyed reading Countless times.

WAKAS

"Tama na! Don't hurt your son, Zachary!" Mom shouted in fear. I could clearly see how her hands were trembling.

Hinawakan ko ang gilid ng aking pag ibabang labi at matalim na tinignan ang aking ama. Nanlilisik rin kung maka tingin sa akin.

"You're such a disgrace to the family!! Bakit hindi mo gayahin ang mga kapatid mo?! You're the youngest, but you're puting too much shame in this family!!" My father's voice thundered in the whole room.

I looked away, and didn't even get hurt to his words. Nasanay na ako sa mapanakit na mga salita niya, simula nung bata pa lang ako. Ginawa ko na ang lahat ng posible na ikakasiya niya sa akin, bit he was just seeing my two brothers.

"Stop comparing me to him! Mas nanaisin ko nalang mamatay kesa sundin ang mga utos mo-" muling lumatay ang kaniyang palad sa aking pisngi.

My mom gasped, and immediately hold my father's arms.

"Napaka wala mong kwenta! Sana ay hindi ka nalang na buhay!!" He shouted more.

Tumawa ako ng pagak, kahit sakit ng buong katawan ang aking nararamdaman. I saw how they were stunned because of my laughed. I stood up like nothing happened, I turned my back at them. "I hope I didn't live too in this hell. Demonyo kasi ang sarili kong ama.."

Hindi ko sila nilingon at nag tagis ng panga habang mariin ang pag kakahawak sa mga kamay. Agad kong kinuha ang aking maleta na naka handa na. I'm just living in this place, because of my mom, I don't want to leave her, but she doesn't want to come with me. Ako nalang ang aalis rito. Nag pakalayo layo ako hanggang sa mapadpad sa isang lugar na tahimik. I liked the community also the people here, pala kaibigan at mababait ang mga tao, bukod sa tahimik ay maganda rin ang lugar at sariwa ang hangin.

I opened my wallet and just saw a 100 pesos. Napa pikit ako at bumuntong hininga. Lumabas ako ng bahay upang bumili ng makakain, ngunit napatagil ako ng makita ang isang sasakyan.

"What are you doing here, sean?" I asked, coldly.

Ngumisi-ngisi pa siya at nilibot ang tingin sa buong kabahayan. "Really? A hard headed man, a spoiled brat living here this kind of house? Ano ang dala mo? Isang platic ng ulam?"

Nag tagis ako ng panga at matalim siyang tinignan. "Stop with your bullshits, if you're just here to insult me, also what I had, mas mabuting umalis ka nalang"

"Woah woah woah, easy cousin! I'm just here to help you!"

I shool my head. "I doneed your help, umalis kana" pag tutulak ko sa kaniya.

"B-but-" huli na ng mag salita siya ng pabagsak kong sinarado ang pintuan. Napa hilot ako sa aking ilong. Kailan may hindi ko aasamin na tumira sa gan'tong lugar. But enjoying myself alone here in this house, unti unti ko ng natutuhan ang ilang bagay bagay. Nag trabaho ako kahit maliit ang sweldo, swerte pa nga ako dahil bakasyon sa mga oras na ito. But I didn't expect that day would happened, natanggal ako sa trabaho dahil sa pakikipag away sa isang costumer, fuck him.

Agad naman ako nag apply sa isang store, 7-eleven to be exact. Wala naman akong intress sa mga babae dito dahil wala naman akong paki sa kanila, I just don't find them attractive that much. Ang sabi sa akin ng may ari ay wala silang costumer? Bakit biglang nag sidayo ang mga babae rito? Napapagod na nga ang kamay ko kaka scan saka kaka bukas ng cashier.

I closed my eyes tightly, I'm glad it was evening right now. Wala kasing pahinga hangga't hindi nauubos ang costumer. It was almost 3 months that I've been living alone. Sean was fucking annoying, he always calling me from time to night at night. We had a deal, and I got my car, he said he wants to help me and I accepted it. Pumasok narin ako sa unibersidad, malapit rito at nag bayad. I was helped because of sean. But he confessed to me that he'll not be able to help me for upcoming days or weeks. Baka daw mahalata na siya nila tita, that's why he didn't go here.