Kabanata 34

514 10 13
                                    

KABANATA 34

Binilisan ko ang pag hakbang, halos takbuhin ko ang distansya. Tila lahat ng bagay ay lumalayo ang pagitan. Bawat pag hakbang ay siyang pag tibok ng puso kong gustong kumawala, tila nabibingi sa kapaligiran.

Gusto ko siyang makita, naninikip ang dibdib ko at halos maluha ang mga mata.

I wanted to see him, I want to see his eyes staring to me again, saying he love me more than I know. Yung ngiti niya, yung tawa, the way he hugged me and kissed me.

Fuck. Mas lalo akong nangulila sa kaniya.

Saktong pag bukas ko ng pintuan ay agad na sumalubong sa akin ang mag ina. Tita Zafianna were crying while cupping the face of her son. Hindi ko maaninag ang kajit emosyon ni zaimon.

I walked towards at them, tila nang hihina ang aking mga binti at nanlamig ang buong katawan, nanubig ang mga mata habang tuluyan nang nakita ang kaniyang mukha.

He's awake.

His eyes were opened.

His eyes suddenly drifted at me. Tuluyan na akong natunaw sa kinatatayuan at nag sibagsakan ang mga luha. My hands were shaking right now, tila kirot at habag naman sa aking dibdib.

"z-zai.." I called him using my tone are almost shuttering.

He blinked afterwards, his forehead creased. "Who are you?"

Tumigil ang aking kamay sa ere. I was about to reach me when he said those words. What happened to him?

"A-anak.." saad ni tita sa akin gilid, paos ang boses. Hinawakan niya ang kamay ng kaniyang anak na nakatingin parin sa akin. I suddenly felt pain on my chest, the way he's staring at me before, full of love. But now? The way he's staring at me, like he didn't know me at all.

Napa atras ako at tinago ang aking kamay ss aking likuran at napa singhap.

Tita Zafianna swallowed eyes glanced at me. "I-iha.." she called me.

"Do you know her mom?"

Tuluyan na akong nanigas sa aking kinatatayuan. His voice are pure, tila walang pag papanggap.

I stared at him back, pinigilan ko ang aking pag iyak at tila may bumara sa lalamunan.

I stepped backward. "I'll call the doctor.." I said before I rushed went outside.

My heartbeat was beating so loudly. Napa pikit ako at naoa sandal sa pader. Nang hihina ang tuhod. I closed my eyes tightly, let my tears fell from my eyes.

"He's having a temporary amnesia. Loke what I've said, temporary lamang iyon dahil sa pag kaka comatose niya ng isang buwan. Ilang linggo o aabutin ng buwan, ay makaka alala rin siya. But ofcourse, we've to monitor his brain, the operation went successfully. You can help him to remember the memories had been lost, but don't force his brain.."

Tita reached my hand and squeezed lightly into hers. Napa buntong hininga ako. He's on amnesia.. hindi niy ako kilala.. hnaggang saan naman ang naalala lamang niya? That makes me weak, ni alala niya sa akin ay wala siyang maalala. From the start of our memories he cannot remember it.

Tita hold the both of my shoulder. Naka yuko lamang ako at nang hihina parin.

"I'll helo him to remember you iha. Let's help him okay? He'll remember you.. we've to trust him.." she said before she embrace me.

I break down and let myself to cry on her shoulder. Akala ko tapos na, akala ko matatapos na lahat ng sakit dahil sa wakas nagising na siya.

When our paths crossed from tge start. Hindi niya maalala yon. The way he cares to me when I'm with enzo. Kung paano niya ako inalo at siya na mismo ang nag tanggal ng sakit na matagal ko ng tinitiis.

De Villiere #1: Countless TimesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon