Kabanata 36

566 9 3
                                    

KABANATA 36


He was about to let go of my lips when I encircled my arms into his nape. Baka ang pag kagulat niya at mas lalo kong pinalalim ang halik, I suck his lower lip while pushing my tounge into his.

He grunted while our lips locked to each other.

I miss him.. fuck, I miss him..

Nanubig ang aking mga mata at hinayaan ang sarili na halikan siya. I couldn't just let go of him, I have a chance to kiss him like this before. I angled my head and kiss him more. He kissed me back the way i'm kissing his lips.

Tumigil lamang kami ng parehas na kami mawalan ng hangin. We're breathing so heavy while our forehead were enough closed firmly to each other.

Unti unting ginawa kong pag kalas sa kaniya. I suddenly felt my heart were tearing a part. Hindi ba pwede ganon na lamang kami? Hindi ba pwedeng masaya uli kai gaya ng dati?

He gradually moved away from me. I wasn't staring to his eyes and avoding his gaze. I just want him to leave, ayoko ng umasa pa. Gusto ko, maalala niya muna ako, maalala niya kung anong meron kami.

He stood up but still looking at him. No, ayoko, please just walked away..

My eyes pooled in tears, I know he will leave me eventually, my chest tightened.

He finally turned his back at me. Sa wakas, nag karoon rin ako ng pag kakataon na tignan siya kahit hindi sa mga mata. Pinanuod ko lamang siya hanggang sa tuluyan nang sumarado ang pintuan.

I sighed deeply and closed my eyes.

"Good morning.." bati ko sa kaniya. I gave him a smile but he immediately looked away.

I swallowed hard. "K-kain kana.." pang anyaya ko.

Tahimik siyang umupo sa aking harapan. It's 8am in the morning, at kailan kong pumasok mismo sa kompanya maging sa site.

"You have work?"

Tumango ako sa kaniya. "I-i have to leave.."

Gumalaw siya at kumuha ng bread at nilagay sa plato. "I want to talk with mom.."

I gasp. "C-can I ask, why?"

His eyes shifted at me. The same day how he's staring at me, emotionless. "I want to ask, everything.."

Bumilis ang tibok ng puso ko at napatingin sa lamesa. Hindi ko alam ang sasabihin, but it looks like he's persistent to know what happened to him.

"Will you be fine?" I shuttered.

He nodded, silently. "I will, don't mind me.."

I blinked once. "C-can I be with you? I m-mean, gusto kong.. malaman kung anong pag uusapan niyo.."

His brow shot up, he's confused but it did faded away immediately. "Papasok ka. Kahit hindi ko alam ang gagawin mo, mukhang importante 'yan.. I didn't even know what are you doing outside of this house.."

Napalunok ako. I suddenly felt a tension. "G-gusto mo bang malaman?"

His eyes drifted at me again. "Would you tell me?"

We stared to each other, I couldn't answer him, ayoko dahil baka may maalala siya at sumakit ang ulo niya. Hindi ko nga alam kung ano ang naging trigger ng pag sakit ng ulo niya kahapon, maaring biglaan, ngunit maaring may nakita siya o nabasa, o narinig.

He looked away. "If you can't, the don't"He said simply.

Tuluyan na akong natahimik at pinag patuloy ang pagkain ng mabagal. Nakaka bingi, parang ayoko ng ganito.

De Villiere #1: Countless TimesTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon