Love on wheels (ON HOLD)

Hoofdstuk elf

Hoofdstuk elf

 

Nadat Roan me heel de kassa had uitgelegd, hielp ik met uitpakken.
Allemaal chipzakken waren bijeen ingepakt, nu moesten ze enkel nog maar uit het plastiek en de grote dozen gehaald worden.

Roan zou de dozen open snijden met een snijmes en ze uit het plastiek halen. Ik had als taak gekregen om ze in het juiste rek te leggen. Voor zover ik eraan kon natuurlijk.

‘Weet je…,’ begon ik een beetje vertwijfeld.

Zou ik hem dit wel vertellen? Ach ja, het was nog best grappig dus waarom ook niet.

Hij keek op van de doos vol paprika chips die hij net had opengemaakt.

‘Wat weet ik?’

Even grinnikte ik eventjes voordat ik het hem vertelde.

‘Lisanne heeft een bijnaam voor je bedacht,’ zei ik vaagjes en weer keek hij op.

‘Is dat zo?’ zei hij en haalde een wenkbrauw op.

‘Jup.’

Hij bleef me vragend aanstaren, wachtend tot ik zei wat zijn bijnaam wel niet was.

Ik bleef hem enkel met een grijns aanstaren totdat hij gefrustreerd uitriep: ‘Zeg nou maar gewoon die bijnaam!’

‘Roar,’ zei ik als een echte tijger en schoot vervolgens in een schaterlach.

Roan viel me al snel bij met het gelach en schudde hopeloos zijn hoofd.

‘You have to be kidding me.’

‘Het spijt me, maar het is wat het is,’ zei ik schouderophalend en hij gaf me drie pakken chips aan die ik in het schap vlak naast me legde.

‘Lisanne heeft iets voor me, denk ik.’ Hij gaf me weer wat paprika chips zakken.

‘Ja?’ zei mijn stem een beetje schor en ik hoestte een paar keer.

Als ik maar niet ziek werd.

‘Maar ze is niet mijn type, dus geen zorgen,’ knipoogde hij naar me nadat hij me weer een stuk of vier paprika chips zakken had aangegeven.

Knipoogde hij nou serieus naar me?

‘Hah en wie is dan wel je type, Roan Timmers?’

Er klonk een hint van lichte nieuwsgierigheid in mijn stem.

‘Ik zal je zeggen wie niet mijn type is. Meiden met bakken make-up op en zo bitchy als het maar zijn kan.’ Hij trok er een gezicht vol afschuw bij en deed nog net geen kotsneigingen na.

‘Oh, zoals Lisanne dus?’

Ik kende die meid welgeteld tien minuten, toch had ik zo’n voorgevoel dat ze echt geen lieverdje was.

‘Wat zei je nou net over me?’ siste er iemand achter me en ik hoefde me niet om te draaien om te weten wie er achter me stond.

En dat op mijn eerste werkdag… Dit leek wel high school drama...

------------------------------------------------------

Omdat het vorige hoofdstuk zo kort was, is hier nog een super kort hoofdstukje ;)

Twee hoofdstukken op één dag! Wauw! Wat ben ik toch lief hé? ^^