Love on wheels (ON HOLD)

Hoofdstuk twee

Aanschouw hoofdstuk deux! Wohoow :D

Bedankt voor alle leuke reacties en de mega veel votes op hoofdstuk één! ^^

Maar bovenal bedankt voor de 1.900+ volgers :O Dat is zo mega veel! Echt super bedankt!

En ook wil ik even een vriendin hierop wattpad bedanken: @Saraline2000

Ze heeft mee geholpen met brainstormen over dit verhaal en ook heeft ze nog eens dit hoofdstuk verbeterd. Echt, she is awesome! Dus volg haar maar ;)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk twee

Roan was bekend voor zijn slechte daden. Zo had ik eens het gerucht gehoord dat hij een krantenwinkeltje had overvallen of eens een handtas had gestolen van een oude vrouw. Dit waren slechts roddels die waarschijnlijk niet eens waar waren, zoals de meeste roddels.

Het was gewoon een typische badboy die egocentrisch was ingesteld en deed waar hij zin in had. Maar of hij echt een crimineel was? Nee, dat denk ik niet.

Plots viel me zijn uniform op. Een wit hemd, gecombineerd met een lichtgroene vest en das. Vergeet de zwarte broek niet, wat hem heel goed stond. Hij werkte hier dus…

Mijn ogen bleven ook even hangen bij zijn emotieloos gezicht.

Hij had opvallende kaaklijnen, lichtbruine ogen, dunne lippen, een perfecte neus en tot slot lichtbruin haar dat gevormd was tot een kort kuifje.

Ja, al bij al was hij best knap.

‘Bedankt,’ zei ik en hield de doos Oreo’s omhoog.

Pas dan viel me de kar vol dozen etenswaren op. Ik was zo geconcentreerd geweest op mijn pak Oreo’s, dat het me niet eens was opgevallen dat hij naar me toe was gekomen met een kar vol etenswaren.

Wanneer hij me droogjes had toegeknikt, begon hij dozen koeken uit de kar te halen.

Even slikte ik en tikte zachtjes met mijn wijsvinger op de doos Oreo’s, dat ik nog steeds in mijn handen vast hield.

Mijn ogen volgden zijn handelingen en al snel merkte ik op dat hij zich duidelijk verveelde met dit werk.

Werk. Wat wilde ik ook graag een studentenjob hebben waar ik in mijn vrije gang kon gaan. En een centje bij verdienen, leek me best handig.

Mijn ogen gleden van hem naar mijn lichaam. Een meid zonder benen… Nee, die zal nooit werk vinden. Een zucht ontsnapte uit mijn mond en Roan keek op van alle koekverpakkingen.

Even fronste hij lichtjes zijn wenkbrauwen en een onderzoekende blik gleed over mijn gezicht.

‘Is er soms iets?’

Dat waren de eerste woorden die hij tegen me uitsprak en ik moest zeggen dat zijn woorden niet bezorgd of medelijdend klonken. Dat was de eerste keer in heel mijn leven dat iemand me deze vraag stelde zonder die emoties in zijn stem naar voren te laten komen.

Daardoor alleen al kreeg ik een glimlach op mijn gezicht.

‘Het gaat,’ zei ik schouderophalend en ik keek even in het rond, op zoek naar andere lekkere koekjes.

Roan deed weer verder met waar die mee bezig was en even twijfelde ik voordat ik mijn vraag luidop uitsprak.

‘Misschien is dit een domme vraag, maar weet je misschien of deze supermarkt nog iemand zoekt?’

Waarom vroeg ik dit zelfs? Ik wou dat ik mijn woorden, die nu tussen ons in hingen, kon grijpen om ze vervolgens weer veilig in mijn mond te stoppen.

Maar nee, ik was weer eens zo impulsief. Hoe had ik nu die vraag kunnen stellen?

Ten eerste was de kans klein, dat als ze iemand zochten, ze een gehandicapte wilden aannemen. Zo nuttig was ik niet, want ik kon enkel achter de kassa gaan zitten.

Dan had je nog mijn overbezorgde familie die het nooit over hun hart zouden krijgen dat ik, de meid zonder benen, zelfstandig zou gaan werken. Ergens buiten bereik, waar ze niet voor me konden zorgen.

Toch reageerde Roan niet zoals ik verwacht had.

‘Hoezo is een domme vraag?’ Even haalde hij een wenkbrauw op voordat hij de volgende woorden uitsprak: ‘Toevallig zoeken ze nog iemand, ja. Mijn manager regelt dit soort dingen. Vandaag is hij er echter niet, morgen wel.’

Even keek hij me aan alvorens hij drie pakken speculaaskoeken uit de kar haalde en in het rek zette.

‘Hmm, oké.’ Je hoorde duidelijk de twijfeling in mijn stem.

Toch wilde ik dit werk echt wel doen. Ik bedoel, dan had ik eindelijk eens wat vrijheid en geen bezorgde familie die altijd over mijn schouder mee keek naar alles wat ik deed.

Even haalde ik diep adem. Ja, ik moest dit echt doen.

‘Moet ik een afspraak maken met hem?’ vroeg ik benieuwd en keek hem vastberaden aan.

‘Nee,’ reageerde hij kortaf en verduidelijkte zijn antwoord door te zeggen: ‘Hij is echt wanhopig op zoek naar wat nieuwe werknemers, dus hij zal wel wat tijd voor je vrij maken.’

Weer kon ik het niet nalaten te glimlachen. Roan was niet eens zo erg!

Ik begreep niet waarom iedereen zo-. Mijn gedachten werden onderbroken door Remy die plots naast me stond. Ietwat geschrokken keek ik op en ik klemde mijn handen stevig om de doos Oreo’s. Zou hij iets van ons gesprek opgevangen hebben?

Als dat maar goed kwam…

 ----------------------------------------------------------------------------------

Oeeh spannuuund :) Oké, zo spannend is het nou ook weer niet maar ja :p

Wie wil er trouwens proeflezer zijn? (Je moet goed zijn in grammatica, lange opbouwende kritiek kunnen geven en bovenal streng zijn)

Ik neem maximaal vijf proeflezers aan. Dat zijn er nu nog maar vier aangezien @Saraeline2000 al een proeflezer is.

Als je proeflezer wilt zijn, geef dan ook even je leeftijd. Zo heb ik een beter idee wie ik moet uitkiezen :) Ook al heb je het erg druk, kan je proeflezer zijn van dit verhaal gezien de mega korte hoofdstukken :p