Love on wheels (ON HOLD)

Hoofdstuk veertig

Hoofdstuk veertig

 

Ik wist dat ik niet veel moest zeggen aangezien ik zelf ook altijd een zakmes bij me droeg.

Mijn zakmes zag er echter heel anders uit: klein en haast onschuldig.
Die van hem zag er groter en veel scherper uit.

Plots schoot me het verhaal te binnen dat Marko me verteld had.

Dat hij een mes tegen de keel had gehouden van zijn buurjongen. Was het dan toch waar?

Roan zijn ogen gleden even over het mes en vervolgens keek hij me weer aan.

‘Kijk je nu werkelijk met een angstige blik naar me? Je denkt toch niet dat ik je iets zal aandoen?’ zei hij verontwaardigd en snel stopte hij het zakmes terug in zijn binnenzak.

‘Is het waar?’ negeerde ik zijn vragen en keek hem nu doordringend aan.

‘Is wat waar?’

‘Dat je… je buurjongen bedreigd hebt met een mes?’

Het kon me niet meer schelen dat ik te nieuwsgierig overkwam. Ik wilde het weten en wel nu.

Roan klemde zijn kaken op elkaar en zuchtte geërgerd.

‘Ben je daar weer? Met je duizenden vragen?’

‘Vertel het me. Ik zal je niet verkeerd gaan beoordelen als je me de waarheid vertelt want tenslotte ken ik het verhaal niet achter die bedreiging met die buurjongen,’ moedigde ik hem aan om me te vertellen wat er nu werkelijk aan de hand was.

Zijn lichtbruine ogen boorden zich in de mijne en ik zag de twijfeling.

Hij sloeg zijn ogen neer en zuchtte even zachtjes.

‘Zijn naam is Killian. Killian Veermond om precies te zijn. Maar zijn bijnaam is Kill, omdat…,’ zijn stem haperde even en hij sloot zijn ogen.

Roan had duidelijk moeite om me dit te vertellen dus moedigde ik hem nog meer aan door mijn hand op zijn hand te leggen.

‘Omdat?’

‘Omdat hij de grootste, arrogantste, gemeenste klootzak is die ik ken. En als ik het kon, als het niet wettelijk strafbaar zou zijn, zou ik hem al lang vermoord hebben,’ siste hij met volle woeden in zijn stem en zijn spieren spande zich aan.

Ook zag ik de haat flikkeren in zijn ogen, en het deed me meteen denken aan mijn nachtmerrie die ik over hem had gehad. Zo had hij naar mij gekeken terwijl hij die gemene woorden tegen me zei.

Natuurlijk was het maar een nachtmerrie, het was alleen zo dat zo’n grote haat nooit goed eindigde.

Hij leek zijn woorden te menen. Hij zou die Killian Veermond echt kunnen vermoorden.

Maar ging er dan niet achter ieder persoon een moordenaar schuil?

Ik reageerde niet op zijn woorden en gaf hem de tijd om verder te spreken.

Na een dertigtal seconde van stilte, sprak hij op.

‘Meer moet je niet weten, Danielle. Alleen dat je uit zijn buurt moet blijven,’ waarschuwde hij me en ik slikte.

Was dit alles wat hij me ging vertellen? Zijn volledige naam? En dat hij enkel haat en afschuw voor hem voelde?

‘Maar… Waarom neem je dan een zakmes mee?’
Ik fronste mijn wenkbrauwen even en keek hem vragend aan. ‘Je gaat toch geen domme dingen doen?’

Hij begon zijn hoofd te schudden.

‘Ik neem het mee, voor de veiligheid. Voor het geval hij iets van plan is… Je weet maar nooit met hem. En nu wil ik erover ophouden, oké?’

Ik knikte begrijpend terwijl meer vragen door mijn hoofd begonnen te spoken.

Als Killian zijn buurjongen was, hoe ging dit dan aflopen? Had dit misschien iets met zijn blinde zus te maken? En tenslotte:was Killian echt zo erg als Roan zei?

Misschien ging ik daar zelf nog wel achter komen…